Η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τις Χρυσές Σφαίρες από τη μία έδειξε πως υπάρχει ένα κλίμα αλλαγής στην καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, αφού τρεις γυναίκες δημιουργοί -εκ των οποίων οι δύο μη λευκές- βρέθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού να διεκδικούν το βραβείο σκηνοθεσίας, όμως όλοι ταυτόχρονα μιλούν και για ένα μεγάλο ατόπημα της επιτροπής.
Ο λόγος είναι ότι σε καμία κατηγορία δεν είναι υποψήφια μια σειρά που μιλάει για την σεξουαλική κακοποίηση, έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές και θεωρείται από τις πλέον επιδραστικές παραγωγές της σεζόν που πέρασε. Ο λόγος για το εξαιρετικό «I may destroy you» που υπογράφει ένα από τα μεγάλα ταλέντα της βρετανικής σκηνής, η Μικέλα Κοέλ, που με τόλμη διαχειρίζεται μια προσωπική της εμπειρία.
Από την άλλη το «Emily in Paris» που καταβαραθρώθηκε από τους κριτικούς και ταυτόχρονα προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για τον τρόπο που παρουσιάζεται η γυναίκα σήμερα αλλά και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εν γένει βρίσκεται στη λίστα των υποψηφίων, προκαλώντας ακόμα και την απορία μιας εκ των σεναριογράφων της σειράς, της Ντέμπορα Κοπέικεν.
Σήμερα στην εφημερίδα «Guardian» η Κοπέικεν μίλησε για το θέμα δηλώνοντας την υποστήριξή της στην παραγωγή της Μικέλα Κοέλ.
Συγκεκριμένα είπε «Το έμαθα από τη μητέρα μου, που με πήρε τηλέφωνο για να μου πει τα νέα. Την ρώτησα, για ποια κατηγορία. Γιατί δεν την πίστευα», συμπληρώνοντας ότι για να πιστέψει την είδηση την γκούγκλαρε δυο φορές.
Η σεναριογράφος που ως Αμερικανίδα είχε βρεθεί στο Παρίσι από το 1988 έως το 1992 δουλεύοντας ως δημοσιογράφος, άντλησε από τις δικές της αναμνήσεις υλικό, παρ΄ όλα παραδέχεται πως η υποψηφιότητά της την παραξένεψε, αφού ήξερε ήδη πως οι κριτικές για την εν λόγω παραγωγή ήταν κακές.
Δεν παρέλειψε να πει πως η σειρά της Κόελ που είναι από τις αγαπημένες της θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι στη λίστα, ενώ αποκάλυψε και πως η ίδια έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικής βίας.
Τέλος υποστήριξε πως: «Ναι, χρειαζόμαστε τέχνη που να εκπροσωπεί όλα τα χρώματα, όχι μόνο μερικά. Αλλά πρέπει επίσης να δώσουμε βραβεία σε σειρές (και μουσική και ταινίες και μιούζικαλ) που τους αξίζουν, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος των δημιουργών τους. Πώς μπορεί κανείς να παρακολουθήσει το «I May Destroy You» και να μην το ονομάζει ένα λαμπρό έργο τέχνης ή την Μικέλα Κοέλ μια μεγαλοφυΐα, είναι πέρα από τις δυνατότητές μου να καταλάβω πώς λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις».
