Μια παραγωγή που βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού, αλλά έχει καταβαραθρωθεί από τους κριτικούς.
Η «Πειθώ» είναι το τελευταίο έργο της Τζέιν Όστεν, που εκδόθηκε έξι μήνες μετά από τον τραγικό θάνατό της, και μάλιστα θεωρείται το πιο συγκινητικό και μελαγχολικό από όλα της τα μυθιστορήματα. Στα ελληνικά, είχε μεταφραστεί το 1997 ως «Επιρροές» (εκδόσεις Μίνωας), ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε άλλη μετάφραση (εκδόσεις Σμίλη) με τον τίτλο «Πειθώ».
Τον τίτλο δεν τον επέλεξε η ίδια, αλλά ο αδερφός της και δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη πηγή για το πώς η διακεκριμένη συγγραφέας θα ονόμαζε το βιβλίο της. Πάντως, ο Χένρι Όστεν συμπεριέλαβε στην έκδοση ένα «Βιογραφικό Σημείωμα» της αδελφής του, στο οποίο η ταυτότητά της αποκαλύπτεται για πρώτη φορά, καθώς όλα τα προηγούμενα μυθιστορήματά της είχαν κυκλοφορήσει ανώνυμα.
Με υπόγεια ειρωνεία, η Όστεν, ταυτόχρονα με το πορτρέτο μιας χειραφετημένης γυναίκας, ασκεί με την οξεία ματιά της κοινωνική κριτική στους θεσμούς και παράλληλα εισάγει σημαντικές καινοτομίες, όπως την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου, περιγράφοντας μια μοναδική ιστορία αγάπης, που υπερβαίνει τα στερεότυπα και στην ουσία γίνεται ένας ύμνος στη δεύτερη ευκαιρία.
