Σκάνδαλα, λάμψη και πάθη στις Κάννες -Οι πιο συναρπαστικές στιγμές του εμβληματικού Φεστιβάλ

Οι Κάννες όμως δεν είναι μόνο ένα ορόσημο για τον κόσμο του σινεμά, δεν είναι μόνο οι ταινίες που προκαλούν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά και όλα όσα εξελίσσονται πάνω και γύρω από το κόκκινο χαλί. Τάσεις της μόδας, ακτιβιστικές διαμαρτυρίες, πολιτικές τοποθετήσεις, έρωτες, σκάνδαλα και ίντριγκες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός θεσμού που φέτος θα μας λείψει πολύ.

Εμείς θυμόμαστε μερικές από τις πιο εμβληματικές στιγμές που κρατούν -όχι πάντα για καλό- μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία των Καννών.

Από το 1946, που το φεστιβάλ έκανε την επίσημη πρώτη του, δεν έλειψαν οι ταραχές. Ήδη εκείνη τη χρονιά οι καλεσμένοι τσακώθηκαν για τις θέσεις τους, παρόλο που ήταν αριθμημένες.

Η Μπριζίτ Μπαρντό έχει πολλάκις αναστατώσει τη Κρουαζέτ. Το 1953 με το καυτό της μπικίνι συγκεντρώνει όλα τα φλας πάνω της και κάνει τον Κερκ Ντάγκλας να παραληρεί, ενώ το 1955 σέρνει μαζί της ένα αρνάκι δηλώνοντας την αντίθεσή της στην εκμετάλλευση των ζώων. Άλλωστε η Μπεμπέ είναι γνωστή για τη φιλοζωική της δράση. Τελικά το 1967 πέφτει θύμα ληστείας και αποφασίζει να μην επιστρέψει στις Κάννες.

Η πανέμορφη Γκρέις Κέλι στην πρεμιέρα της ταινίας το «Κυνήγι του Κλέφτη» σε σκηνοθεσία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το 1955 γνωρίζει τον πρίγκιπα του Μονακό Ρενιέ τον Γ΄. Οι δυο τους πίνουν τσάι με τους φωτογράφους να απαθανατίζουν τη στιγμή. Η συνάντηση αυτή είχε κατά ένα τρόπο κανονιστεί από την Ολίβια ντε Χάβιλαντ. Ήταν όμως γνωστό πως ο γαλαζοαίματος έψαχνε για σύζυγο μια λαμπερή προσωπικότητα, που θα έδινε αίγλη στο βασίλειό του. Αν και η Κέλι πάντα ισχυριζόταν πως ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος, μάλλον η αλήθεια δεν ήταν ακριβώς έτσι. Πάντως για χάρη του εγκαταλείπει τη μεγάλη οθόνη.

Το 1960 η Μελίνα Μερκούρη -που οι Κάννες τη γνωρίζουν με τη «Στέλλα»- επιστρέφει με το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν και τραβά τα βλέμματα, ενώ κερδίζει και βραβείο γυναικείας ερμηνείας, το οποίο όμως μοιράζεται με τη Ζαν Μορό. Το πάρτι της ταινίας άφησε εποχή. Την ίδια χρονιά το Βατικανό καταδικάζει το «Dolce Vita» του Φελίνι, όμως η επιτροπή δεν δίνει καμία σημασία και απονέμει στην ταινία τον Χρυσό Φοίνικα.

Το 1968 το Φεστιβάλ ξεκινάει κανονικά παρά τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις που διεξάγονται σε όλη τη χώρα. Στις 13 Μαΐου όμως μια ομάδα φοιτητών πραγματοποιεί καθιστική διαμαρτυρία στην είσοδο του Παλέ. Ο Φρανσουά Τριφό κι ο Ζαν Λικ Γκοντάρ καταφθάνουν στις Κάννες αποφασισμένοι να ζητήσουν την διακοπή του Φεστιβάλ «σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους και τους φοιτητές κι ως επίθεση στην απαρχαιωμένη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία προτιμά το εμπόριο σε βάρος της τέχνης». Με την υποστήριξη πολλών ακόμα σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως του Αλέν Ρενέ, που αποσύρει την ταινία του από το Διαγωνιστικό, της Μόνικα Βίτι και του Ρομάν Πολάνσκι, του Μίλος Φόρμαν, του Ρίτσαρντ Λέστερ και του Κάρλος Σάουρα, τελικά τα καταφέρνουν.

Το 1989 ο Στίβεν Σόντεμπεργκ κερδίζει τον χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες» σε ηλικία μόλις 26 χρόνων. Μέχρι σήμερα παραμένει ο πιο νέος σκηνοθέτης που έχει λάβει αυτή την τιμή. Ο Βιμ Βέντερς ήταν τότε πρόεδρος της Επιτροπής.

H Μαντόνα βάζει τη δική της στιλιστική σφραγίδα το 1991 φορώντας το περιβόητο σουτιέν του Ζαν Πολ Γκωτιέ, μια εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία της μόδας.

Το 1993 σημειώνεται ακόμα μια μεγάλη πρωτιά για τις γυναίκες, με την Τζέιν Κάμπιον να παραλαμβάνει τον χρυσό Φοίνικα για τα «Μαθήματα Πιάνου». Το περίεργο ότι είναι ότι ακόμα και σήμερα καμία άλλη σκηνοθέτης δεν έχει πάρει ποτέ το συγκεκριμένο βραβείο.

Το 2003 ο Βίνσεντ Γκάλο σοκάρει με το «Brown Bunny» και την περίφημη σκηνή πεολειχίας όπου πρωταγωνιστούσε η Κλοέ Σεβινί, κάνοντας τον διάσημο κριτικό Ρότζερ Έμπεργκ να τη χαρακτηρίζει ως τη χειρότερη ταινία που έχει παρουσιαστεί ποτέ στις Κάννες. Ο Γκάλο ανταπάντησε αποκαλώντας τον «χοντρό γουρούνι» και ο Έμπερτ με χιούμορ δήλωσε ότι «εκείνος μπορεί μια μέρα να αδυνατίσει, όμως ο Γκάλο θα παραμείνει για πάντα σκηνοθέτης του "Brown Bunny"».

Το 2004 ο Μάικλ Μουρ με το «Fahrenheit 9/11» κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα -είναι η πρώτη και μοναδική φορά μέχρι τώρα που ένα ντοκιμαντέρ έχει πάρει το συγκεκριμένο βραβείο. Πρόεδρος της επιτροπής τότε ήταν Κουεντίν Ταραντίνο.

Το 2011 ο Ράιαν Γκόσλινγκ δίνει ένα παθιασμένο φιλί στο σκηνοθέτη Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, ως μια δήλωση για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Την ίδια χρονιά οι ναζιστικές δηλώσεις του Λαρς Φον Τρίερ προκαλούν αρνητική αίσθηση και το Φεστιβάλ τον χαρακτηρίζει ως persona non grata.

Το 2015, οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ απαγόρευσαν τις selfie στο κόκκινο χαλί, ενώ σημειώθηκε και αναταραχή με κάποιες από τις καλεσμένες που δεν τις άφησαν να μπουν στην πρεμιέρα της ταινίας «Carol», επειδή δεν φορούσαν γόβες. Πολλοί τότε μίλησαν για σεξιστικές επιθέσεις. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό, προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα, λέγοντας ότι πρόκειται για παρεξήγηση.

Το 2018 οι κυρίες του φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων η Κέιτ Μπλάνσετ, η Ανιές Βαρντά, η Τζέιν Φόντα, η Σάλμα Χάγιεκ και η Κρίστεν Στιούαρτ διαδηλώνουν σιωπηλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες από τον θεσμό και εμφανίζονται στο κόκκινο χαλί χέρι-χέρι. Οι λόγοι δε της Μπλάνσετ και της Βαρντά αργότερα σχετικά με την θέση της γυναίκας στην κινηματογραφική βιομηχανία θεωρούνται εμβληματικοί.

Το 2019, η Λιβανέζα Ναντίν Λαμπακί με την «Καπερναούμ», μια ταινία που ρίχνει φως στις συνθήκες διαβίωσης εκατομμυρίων παιδιών στις φτωχές περιοχές του κόσμου, γίνεται η πρώτη γυναίκα από τις Αραβικές χώρες που κερδίζει το Βραβείο της επιτροπής.