Η Έμιλι στο Παρίσι: Αλήθεια, πόσα στερεότυπα, κλισέ και πόσες συμβάσεις χωράνε σε μια σειρά;

Μπορεί την παραγωγή να υπογράφει ο Darren Star και τα κοστούμια η Patricia Field, όμως η πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης σειράς της δημοφιλούς πλατφόρμας, δεν φαίνεται να έχει τον ίδιο αντίκτυπο. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε τέσσερις απελευθερωμένες γυναίκες, που διεκδικούν τη ζωή τους στην πολύβουη Νέα Υόρκη, αρνούμενες να δεχτούν -η καθεμία με το τρόπο της- τις συμβάσεις, αλλά μια νεαρή κοπέλα που χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, εμπειρία και κυρίως χωρίς να γνωρίζει καθόλου γαλλικά καταφτάνει στο Παρίσι, για να αναβαθμίσει μια διαφημιστική εταιρεία. Η Έμιλι λοιπόν, που υποδύεται, η Lily Collins, βρίσκεται στην καρδιά της ευρωπαϊκής μητρόπολης γεμάτη όνειρα κι ελπίδες, για να αντιμετωπίσει την καχυποψία των συναδέλφων της, ακόμα και τον φθόνο τους, ενώ εκείνη παραμένει χαμογελαστή και αισιόδοξη.

Οι Γάλλοι λοιπόν στην εν λόγω σειρά παρουσιάζονται στερεοτυπικά ως σοβινιστές και ρατσιστές, ερωτύλοι μέχρι τελικής πτώσεως, φτάνουν στο γραφείο μετά τις δέκα και μισή -ενώ η Έμιλι είναι εκεί από τις οχτώ- καπνίζουν, πίνουν κρασί για πρωινό, αρέσκονται στις εξωσυζυγικές περιπέτειες, την κοιτάζουν με μισό μάτι και της βάζουν ένα σωρό τρικλοποδιές.

Είναι γνωστό ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός πάντα αποτελούσε «αγκάθι αλλά και όνειρο ζωής» για τους Αμερικανούς. Μέχρι σήμερα ο κινηματογράφος και η τηλεόραση εξυμνούσαν αυτή τη διαφορά και πάντα η πλάστιγγα έγερνε υπέρ της Ευρώπης, όμως η «Έμιλι στο Παρίσι» έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία να προβάλλει την ανωτερότητα του αμερικανικού τρόπου ζωής και σκέψης ως απόλυτο ιδανικό.

Οπότε εδώ οι «τεμπέληδες» της Ευρώπης έχουν να μάθουν πολλά από την πάντα χαμογελαστή κεντρική ηρωίδα, που περιφέρεται σε μια εικονική πραγματικότητα -το Παρίσι μοιάζει περισσότερο με σκηνικό από comic book παρά με μια ζωντανή πόλη- για να υποκλιθούν στο τέλος στην αυθεντία της.

Σίγουρα, κανείς δεν περιμένει από μια feelgood ρομαντική κομεντί πολλά περισσότερα, αλλά η καινούργια σειρά του Netflix έχει μερικά βασικά μειονεκτήματα για να πούμε ότι μπορεί πραγματικά να μας διασκεδάσει -τουλάχιστον το ευρωπαϊκό κοινό. Πρώτον, η
Έμιλι δεν έχει συνειδητοποιήσει την αξία της γυναικείας χειραφέτησης, παρά τις κορώνες που εξακοντίζει περί #Μetoo, αφήνοντας αιχμές κατά των Γάλλων, ότι όχι μόνο καλύπτουν αλλά και ότι επικροτούν τη σεξουαλική παρενόχληση ως αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας τους.

Δεύτερον η ίδια, αν και το σενάριο τη θέλει να διαθέτει φοβερά έξυπνες ιδέες, δεν μοιάζει ιδιαιτέρως ανατρεπτική και ρηξικέλευθη. Αντίθετα ευαγγελίζεται τη νοοτροπία των social media και την ανυπέρβλητη αξία τους, χωρίς επίγνωση του τι μπορεί να προκαλέσει η τακτική της και κυρίως χωρίς να χρεώνεται τα λάθη της. Αντίθετα, όλες οι καταστροφές που προκαλεί -όπως η αποκαθήλωση ενός μεγάλου μετρ της γαλλικής μόδας και υπέρμαχου του κλασικού στυλ- μοιάζει να θεωρείται αναγκαία στο όνομα μιας νέας εποχής που ανατέλλει. Η δε τελική επίδειξη που αποκαθιστά την φήμη και του ξαναδίνει την χαμένη του αίγλη πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα κακόγουστο καρναβάλι δεύτερης επιλογής.

Τρίτον, η ερωτική ιστορία που βιώνει μεταξύ τύρου κι αχλαδίου, τη στοιχειώνει λίγο, όπως και όλα τα υπόλοιπα. Έτσι αντί η σειρά να αποθεώνει την ιδέα μιας ιδανικής σχέσης, πράγμα που αποτελούσε μέχρι πρότινος απώτερο στόχο των ρομαντικών κομεντί, περισσότερο συμβάλλει στην αποδόμησή της. Ο φέρελπις νεαρός σεφ που τη γοητεύει δεν είναι και τόσο σημαντικός για αυτήν, ούτε πιθανόν κι εκείνη για εκείνον, οπότε η ένωση και οι χωρισμοί τους δεν προκαλούν καμία απολύτως ανατριχίλα ούτε καν στο νεανικό κοινό.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ενόλα Χολμς: Η μικρή αδερφή του Σέρλοκ που κατέκτησε το κοινό

WATCH IT

29 Sep 2020

Ακόμα και το ενδυματολογικό κομμάτι δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό της Κάρι Μπράντσο που, αν μη τι άλλο δημιουργούσε στιλιστικές τάσεις. Τα συνολάκια της Collins στο σύνολό τους δεν ήταν αυτά που ήθελε κάποια να έχει στην ντουλάπα της -δύσκολα κάποιος θα ζήλευε ένα κακόγουστο μοτίβο του Παρισιού στο πουκάμισο του ή ένα νάιλον αδιάβροχο. Η αδυσώπητη -τύπου «Ο διάβολος φορούσε Πράντα»- διευθύντριά της, η Σιλβί ίσως έχει κάτι από παριζιάνικη φινέτσα, όμως γενικότερο το αισθητικό κομμάτι περισσότερο θυμίζει δευτεροκλασάτης επιλογής διαφημιστικό φυλλάδιο παρά statement.

Η Lily Collins είναι χαριτωμένη και γλυκιά, όμως από ένα σημείο και μετά το αιωνίως κολλημένο στο πρόσωπό της χαμόγελο, την κάνει να μοιάζει περισσότερο με μια αφελή κοπελίτσα παρά με μια αυθεντία στον χώρο του marketing, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες, χάρτινα σκιαγραφημένοι, δύσκολα μπορούν να υπερβούν τα κλισέ και τις κοινοτοπίες ενός σεναρίου που ενώ φαίνεται να εναντιώνεται στις συμβάσεις, έρχεται να τις αποθεώσει τελικά και μάλιστα με τον πιο συντηρητικό τρόπο.