Αν θέλουμε να μιλήσουμε για επιδραστικούς σκηνοθέτες, πρέπει να αναζητήσουμε αυτούς που με το έργο τους δημιούργησαν ρεύμα και «σχολή»: αυτούς που πολλοί τους μιμήθηκαν, άλλοι τους αντέγραψαν και ίσως κάποιοι πήγαν ένα βήμα παραπέρα το όραμά τους.
Ένας από αυτούς –τους λίγους, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο. Αυτός ο μανιακός σινεφίλ, που, ακολουθώντας όλους τους κανόνες, τους ανέτρεπε πάντα, αναδιαμορφώνοντας την κινηματογραφική γλώσσα, είναι ο ορισμός του μεγάλου auteur της εποχής μας. Ακόμα κι αν δεν ανήκει κάποιος στο σκληροπυρηνικό fun club του, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τη σκηνοθετική του ευστροφία, την απίστευτη ικανότητα να καταπιάνεται με διαφορετικά είδη, να γίνεται ταυτόχρονα πολύ προσωπικός και απόλυτα οικουμενικός και να παίζει με τις αντιθέσεις. Ποιος άλλος θα μπορούσε να χορογραφήσει τόσο καλά σκηνές μαχών, βουτηγμένες στο αίμα, για να αποκαθηλώσει τη βία; Ποιος θα μιλούσε τόσο καλά για το παρελθόν, χωρίς να αφήνεται στην αχλή μιας νοσταλγίας; Ποιος θα κατάφερνε να γίνει τόσο τρυφερός και ρομαντικός, κάνοντας ανελέητη πλάκα;
Ο Ταραντίνο δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, και ως εκ τούτου δεν είναι ούτε συνηθισμένος καλλιτέχνης. Γιατί πραγματικά δεν συνηθίζεται κάποιος στο απόγειο της δόξας του -κι ενώ μπορεί να εκτινάσσει το διεθνές box office, κερδίζοντας εκατομμύρια-, να αποφασίζει πως θα κλείσει την καριέρα του, χωρίς να έχει αποτύχει, ούτε καν να έχει μεγαλώσει τόσο πολύ.
Ήδη, όπως ξέρουμε, έχει ανακοινώσει πως, μετά από δέκα ταινίες, θα αφήσει για πάντα την καρέκλα του σκηνοθέτη για να ασχοληθεί με «κάτι άλλο» -ποιος ξέρει τι. Ο λόγος αυτής της απόφασης είναι, όπως έχει πει ο ίδιος, ότι μετά από κάποια χρόνια οι σκηνοθέτες φτιάχνουν ταινίες κατώτερες των προσδοκιών τους. «Αν ο Ντον Σίγκελ είχε σταματήσει την καριέρα του το 1979 όταν έκανε την "Απόδραση από το Αλκατράζ", θα ήταν η τέλεια έξοδος. Αλλά έκανε κι άλλα μετά» έχει δηλώσει χαρακτηριστικά. Βέβαια, δεν έχει μασήσει τα λόγια του για πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, που στην ουσία κατέστρεψαν την υστεροφημία των δημιουργών τους.
Πάντως, με την ένατη και προτελευταία ταινία του, το «Once Upon a Time in Hollywood», έφτιαξε τη δική του προσωπική ελεγεία σε αυτό το ένδοξο παρελθόν. Ποια, όμως, θα είναι η δέκατη; Οι φήμες έλεγαν μέχρι σήμερα ότι μάλλον ο επίλογος θα γραφτεί με ένα ακόμα «Kill Bill», άλλοι μιλούσαν για μια εκδοχή του «ΣταρΤρεκ» που έχει γράψει εδώ και καιρό, ενώ πολλοί θεωρούσαν πως η τελευταία του ταινία θα είναι μια έκπληξη. Τελευταία, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν και κάποια σενάρια, σύμφωνα με τα οποία το κύκνειο άσμα του, θα ήταν ένας συνδυασμός των προηγούμενων ταινιών του.
Πρόσφατα, σε συνέντευξή του στον Bill Maher δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο για ένα remake του κλασικού «Reservoir Dogs». Ήταν το 1992 όταν αυτός ο παθιασμένος τύπος που δούλευε σε video club και κυριολεκτικά καταβρόχθιζε όποια ταινία έπεφτε στα χέρια του, αποφάσισε μέσα σε 35 μέρες να γυρίσει το απόλυτο heist movie, γράφοντας ιστορία. «Πραγματικά, έχω σκεφτεί να κάνω το remake του "Reservoir Dogs" ως την τελευταία ταινία μου» είπε. Στη συνέχεια βέβαια, όταν συνειδητοποίησε τι μπορεί να προκαλούσε αυτή η δήλωση, έσπευσε να συμπληρώσει: «Δεν θα το κάνω, αγαπητό διαδίκτυο! Αλλά το σκέφτηκα».
Αν, όμως, κρίνουμε τις μέχρι τώρα επιλογές του, ο Ταραντίνο πάντα κάνει μια ταινία που είναι συνέχεια -κατά κάποιον τρόπο- της προηγούμενης. Οπότε, ίσως τελικά αυτή η τελευταία να κρύβει κάτι από το παρελθόν, που τον διαμόρφωσε.
Το μόνο που παραμένει σταθερό, ως φαίνεται, είναι η απόφασή του να αφήσει πίσω του το σινεμά. «Το να δουλεύεις για τριάντα χρόνια, κάνοντας όσες ταινίες έχω κάνει είναι μια πραγματικά μια μακρόχρονη καριέρα. Και έδωσα ό,τι έχω. Κάθε πράγμα που έχω» τόνισε, απογοητεύοντας τους σινεφίλ σε όλο τον κόσμο, που πάντα ελπίζουν πως θα αλλάξει γνώμη.
Πάντως, φέτος, ο Κουέντιν Ταραντίνο θα τιμηθεί από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης, με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στην κινηματογραφική τέχνη. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης θα παρακολουθήσει το Φεστιβάλ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 14-24 Οκτωβρίου, και πρόκειται να συμμετάσχει σε μια «εκ βαθέων συνάντηση» με ερωτοαπαντήσεις (Q&A) με το κοινό.
«Υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου, κατά την οποία έβλεπα οποιαδήποτε ιταλική ταινία. Και πέρασα το καλύτερο κομμάτι της καριέρας μου, γυρίζοντας τη δική μου εκδοχή αυτών των ταινιών. Έτσι, το να λαμβάνεις ένα βραβείο συνολικής προσφοράς από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης είναι φανταστικό!» δήλωσε για την επικείμενη βράβευσή του στο THR.
Ίσως λοιπόν τον Οκτώβριο μάθουμε λίγα περισσότερα πράγματα για το τι μέλλει γενέσθαι...
