Αν αυτό που βιώνει σήμερα ο πλανήτης δεν είναι παράλογο, τότε τι είναι; Ένας ιός που μεταδίδεται από την Κίνα στην Ιταλία με την ίδια ευκολία που αναπνέει ο καθένας μας. Ένας ιός που ως ασφαλέστερο τρόπο προστασίας προτείνει (και καλά κάνει) την απομόνωση.
Κι όμως: Αυτό το παράλογο που μοιάζει σήμερα να είναι το λογικό, εκφράστηκε μέσα από την τέχνη του θεάτρου στα μέσα του 20ου αιώνα. Σαν να το είχαν «προβλέψει», εκείνοι οι ιδιόρρυθμοι (;) συγγραφείς που εμφανίστηκαν στο Παρίσι γύρω στα 1950. Έχουν περάσει περίπου εβδομήντα χρόνια από τότε, και σιγά-σιγά δικαιώνονται –άθελά τους, ακόμα και οι πιο α-λογες και παρά-λογες κωμικοτραγικές καταστάσεις που περιλαμβάνονται και σχολιάζονται στα έργα τους. Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν Ζενέ, Αρτύ Ανταμόφ… Και πριν από αυτούς ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Κεκλεισμένων των θυρών»), ο Αλμπέρ Καμύ με την διαχρονική του «Πανούκλα», που έβαλαν τον σπόρο γι΄αυτόν τον τόσο λογικά παράλογο κόσμο που είχε ήδη ανατείλει.
Με ειρωνεία, υπερβολή, γκροτέσκο, ενίοτε με χλευασμό, δεν άφησαν τίποτα όρθιο: Έγραψαν για την απόλυτη έλλειψη επικοινωνίας, για την δυσκολία να εκφραστούμε με λέξεις, για την προτίμησή μας να μιλάμε μόνοι μας, για την αποξένωση. Όπως έγραψαν και για τις επιδημίες που ανεξήγητα θα κατακλύσουν τον κόσμο.
