Judas and the black Messiah -Η ταινία του Σάκα Κινγκ εκπροσωπεί το νέο μαύρο σινεμά στα Όσκαρ

Ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του λεγόμενου Μαύρου Σινεμά, ο Σάκα Κινγκ επιλέγει, και μάλιστα ενώ το κίνημα #BlackLivesMatter ενδυναμώνεται, να ασχοληθεί με την περίπτωση του χαρισματικού ηγέτη των Μαύρων Πανθήρων Φρεντ Χάμπτον, που σε ηλικία 21 ετών άφησε την τελευταία του πνοή σε μια επίθεση της αστυνομίας στο διαμέρισμά του, προδομένος από τον Γουίλιαμ «Μπιλ» Ο’Νιλ.

Ο Ο’ Νιλ ήταν ένας μικροπαπατεώνας που συνελήφθη από τις αρχές για την κλοπή ενός αυτοκινήτου και εξαναγκάστηκε να ανταλλάξει τη ποινή του με μια εκδούλευση για το FBI. Η αποστολή του λοιπόν ήταν να μπει στους κόλπους των Μαύρων Πανθήρων και να συλλέγει πληροφορίες για τη δράση τους, μιας και ο Έντγκαρ Χούβερ έχει αποκτήσει εμμονή με τον Χάμπτον και ήθελε να με κάθε τρόπο να τον εξουδετερώσει Ο Ο’ Νιλ μέχρι τότε δεν είχε καμία ανάμειξη με τα πολιτικά δρώμενα του κινήματος, όμως η επαφή με τον χαρισματικό Χάμπτον που ξεχώρισε για την ρητορική του ικανότητα, τον γοήτευσε. Γίνεται λοιπόν κι αυτός με τη σειρά του ένας μαθητής του Μαύρου Μεσσία, που όμως θα τον πουλήσει για τριάντα αργύρια, όπως ο Ιούδας τον Χριστό, βάζοντάς του βαρβιτουρικά στο φαγητό του, τη μέρα της δολοφονίας του.

Ο Κινγκ επιλέγει να σταθεί στην περίπτωση του Ο’ Νιλ, αν και στο πρώτο μέρος καταγράφει μια σειρά από ιστορικά γεγονότα, προκειμένου να ορίσει το πλαίσιο της εποχής, αλλά και το σχέδιο του Χάμπτον που μέσα από τις μαρξιστικές ιδέες και την ακτιβιστική του δράση στάθηκε στο πλευρό των αδυνάτων και προσπάθησε να πάει ένα βήμα παραπέρα από τα είδωλά του, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Mάλκολμ X, αντιτασσόμενος στο καπιταλιστικό σύστημα και την δυτικού τύπου δημοκρατία.

Ο Ντάνιελ Καλούγα – που ήδη έχει κερδίσει Χρυσή σφαίρα αλλά και το Sag βάζοντας ολοταχώς πλήρης για τα Όσκαρ- ερμηνεύει τον Χάμπτον αποκαλύπτοντας τις πιο ευάλωτες πλευρές του και την ευαισθησία του, ενώ ταυτόχρονα στις ρητορικές του σκηνές μοιάζει τόσο πολύ με τον πραγματικό ηγέτη των Μαύρων Πανθήρων, που μπορεί να σε κάνει να σηκωθείς από τη θέση σου.

Ακριβώς στο σημείο που ο Κινγκ κινδυνεύει να παρασυρθεί από την Ιστορία, υπογράφοντας ένα ακόμα biopic, έρχεται ο Ιούδας, δηλαδή ο ο Ο’Νιλ, που υποδύεται ο Λακίθ Στάνφιλντ, ο οποίος παλεύει με τα ηθικά του διλήμματα, ασφυκτιά κάτω από την ανάγκη της προσωπικής του επιβίωσης, προσπαθεί να ξεφύγει από τον κλοιό που του έχουν στήσει για να αποδεχτεί τελικά τη μοναξιά της προδοσίας.

Μάλιστα στο τέλος της ταινίας εμφανίζεται ο πραγματικός Ο’ Νιλ σε μια σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ, όπου δίνει τη δική του οπτική πάνω στην ιστορία. Ψυχρός και απόμακρος ομολογεί πως έπαιξε απλώς τον δικό του ρόλο, σε μια παρτίδα στημένη από την αρχή. Ενδιαφέρον έχει πως την ημέρα της προβολής του ντοκιμαντέρ ο Ο’Νιλ αυτοκτόνησε, μην αντέχοντας προφανώς τις ενοχές του, όχι μόνο απέναντι στον Χάμπτον, αλλά στις δικές του ιδέες του.

Μέσα από αυτή τη δραματική συνθήκη ο Κινγκ καταφέρνει να αποφύγει τον διδακτισμό, επενδύοντας στο πώς τελικά το προσωπικό και το κοινωνικό γίνονται ένα, αφήνοντας απλώς το πυρηνικό κήρυγμα του Χάμπτον που με πάθος δηλώνει ότι «μπορείς να σκοτώσεις όποιον μάχεται για την ελευθερία, αλλά όχι την ελευθερία» να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Αμερική του σήμερα.

Το «Judas and the Black Messiah» έχει 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ(Ταινίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, δύο υποψηφιότητες για Β' Ανδρικό Ρόλο, τραγούδι, φωτογραφία).