Τι σημαίνει αυτό; Η Coel παρουσιάζει τον κεντρικό χαρακτήρα της Arabella, χωρίς τάσεις ωραιοποίησης. Η Arabella είναι μια μαύρη Λονδρέζα αφρικανικής καταγωγής, στα early 30s της, που διατηρεί σχέση εξ αποστάσεως με έναν Ιταλό μικροέμπορο ναρκωτικών που ζει στην Όστια. Στο Λονδίνο έχει δύο κολλητούς φίλους, την Terry, που προσπαθεί να κλείσει δουλειές ως ηθοποιός και τον Kwame, γκέι γυμναστή που αναζητά σεξ μέσω gay apps.
Η Arabella έχει γράψει ένα βιβλίο, ύστερα από προτροπή των ακόλουθών της, το οποίο κυκλοφόρησε online και έκανε επιτυχία κάνοντας την αναγνωρίσιμη στο νεανικό, hip κοινό του εναλλακτικού Λονδίνου. Έχει κάνει μια συμφωνία με εκδοτικό οίκο για το δεύτερο βιβλίο της αλλά δεν έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή του, προτιμά να βγαίνει με φίλους, να πίνει, να παίρνει ναρκωτικά, να χορεύει, να διασκεδάζει, να βγάζει σέλφι με τους φαν της που τη χαιρετούν στον δρόμο. Ένα βράδυ θα βγει με μια φιλική της παρέα και το επόμενο πρωί θα ξυπνήσει με ένα μικρή πληγή στο μέτωπο, με πονοκέφαλο, ζαλάδες και χωρίς να θυμάται τι έγινε την προηγούμενη νύχτα ενώ ταυτόχρονα εικόνες που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει σκάνε στο κεφάλι της.
Η Arabella έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας. Δεν το καταλαβαίνει αμέσως. Η επόμενη ημέρα δεν φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Είναι μόνο η αφετηρία ενός ριψοκίνδυνου ταξιδιού αυτογνωσίας που θα τη φέρει στα όρια της, θα την αναγκάσει να τα ξεπεράσει, να παραδεχτεί πτυχές του εαυτού της που τις έκρυβε «κάτω από το χαλάκι». Η Arabella θα αρχίζει σιγά σιγά να αναγνωρίζει τις κακοποιητικές συμπεριφορές, είτε από τους άλλους προς την ίδια, είτε από την ίδια προς τους άλλους. Το θύμα πολλές φορές αναπαράγει στερεοτυπικές συμπεριφορές του θύτη, η διαδρομή προς την κάθαρση είναι γεμάτη αγκάθια. Μια σειρά από συμβάντα μας αποκαλύπτουν κοφτά αλλά και με ενσυναίσθηση το πλέγμα των κακοποιητικών συμπεριφορών που υιοθετούμε γιατί έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτές. Ακόμη και εκεί όμως η Coel έχει την απίστευτη διαύγεια να μην καταδικάζει αλλά να κοιτάζει με κατανόηση, ρίχνοντας, χωρίς δισταγμό και χωρίς καμιά περιττή πολυλογία, φως πάνω στα αίτια που γεννούν τέτοιες συμπεριφορές. Με ροή και απλότητα Coel υφαίνει ένα αριστοτεχνικό σενάριο με συγκλονιστικές στιγμές και ένα αριστουργηματικό τελευταίο επεισόδιο.
Πολλές αλήθειες και λίγα spoiler
Λίγο καιρό μετά τον βιασμό της η Arabella κάνει σεξ με έναν ανερχόμενο συγγραφέα. Εκείνος κατά τη διάρκεια της επαφής, βγάζει κρυφά το προφυλακτικό ενώ συνεχίζει τελειώνοντας μέσα της. Όταν η Arabella δει το άδειο προφυλακτικό στο πάτωμα εκπλήσσεται, αυτός τάχα μου εκπλήσσεται με τη σειρά του λέγοντας της ότι πίστευε πως εκείνη κατάλαβε ότι συνεχίζουν χωρίς προφυλακτικό. Η Arabella δεν του θυμώνει, βγαίνουν μαζί έξω για να αγοράσει το χάπι της επόμενης ημέρας, ενώ τον επόμενο καιρό συνεχίζουν να βρίσκονται. Όμως όταν η Arabella πηγαίνει για άλλη μια φορά στο τμήμα για να δώσει περαιτέρω στοιχεία σχετικά με τον βιασμό της όταν ήταν ναρκωμένη ανακαλύπτει ότι και η απόκρυψη της αφαίρεσης του προφυλακτικού στο βρετανικό ποινικό σύστημα είναι βιασμός. Κι η αστυνομικός λέει κάτι το απίστευτα απλό αλλά συνταρακτικό:
Το πρόβλημα είναι ότι όταν δεν ξέρεις τι είναι έγκλημα και τι δεν είναι τότε δεν το καταγγέλλεις.
Σταδιακά η Arabella συνειδητοποιεί ότι έχει βιαστεί δύο φορές (ο Ζάιν έχει αναγάγει την απόκρυψη της αφαίρεσης προφυλακτικού σε σύστημα με τις παρτενέρ του), νιώθει έτοιμη να μοιραστεί την ιστορία της και με άλλες γυναίκες, μπαίνει στην ομάδα υποστήριξης μιας παλιάς της συμμαθήτριας που είχε κάνει στην παιδική και εφηβική της ηλικία ψευδείς καταγγελίες βιασμού. Η Coel έχει το θάρρος να αγγίξει και αυτό το θέμα, χωρίς να παίρνει θέση δικαστή αλλά φέρνοντας με λιτό τρόπο στην επιφάνεια τις αιτίες που οι γυναίκες μαθαίνουν να αναπαράγουν με τη σειρά τους επιθετικές συμπεριφορές ή να χρησιμοποιούν το πατριαρχικό σύστημα για να επιβληθούν.
Καθώς η Arabella δεν φαντάζεται ότι και ένας άντρας μπορεί να πέσει θύμα βιασμού ή ότι ένα θύμα δεν επιλέγει πάντα να αποκαλύψει την ιστορία του γίνεται με τη σειρά της επικριτική και ενώ έχει υπάρξει θύμα υιοθετεί συμπεριφορές θύτη. Και εδώ η Coel υπογραμμίζει κάτι πάρα πολύ σημαντικό: το ότι το θύμα δεν είναι πάντα ένας γαμάτος, υπέροχος άνθρωπος. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το θύμα περνάει μετατραυματικό στρες που το εξωθεί σε παράλογες (για έναν εξωτερικό παρατηρητή), ακραίες συμπεριφορές. Αυτό όμως δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το έγκλημα που έχει υποστεί το θύμα. Ούτε η συζήτηση για την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση πρέπει να γίνεται σε τέτοια ηθικολογική βάση. Το θύμα δεν χρειάζεται να είναι ή να φαίνεται «αγγελούδι». Το θύμα είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται υποστήριξη από τους δημόσιους φορείς, από τους φίλους, από την κοινωνία.
