Η ταινία που θέλει τον Πύργο του Άιφελ να έχει φτιαχτεί για μια γυναίκα κάνει πρεμιέρα
Αυτή την εβδομάδα, μια ρομαντική ιστορία που συνδέεται με τον Πύργο του Άιφελ, μια κροατική περιπέτεια ενηλικίωσης με την αιγίδα του Μάρτιν Σκορζέσε στην παραγωγή και μια ανάλαφρη κομεντί με τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ και τον Κεβ Άνταμς κάνουν την πρεμιέρα τους στους κινηματογράφους.
Περίληψη: Το ρομαντικό παρασκήνιο της κατασκευής του πύργου του Άιφελ.
Ο Μαρτίν Μπουρμπουλόν ζωντανεύει ένα μυθιστορηματικό ρόμανζτο, που φημολογείται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατασκευή του Πύργου του Άιφελ.
Το 1885, το Μνημείο Ουάσινγκτον ανακηρύχθηκε το ψηλότερο κτίριο του κόσμου. Έναν χρόνο μετά, τον Σεπτέμβριο του 1886, η γαλλική κυβέρνηση πιέζει τον διάσημο μηχανικό Γουστάβ Άιφελ να δημιουργήσει κάτι πιο θεαματικό για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889, η οποία θα φιλοξενηθεί στο Παρίσι. Εκείνος έχει μόλις ολοκληρώσει τη συμβολή του στην ανέγερση του Αγάλματος της Ελευθερίας και προτιμά να ασχοληθεί με τον σχεδιασμό του μετρό της πόλης. Όμως, όλα θα αλλάξουν όταν συναντήσει και πάλι την Αντριέν, μια μυστηριώδη γυναίκα από το παρελθόν του. Το μεταξύ τους πάθος θα φουντώσει ξανά, εμπνέοντας τον Άιφελ στην πραγματοποίηση ενός παράτολμου εγχειρήματος.
Ο Μαρτίν Μπουρμπολόν υπογράφει μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές παραγωγές της χρονιάς, τον «γαλλικό Τιτανικό», όπως ονομάστηκε, που φέρνει στο φως μια άγνωστη ιστορία γύρω από το σήμα κατατεθέν της Πόλης του Φωτός, τον περίφημο Πύργο του Άιφελ. Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, με την οποία δεν συμφωνούν βέβαια όλοι οι ιστορικοί, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει σε ένα κινηματογραφικό έργο, όλα έγιναν εξαιτίας μιας γυναίκας, της Αντριέν, που κατά τον Μπουρμπουλόν, το αρχικό του ονόματός της ενέπνευσε και το βασικό σχέδιο του Άιφελ. Η εν λόγω γυναίκα πραγματικά υπήρξε και είχε σχέση στα νεανικά της χρόνια με τον φέρελπι μηχανικό, όμως η οικογένειά της δεν της επέτρεψε να τον παντρευτεί. Το αν οι δυο τους ξανασυναντήθηκαν και υπό ποιες συνθήκες παραμένει μυστήριο, πλην όμως ο Γάλλος δημιουργός υιοθετεί τη θεωρία ενός παράνομου παθιασμένου έρωτα και σε αυτή βασίζει την ταινία, που δεν είναι καθόλου μια τυπική βιογραφία, αλλά ένα καθαρόαιμο oldschool ρομαντικό δράμα εποχής.
Δεν λείπουν φυσικά οι πληροφορίες σχετικά με την ανέγερση του δημοφιλούς Πύργου που αρχικά θα έστεκε στον παριζιάνικο ουρανό μόνο για είκοσι χρόνια, οι διαφωνίες που προέκυψαν, οι αντιδράσεις αρκετών και ο αγώνας του σπουδαίου μηχανικού να υπερβεί την εποχή του, αλλά ο βασικός άξονας περιστρέφεται γύρω από ένα φλογερό πάθος, που δεν θα βρείτε στη Wikipedia.
Ο Ρομέν Ντουρί και η εντυπωσιακή Έμα Μάκι έχουν εξαιρετική χημεία και απογειώνουν τη σχέση του κεντρικού ζευγαριού, η οποία με έναν τρόπο γίνεται το σύμβολο μιας ολόκληρης πόλης που έχει ταυτιστεί με τον έρωτα, όμως οι πολιτιστικές και κοινωνικές προεκτάσεις της ανέγερσης του Πύργου, που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, θυσιάζονται στον βωμό της αγάπης.
Περίληψη: Σε ένα ειδυλλιακό νησί της Κροατίας, μια φαινομενικά αγαπημένη οικογένεια περιμένει ανυπόμονα την άφιξη ενός παλιού φίλου. Σύντομα όμως αντικρουόμενες επιθυμίες και απωθημένα θα έρθουν στην επιφάνεια, την ώρα που η έφηβη κόρη θα βρει την ευκαιρία να κάνει τη μικρή επανάστασή της.
Χρυσή Κάμερα στις Κάνες για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αντονέτα Αλαμάτ Κουσιτζάνοβιτς.
Η έφηβη Γιούλια μεγαλώνει σε ένα νησί της Κροατίας, όπου περνάει τον χρόνο της, βουτώντας στη θάλασσα, όπως της έμαθε ο αυταρχικός πατέρας της. Η μητέρα της, μια πρώην βασίλισσα ομορφιάς, με καταπιεσμένα όνειρα, δεν μπορεί να τη γλιτώσει από τις βίαιες εξάρσεις του. Όταν καταφτάνει στο σπίτι τους για διακοπές, ένας εκατομμυριούχος οικογενειακός φίλος, ο Χαβιέ, η Γιούλια αποκτάει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Καθώς ο πατέρας της προσπαθεί να κλείσει μαζί του μια οικονομική συμφωνία που θα τους αλλάξει τη ζωή, εκείνη ονειρεύεται να φύγει για το Χάρβαρντ και να κερδίσει την ελευθερία της.
Με φόντο το πανέμορφο τοπίο των Δαλματικών ακτών και την ανοικτή θάλασσα, που λειτουργεί εξαγνιστικά, η Κουσιγιάνοβιτς στο πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο της αφηγείται μια περιπέτεια ενηλικίωσης με κεντρική ηρωίδα ένα κορίτσι, που έρχεται σε σύγκρουση με τα πατριαρχικά κατάλοιπα μιας μικρής κοινωνίας, άλλα και με τις εσωτερικές της αναζητήσεις. Ο καυτός ήλιος των Βαλκανίων λούζει στο φως αυτό το σκοτεινό νουάρ, και η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός με μαεστρία ενορχηστρώνε ιμια αδιόρατη απειλή, που στέκει συνεχώς πάνω από τα πρόσωπα του δράματος. Ταυτόχρονα, απενοχοποιημένα κινηματογραφεί τη γυναικεία θηλυκότητα, ενώ οι καταδύσεις που η νεαρή Γουλιά αγαπάει αποκτούν μια αλληγορική διάσταση, συμβολίζοντας το μεγάλο άλμα από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή και από τον περιορισμό στην προσωπική λύτρωση, που πολλές φορές δεν γίνετα εξαιτίας μιας συνειδητοποιημένης απόφασης, άλλα από μια εσωτερική παρόρμηση.
Στα άκρα (Entre la vie et la mort/On the Edge)
Σκηνοθεσία: Τζιορντάνο Τζεντερλίνι
Παίζουν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Μαρίν Βάκτ, Ολιβιέ Γκουρμέ
Περίληψη: O Λεό, ένας οδηγός μετρό, σε μια βραδινή του βάρδια βλέπει έναν άντρα σε ένταση στην άκρη της πλατφόρμας και αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον γιο του. Αν και δεν είχε συναντήσει το παιδί του για χρόνια, ανακαλύπτει πως ο νεαρός ήταν μπλεγμένος σε μια αιματηρή ληστεία, οπότε αποφασίζει να ακολουθήσει τα ίχνη του.
Αστυνομικό θρίλερ με τον Αντόνιο ντε λα Τόρε σε ρόλο φονικής μηχανής.
Ένας άνδρας, ο Λεό, που αντιμετωπίζει, όπως φαίνεται ήδη από το πρώτο πλάνο, ψυχολογικά θέματα, εργάζεται ως οδηγός στο μετρό των Βρυξελλών, αν και Ισπανός. Ένα βράδυ βλέπει ένα νεαρό αγόρι στην αποβάθρα έτοιμο να πέσει στις γραμμές. Ο Λεό καταφέρνει να ακινητοποιήσει τον συρμό και αναγνωρίζει στο πρόσωπο του τραυματισμένου νεαρού τον γιο του, που έχει να δει χρόνια. Έτσι αρχίζει να ερευνά για ποιο λόγο το αποξενωμένο του παιδί βρέθηκε σε αυτή τη θέση, για να συνειδητοποιήσει πως είχε εμπλακεί σε μια ληστεία. Μαζί με εκείνον, την υπόθεση μελετά και μια αστυνομική επιθεωρήτρια, που βλέποντας ένα βίντεο από τον σταθμό, καταλαβαίνει τη μεταξύ τους σχέση. Ο γενικός όμως διευθυντής της Ασφάλειας και πατέρας της κάνει τα πάντα για να την απομακρύνει από την υπόθεση.
O Τζιορντάνο Τζεντερλίνι, γνωστός κυρίως ως σεναριογράφος («Οι Άθλιοι»), επιστρέφει στον ρόλο του σκηνοθέτη μετά από είκοσι χρόνια, υπογράφοντας ένα σφιχτοδεμένο αστυνομικό θρίλερ με στοιχεία ενός αιματοβαμμένου revenge story. Με έναν ήρωα που βρίσκεται ανάμεσα στη «ζωή και στο θάνατο», όπως δηλώνει ο γαλλικός τίτλος, και που οδηγείται στην άκρατη βία όχι μόνο για να επιβιώσει, άλλα και για να μπορέσει να συνεχίσει, ο Τζεντρελίνι επιχειρεί μια αλληγορία πάνω στις σύγχρονες κοινωνίες, που μοιάζουν με ζούγκλες και μας μεταμορφώνουν σε θηρία. Αν και η ταινία του δεν στερείται ατμόσφαιρας, το σενάριο προσεγγίζει επιφανειακά υπαρξιακά ερωτήματα και αναλώνεται σε παράλληλες ιστορίες που αποδυναμώνουν την ένταση. Ευτυχεί όμως στα χέρια καλών ηθοποιών και κυρίως του εξαιρετικού Αντόνιο ντε λα Τόρε, που προσδίδει μια αινιγματική διάσταση στον Λέο, μετατρέποντάς τον από εκδικητή-τιμωρό σε σύμβολο.
Περίληψη: Για να γλιτώσει τη φυλακή, ο Μιλάν πρέπει να συμπληρώσει 300 ώρες κοινωφελούς εργασίας σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Στην αρχή, η κατάσταση είναι σκέτη κόλαση, μέχρι που οι συνταξιούχοι οικότροφοι αποφασίζουν να τον «υιοθετήσουν».
Ο θρύλος του γαλλικού σινεμά Ζεράρ Ντεπαρντιέ πρωταγωνιστεί σε μία χαριτωμένη κωμωδία, που διαδραματίζεται σε έναν οίκο ευγηρίας.
Ο Μιλάν είναι αυτό που λέμε «χαμένο κορμί», ένας βαριεστημένος νεαρός που έχει περάσει τα παιδικά του χρόνια σε ένα ορφανοτροφείο και ως ενήλικας δυσκολεύεται να βρει τον εαυτό του και τι θέλει να κάνει με τη ζωή του. Ζει με έναν παλιό του φίλο,που κατάφερε να γίνει δικηγόρος, σε αντίθεση με εκείνον που αναγκαστικά δουλεύει σε ένα κατάστημα ως πωλητής, πράγμα που σε γενικές γραμμές τον εκνευρίζει. Μετά από ένα ατυχές συμβάν, ο Μιλάν καταδικάζεται σε φυλάκιση. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει τον εγκλεισμό σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα είναι να εργαστεί εθελοντικά σε έναν οίκο ευγηρίας. Στην αρχή, η επαφή του με τους ηλικιωμένους τον θυμώνει, τον κουράζει, ενίοτε και τον αηδιάζει. Σταδιακά όμως κοντά τους θα βρει την οικογένεια που στερήθηκε. Θέλοντας να τους ανταποδώσει το μεγάλο δώρο που του έκαναν, αρχίζει να ερευνά για ποιο λόγο παραμένουν απομονωμένοι από την κοινωνία, ψάχνοντας να βρει έναν τρόπο να τους βοηθήσει.
Ο Κεβ Άνταμς, που ερμηνεύει και τον ρόλο του Μιλάν, έγραψε το συγκεκριμένο σενάριο τιμώντας τον παππού του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2009. Πατώντας πάνω σε στερεότυπα που έχουν οι νέοι σχετικά με τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, φτιάχνει μια ανάλαφρη κομεντί, γύρω από το χάσμα των γενεών, αποφεύγοντας εντέχνως τις δυσκολίες, που βαραίνουν τους ηλικιωμένους και κατ' επέκταση τον θεατή. Έτσι, οι τρόφιμοι αυτού του γηροκομείου παραείναι ενεργητικοί, άνετα αυτοσυντηρούνται και φυσικά κανέναν λόγο δεν έχουν να βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα, αντίθετα σφύζουν από ζωή και αισιοδοξία.
Βέβαια, με αυτή την ωραιοποιημένη προσέγγιση ο Άνταμς δεν επιτυγχάνει ακριβώς τον στόχο του, να μας πείσει δηλαδή ότι η συνύπαρξη είναι εφικτή και επικερδής για όλες τις πλευρές, καθώς η εξιδανικευμένη παρέα του γηροκομείου δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Ίσως θα είχε ενδιαφέρον αν επιχειρούσε ακριβώς το ίδιο, με χαρακτήρες πιο ρεαλιστικούς και αληθοφανείς, με πραγματικά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, καταλήγει σε μια πρωτότυπη πρόταση, που θα άξιζε να δοκιμαστεί και επί του πρακτέου, ενώ οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που έχουν επιστρατεύσει με τον σκηνοθέτη Τομάς Ζιλού αποτελούν την πιο ενδιαφέρουσα πινελιά σε μια κομεντί με ευγενείς προθέσεις και μηνύματα, που, αν και θέλει να φαίνεται αντισυμβατική, δεν ξεφεύγει από τα κλισέ.
Περίληψη: Η Αμίρα, μια δεκαεφτάχρονη Παλαιστίνια, ήρθε στον κόσμο χάρη στο σπέρμα που είχε φυγαδεύσει ο φυλακισμένος πατέρας της, Ναγουάρ, από το κελί του εγκλεισμού του. Η αγάπη και η στοργή των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους την αποζημιώνουν -και με το παραπάνω- για την απουσία του. Αλλά, όταν αποκαλύπτεται πως ο Ναγουάρ είναι στείρος, η Αμίρα χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Ο Μοχάμεντ Ντιάπ βασίζεται
σε αληθινά γεγονότα και γίνεται ο πρώτος Αιγύπτιος δημιουργός, που καταπιάνεται
με το δυσεπίλυτο Παλαιστινιακό ζήτημα.
Η Αμίρα είναι Παλαιστίνια και έχει γνωρίσει τον πατέρα της μόνο στα επισκεπτήρια της φυλακής, όπου κρατείται ως «τρομοκράτης». Στην πραγματικότητα, εκείνος έστειλε το σπέρμα του στη μητέρα της μυστικά για να μείνει έγκυος με τεχνητή γονιμοποίηση, όπως και αρκετοί ακόμα Παλαιστίνιοι ως ένδειξη ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα τους μέσα από τους απογόνους τους. Όταν οι γονείς της αποφασίζουν να αποκτήσουν με τον ίδιο τρόπο ένα δεύτερο παιδί, θα αποκαλυφθεί πως ο πατέρας της είναι στείρος.Τότε η Αμίρα, αποφασισμένη να διεκδικήσει την ταυτότητά της, αλλά και να προστατεύσει τη μητέρα της που κατηγορείται για μοιχεία, ξεκινάει τη δική της μάχη.
Ο Μοχάμεντ Ντιάπ εμπνέεται από τις πραγματικές ιστορίες περίπου εκατό τέτοιων περιστατικών και καταπιάνεται με ένα αμιγώς παλαιστινιακό ζήτημα. Η ταινία μάλιστα ήταν η επίσημη υποβολή της Ιορδανίας για τα Όσκαρ, αλλά τελικά το βασίλειο αποφάσισε να αποσύρει την υποψηφιότητα εξαιτίας της «επικινδυνότητας» του περιεχομένου. Όμως ο Ντιάπ συγκεντρώνοντας στο πρόσωπο της νεαρής του πρωταγωνίστριας τον πόνο, τη δύναμη και την ανάγκη για ζωή ενός ολοκλήρου λαού, πετυχαίνει να αποδώσει τον διχασμό του πιο ταλαιπωρημένου μέρους του πλανήτη με μια ευαίσθητη αντικειμενική ματιά. Οι «άμωμες συλλήψεις» των Παλαιστίνιων φυλακισμένων συμβολίζουν το σθένος και τη μαχητικότητα ενός έθνους, που δηλώνει αποφασισμένο να συνεχίσει να υπάρχει, και ο Ντιάπ με αφορμή την ευάλωτη αλλά δυναμική Αμίρα, που τελικά απειλείται γιατί δεν της επιτρέπεται να είναι αυτό που θέλει, αποτυπώνει το δράμα των απλών ανθρώπων που χρόνια ζουν μια τραγική ιστορική συγκυρία. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που η Αμίρα αλλά και η μητέρα της γίνονται στόχος ακόμα και των συμπατριωτών τους, καταγράφει τη θέση της γυναίκας μέσα σε ένα πατριαρχικό σύστημα.
Με σκληρό ρεαλισμό, ο Ντιάπ («Η Κλούβα»), επιμένοντας στο πολιτικό σινεμά που υπηρετεί, στοχάζεται πάνω στο Μεσανατολικό ζήτημα με ψυχραιμία, κρατώντας ευαίσθητες ισορροπίες, από ένα σημείο όμως και μετά παρασύρεται από το δραματικό υπόβαθρο της ιστορίας και αφήνεται σε απλοϊκά συμπεράσματα, χωρίς να εξελίσσει ουσιαστικά το δίπολο αυτογνωσίας – εθνικής συνείδησης, που θέτει για την κεντρική του ηρωίδα.
Μυστικός Πράκτορας OSS 117: Από την Αφρική με αγάπη
(OSS 117: Alerte Rouge en Afrique Noire/ OSS 117: From Africa with Love)
Περίληψη: Το 1981 ο πράκτορας OSS 117 ταξιδεύει για την πιο επικίνδυνη αποστολή της καριέρας του στην καυτή Αφρική με σκοπό να προστατέψει έναν πρόεδρο από επαναστάτες. Οι απαιτήσεις είναι τέτοιες, που ο κατάσκοπος θα χρειαστεί για πρώτη φορά συνεργάτη, τον πολλά υποσχόμενο πράκτορα OSS 1001, με τον οποίο ωστόσο δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος.
Η τρίτη ταινία με τις μυστικές περιπέτειες του κατασκόπου OSS 117 και τον Ζαν Ντιζαρντέν στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Παραμονές της εκλογικής αναμέτρησης του Ζισκάρ ντ΄Εστέν με τον Φρασουά Μιτεράν, ο πράκτορας OSS 117 αναγκάζεται να αναλάβει την πιο επικίνδυνη αποστολή της καριέρας του. Έτσι λοιπόν πηγαίνει στην Αφρική για να προφυλάξει κάποιον πρόεδρο από τρομερούς επαναστάτες, μόνο που αυτή τη φορά θα πρέπει να συνεργαστεί με έναν κατάσκοπο, τον νεότερο και εκ διαμέτρου αντίθετων αντιλήψεων με τις δικές του OSS 1001.
Η κωμική γαλλική απάντηση στον Τζέιμς Μποντ, αν και δημιουργήθηκε πριν καν ο Ίαν Φλέμινγκ γράψει τον δικό του κατάσκοπο, ουδέποτε κατάφερε -κινηματογραφικά τουλάχιστον- να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτή η τρίτη περιπέτεια με τον OSS 117 δεν θα αποτελέσει εξαίρεση.
Ο Νικολά Μπεντός αναλαμβάνει αυτή τη φορά τη σκηνοθεσία αντί του Μισέλ Χαζαναβίσιους και επηρεασμένος από τις ταινίες του ’80 που τον διαμόρφωσαν, επιχειρεί να σχολιάσει μια σειρά από κακώς κείμενα, που πλέον η δική μας εποχή δεν ανέχεται. Έτσι ο OSS 117, ως παιδί μιας μακρινής δεκαετίας, είναι και φαλλοκράτης και ομοφοβικός και ρατσιστής, μόνο που το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι εμφανές αν προσπαθεί πραγματικά να σατιρίσει αυτές τις συμπεριφορές, ή την πολιτική ορθότητα.
Κατά τα άλλα, έχοντας στα χέρια του ένα κουραστικό σενάριο, ο Μπεντός επιστρατεύει τον ερωτισμό που αγαπούν οι συμπατριώτες του, λίγο αποικιοκρατικό γκλάμουρ, πολλά κλισέ και ακόμα περισσότερες άνοστες ατάκες, προσπαθώντας μάταια να κερδίσει το γέλιο μας, υπογράφοντας έτσι ένα από αυτά τα sequel, που πραγματικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει.
Περίληψη: Μια σύγχρονη μεταφορά της ιστορίας του Κάιν και του Άβελ στο 1917 στην Καλιφόρνια, μέσα από τις δραματικές σχέσεις μιας αγροτικής οικογένειας.
Η κλασική ταινία του Καζάν, βασισμένη στο δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος του Τζον Στάινμπεκ, που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Δραματικής Ταινίας στο Φεστιβάλ των Καννών.Ενώ στην Ευρώπη ξεσπά ο Α ́ Παγκόσμιος Πόλεμος, στην κοιλάδα Σαλίνας της Καλιφόρνια ο παρορμητικός Καλ, ένα δυστυχισμένο αγόρι, προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθεια και την αγάπη του πατέρα του, ενός ψυχρού κι ενάρετου γαιοκτήμονα. Αυτός όμως ξεχωρίζει ολοφάνερα τον μεγαλύτερό του γιο, τον πράο και υπάκουο Άρον.Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα τους, για την οποία το μόνο που γνωρίζουν είναι πως έχει πεθάνει με αποτέλεσμα να την έχουν εξιδανικεύσει. Μετά από έναν καβγά, ο Καλ θα καταφύγει στο Μοντερέι, όπου έκπληκτος θα πληροφορηθεί ότι η μητέρα του όχι μόνο ζει, αλλά διατηρεί κι έναν διάσημο οίκο ανοχής.
Επιστρέφοντας με ένα πολύτιμο δώρο για τον πατέρα του εισπράττει την απόρριψη από εκείνον, ενώ πληγώνεται βαθιά από την ανακοίνωση του αρραβώνα του αδελφού του με την αγαπημένη του Άμπρα. Από εκεί και πέρα, η σχέση του με τους δικούς του θα αρχίσει να επιδεινώνεται όλο και περισσότερο με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Ο Ηλίας Καζάν, γυρίζοντας σε Cinemascope, το οποίο εύστοχα αναδεικνύει τα εκρηκτικά συναισθήματα και την ψυχολογική ένταση, υπογράφει ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κινηματογραφικά οικογενειακά δράματα, με πρωταγωνιστή έναν αχαλίνωτο Τζέιμς Ντιν, που για την ερμηνεία του έλαβε μετά θάνατον μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ήταν μάλιστα η μοναδική από τις τρεις ταινίες του που προβλήθηκε στους κινηματογράφους, ενώ εκείνος ήταν ακόμη ζωντανός και την οποία μπόρεσε να δει ολοκληρωμένη.
Το 2016 η ταινία χαρακτηρίστηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Περίληψη: Ένας λογιστής o Mάρτιν, προκειμένου να διασώσει μια παραδοσιακή υφαντουργία από τη μανία της μνηστής του νέου ιδιοκτήτη να την εκσυγχρονίσει, αποφασίζει να διαπράξει μια δολοφονία
Ο εκρηκτικός Πίτερ Σέλερς πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική μεταφορά τουδιηγήματος του Τζέιμς Θέρμπερ.
Η Άντζελα Μπάροους αποστέλλεται από την εταιρία της, που βρίσκεται στην Αμερική, στο Εδιμβούργο για να διερευνήσει τις δυνατότητες εξαγωγών. Καθ’ οδόν συναντά τον επιχειρηματία Ρόμπερτ ΜακΦέρσον, ο οποίος την πείθει να τον βοηθήσει να εκσυγχρονίσει την επιχείρησή του. Όμως, το προσωπικό, με επικεφαλής τον λογιστή κύριο Μάρτιν, έχει άλλες απόψεις. Έτσι ξεσπάει μια μάχη μεταξύ παλαιών και νέων επιχειρηματικών μεθόδων.
Αν και το σχόλιο του Τσαρλς Κράιτον («Η Συμμορία των Εντιμοτάτων», «Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα») πάνω στην αιώνια διαμάχη των δύο φύλων, όπως δηλώνει ο πρωτότυπος τίτλος, μοιάζει σήμερα ξεπερασμένο, ο Πίτερ Σέλερς με το απίστευτο κωμικό του ταλέντο παραμένει ασυναγώνιστος, προσφέροντας ογδόντα λεπτά γνήσιας διασκέδασης.
Περίληψη: Η μεγαλύτερη χαρά ενός έκπτωτου αριστοκράτη είναι το δωμάτιο μουσικής, όπου ανά τα χρόνια έχει φιλοξενήσει πολυτελείς συναυλίες, αλλά πλέον είναι μια σκιά του παρελθόντος εαυτού του.
Η ταινία που
καθιέρωσε διεθνώς τον Σατγιαζίτ Ράι κυκλοφορεί σε επανέκδοση.
Ένας έκπτωτος αριστοκράτης και γαιοκτήμονας στη Βεγγάλη προσπαθεί απελπισμένα να διατηρήσει το γόητρο της τάξης και της οικογένειάς του, πάρα το γεγονός πως βρίσκεται περιτριγυρισμένος από εχθρότητα.
Ο Ράι παρουσιάζει με αριστοτεχνικό τρόπο την ετοιμόρροπη χλιδή του κόσμου ενός έκπτωτου αριστοκράτη, που προσκολλάται απελπισμένα σε έναν τρόπο ζωής που σβήνει. Μέσα από αυτή την ποιητική αναπαράσταση της σύγκρουσης ανάμεσα στην παράδοση και τον μοντερνισμό, ταυτόχρονα συστήνει στο ευρύ κοινό μερικούς από τους πιο διάσημους Ινδούς μουσικούς της εποχής του.
