«Ο παππούς μου ο Μίκης....»: Ένα παραμύθι συστήνει στα παιδιά τον σπουδαίο Θεοδωράκη

«Ο παππούς μου ο γίγαντας» είναι ένα παραμύθι αλλιώτικο από τα άλλα, ένα παραμύθι που συστήνει στα παιδιά έναν μεγάλο Ελληνα, μια μορφή του σύγχρονου πολιτισμού μας, τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι γραμμένο από την Δέσποινα Μπογδάνου-Σουγιούλ, καθηγήτρια Μουσικής στο Κολλέγιο Αθηνών, μια δασκάλα με ιδιαίτερες ευαισθησίες και σημαντικές σπουδές που μεγάλωσε μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο νότες. Η εγγονή του συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ, είχε την τύχη να γνωρίσει, παιδάκι ακόμα, τον Θεοδωράκη. Κι είναι το μοναδικό παραμύθι που φέρνει σ΄επαφή τα παιδιά, μ΄έναν οικείο τρόπο και μια εξίσου οικεία ορολογία, με το όνομα και το μέγεθος του Μίκη.

Ο Μίκης είναι ο γίγαντας, ο παππούς του μικρού Μίκη, που μοιράζεται την ιστορία του, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, εμπλουτισμένο με σχέδια και χρωματιστές εικόνες του Πέτρου Μπουλούμπαση.

«Τα παιδιά έχουν ανάγκη από μεγάλα πράγματα, μεγάλα μεγέθη», λέει η Δέσποινα Σουγιούλ, «και με αυτό το βιβλίο θέλω να μοιραστώ την αγωνία και την ανάγκη μου να τους μιλήσω και να τους δώσω μια σπρωξιά γι΄αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο, γι΄αυτόν τον γίγαντα της τέχνης. Ολο το κείμενο βασίζεται σε αλήθειες που έζησε και είπε ο ίδιος, οι οποίες και αποδίδονται μέσα από την μυθοπλασία. Δεν μπορείς να πεις όλες τις αλήθειες στα παιδιά, μπορείς όμως να δώσεις το έναυσμα. Αλλιώς πως θα ψάξουν; Και μιλάμε για κάποιον που ήταν τόσο κοντά μας, δίπλα μας», προσθέτει και επισημαίνει ότι το βιβλίο αφορά σε παιδιά ηλικίας 6-7 χρόνων.

«Τον είχα γνωρίσει σε μικρή ηλικία όταν είχε έρθει στο σπίτι μας, για μια συνέντευξη για τον Μιχάλη Σουγιούλ. Και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι μιλούσε για τον παππού μου με τόση αγάπη και τόσο θαυμασμό, με μεγαλοσύνη και καλοσύνη... Θυμάμαι μ΄έπαιρνε αγκαλιά και δεν τολμούσα ούτε ν΄αναπνεύσω, μήπως και χαλάσει η εικόνα. Ενιωθα τεράστιο δέος. Πράγματι είχα την τύχη να πάρω την μυρωδιά ανθρώπων όπως ο Θεοδωράκης».

Το κουβάρι του παραμυθιού ξετυλίγεται με τον μικρό Μίκη να το σκάει από το σπίτι του νυχτιάτικα αναζητώντας το δέντρο που φύτεψε με τα ίδια του τα χέρια ο παππούς του ο γίγαντας. Είναι το ίδιο δέντρο κάτω από τον ίσκιο του οποίου ο παππούς του έγραψε τα πρώτα του τραγούδια –το δένδρο που αργότερα ένωσε δικούς και αγαπημένους, που έδωσε καρπούς που δεν θα μαραθούν ποτέ, καρπούς όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αγάπη, η φιλία, η ειρήνη…

Με αυτόν τον συνδυασμό πραγματικού με το φανταστικό, η Δέσποια Σουγιούλ κατέληξε, όπως λέει, «σε ένα απόσταγμα μαγείας και τρυφερότητας», κι αυτό είναι το παραμύθι της. Στο κομμάτι της εικονογράφησης, ο Πέτρος Μπουλούμπασης, με το σκεπτικό ότι ο Μίκης είναι όλης της Ελλάδας, επέλεξε το μπλε, το γαλάζιο και το λευκό και μαζί μια αφαιρετικη εικαστική προσέγγιση που δίνει ένα άνοιγμα κι ένα κράτημα συγχρόνως. «Ολα αυτά που ήταν ο Μίκης», καταλήγει η συγγραφέας, «σηματοδοτούν την προσωπικότητά του: Ο γίγαντας που ήταν παππούς όλων μας, και θα είναι και στο διηνηκές, μια παρακαταθήκη»...

Τέλος, με όχημα το παραμύθι, η Δέσποινα Μπογδάνου-Σουγιούλ έχει γράψει επίσης το «Τσέπες γεμάτες λέξεις» για τον Οδυσσέα Ελύτη και το «Με ένα χάρτινο φεγγαράκι ...ταξιδεύω» για τον Μάνο Χατζιδάκι (και τα δύο απ΄τις εκδόσεις Πατάκη).

«Ο παππούς μου ο γίγαντας» της Δέσποινας Μπογδάνου-Σουγιούλ, εικονογράφηση Πέτρος Μπουλούμπασης, εκδόσεις Υδροπλάνο.