Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Κόλιν Φάρελ σε ένα sci-fi φίλμ που εξερευνά τη φύση της ψυχής

Μετά τον Γιάνγκ (After Yang)

Σκηνοθεσία/Σενάριο/Μοντάζ: Κογκονάντα

Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Τζόντι Τέρνερ-Σμιθ, Τζάστιν Μιν, Μαλέα Εμμα Τζαντραγουιτζάζα, Σαρίτα Τσάντχερι, Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ, Ρίτσι Κόστερ, Χάλεϊ Λου Ρίτσαρντσον.

Περίληψη: Όταν ο Γιανγκ, το αγαπημένο και πολύτιμο ανδροειδές που συντροφεύει την κόρη του Τζέικ παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο ανήσυχος πατέρας αναζητεί τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία όμως, ανακαλύπτει ότι η ζωή τον προσπερνά και αναζητά να συνδεθεί ουσιαστικά με τη σύζυγο και την κόρη του.

Ο Κογκονάντα («Columbus») επιστρέφει με μία συγκινητική και λυρική εξερεύνηση της φύσης, της ψυχής και της μνήμης.

Μία προοδευτική αμερικανική οικογένεια έχει υιοθετήσει ένα κοριτσάκι από την Κίνα, τη Μίκα. Ένα πρωί ανακαλύπτουν ότι το ανδροειδές που έχουν αγοράσει με το όνομα Γιανγκ, το οποίο λειτουργεί σαν μεγαλύτερος αδελφός της κόρης τους και προορίζεται για να της μεταδώσει την ασιατική κουλτούρα, έχει χαλάσει. Τότε ο πατέρας της μικρής  ο Τζέικ, αρχίζει να αναζητάει τρόπο να τον επισκευάσει, για να ανακαλύψει τελικά πόσο έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του. Οι αναμνήσεις όμως του Γιάνγκ είναι πολύτιμες τόσο για μια επιστήμονα, όσο και για τον ίδιο που μέσα από αυτές μαθαίνει πράγματα που δεν γνώριζε.

Βασισμένος στο φουτουριστικό διήγημα του Αλεξάντερ Γουάινστιν «Saying Goodbye to Yang», ο Κογκονάντα αποδεικνύει πως ο άνθρωπος, αφού μπορεί να δημιουργήσει και να κατασκευάσει ένα τρυφερό πλάσμα, όπως ο Γιανγκ, δυνάμει έχει την ικανότητα να είναι εξίσου δοτικός και τρυφερός, ενώ ταυτόχρονα περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον.

Το τέλος, η μνήμη, η απώλεια και η διαφορετικότητα είναι κυρίαρχα σε αυτό το μελαγχολικό sci-fi, που ως επί το πλείστον διαδραματίζεται μέσα σε ένα σπίτι, οικείο για τους περισσότερους από εμάς. Η δυστοπία που επικρατεί στον κόσμο προκύπτει μόνο μέσα από τον διάλογο κι όχι από την εικόνα, προκαλώντας ένα σφίξιμο τελικά στο στομάχι, καθώς φέρνει την ιδέα μιας απόλυτης καταστροφής σε ένα τόσο γνώριμο περιβάλλον.

Ταυτόχρονα, ο Κογκονάντα αποτυπώνει δύο τρόπους που ανακαλούμε και τελικά ξαναζούμε το παρελθόν: είτε μέσα από την υποκειμενικότητα της μνήμης, που αλλάζει με τον χρόνο το ίδιο το γεγονός, είτε μέσα από την αντικειμενικότητα της ψηφιακής   καταγραφής, που όμως δεν είναι περισσότερο αληθινή ή πραγματική, καθώς αποτυπώνει μόνο μια πληροφορία, κι όχι την αίσθηση του ίδιου του συμβάντος, με τον ίδιο τρόπο που ο Γιάνγκ γνωρίζει την ιστορία του τσαγιού, αλλά δεν μπορεί να απολαύσει τη γεύση του. 

Έτσι αντιπαραβάλλοντας δύο πραγματικότητες, εξίσου σημαντικές στη σύγχρονη κουλτούρα, ο ιδιαίτερος αυτός δημιουργός από τη Νότιο Κορέα μιλάει για τη δύναμη του ανθρώπου να ορίζει τη ζωή του, την εγγενή του προδιάθεση στο καλό, αλλά και για την επόμενη μέρα, θέτοντας μέσα από έναν κομψό μινιμαλιστικό ρεαλισμό ηθικά διλήμματα, που αναζητούν μια απάντηση.

Σημείο Βρασμού (Boiling Point)

Σκηνοθεσία: Φίλιπ Μπαραντίνι

Παίζουν: Στίβεν Γκράχαμ, Τζέισον Φλέμινγκ, Ρέι Πάνθακι, Χάνα Γουόλτερς

Περίληψη: Ο Άντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου, φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το υγειονομικό. Τα προβλήματα δ όμως δεν σταματούν εκεί. Κατά τη διάρκεια μίας και μόνο βάρδιας, ο Άντι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εστιατορίου καλούνται να αντιμετωπίσουν παράλογους πελάτες, τσακωμούς ανάμεσα στο προσωπικό, ατυχήματα, τραυματισμούς, ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν και όλα αυτά με τις παραγγελίες να τρέχουν.

Ο Φίλιπ Μπαραντίνι με ένα εντυπωσιακό θρίλερ μάς βάζει στον εφιάλτη μιας κουζίνας, όπως δεν κατάφερε ποτέ κανένα reality μαγειρικής.

Ο Άντι, ένας άνδρας που προσπαθεί να βρει την ισορροπία του ανάμεσα στην απαιτητική δουλειά του σεφ και την προσωπική του ζωή, είναι υπεύθυνος σε ένα καινούργιο πολυτελές εστιατόριο του Λονδίνου.Tη μέρα που περιμένουν την επιθεώρηση του υγειονομικού, ο Άντι και η ομάδα του πρέπει να αντιμετωπίσουν τους εκκεντρικούς πελάτες τους, την πίεση της κουζίνας, αλλά και τα δικά τους προβλήματα.

Ο Μπαραντίνι βασίζεται σε μια δική του μικρού μήκους ταινία, αλλά και στην εμπειρία που έχει, αφού επί δώδεκα χρόνια εργαζόταν ως σεφ, και ακολουθώντας τη λογική ενός περίτεχνου μονοπλάνου μας βάζει στα άδυτα μιας κουζίνας, με τη συνδρομή του διευθυντή φωτογραφίας Μάθιου Λιούις. Το δύσκολο επάγγελμα ενός σεφ, που συνοδεύεται και από τον ανάλογο μύθο -δύστροπος χαρακτήρας και οριακές συμπεριφορές -έχουν συχνά εμπνεύσει το σινεμά, όμως ο Μπαραντίνι πάει ένα βήμα παρακάτω. Στηρίζεται  περισσότερο στην αισθητική ενός ψευδοντοκιμαντέρ, με την κάμερά του να περιεργάζεται όλους τους χώρους μιας κουζίνας, ακολουθώντας κατά βάση τον κεντρικό ήρωα και αρχηγό της ομάδας, κι έτσι αποτυπώνει όχι μόνο την ένταση της δουλειάς, αλλά όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις αυτού του μικρόκοσμου. Γρήγοροι διάλογοι, νευρικές κινήσεις, και ελάχιστες στιγμές ηρεμίας που σηματοδοτούν μια μοναξιά μέσα σε αυτό το χάος, ανεβάζουν την αδρεναλίνη και μας σερβίρουν ένα πιάτο, που θα άξιζε σίγουρα ένα αστέρι Michelin.

Ο Μπαραντίνι μέσα σε αυτόν τον κόσμο βρίσκει το έδαφος να  ξεδιπλώσει τις συγκινητικές ιστορίες των ηρώων του και ο Στίβεν Γκράχαμ δίνει μια ερμηνεία φωτιά, που δικαίως του χάρισε μια υποψηφιότητα στα BAFTA, υποδυόμενος έναν σκληρό σεφ, που κάτω από το αυστηρό του προσωπείο, κρύβει μια βαθιά πληγή.

Η Μπαλάντα της λευκής αγελάδας (Ghasideyeh Gave Sefid/ Ballad of a White Cow)

Σκηνοθεσία: Μπεχτάς Σαναέχα, Μαριάμ Μογκαντάμ

Παίζουν: Μαριάμ Μογκαντάμ, Σανί Φαρ, Πούρια Ραχίμι

Περίληψη: Η ζωή της Μίνας ανατρέπεται, όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της, ο Μπαμπάκ, αποδείχτηκε αθώος για το έγκλημα για το οποίο εκτελέστηκε. Οι αρχές απολογούνται για το λάθος τους και προσφέρουν αποζημίωση, αλλά τότε η Μίνα ξεκινά μια βουβή μάχη κόντρα σ’ ένα κυνικό σύστημα για το καλό της ίδιας και της κόρης της. Όταν ξεμένει από χρήματα, ένας άγνωστος με το όνομα Ρεζά χτυπάει την πόρτα της, λέγοντας ότι έχει έρθει για να ξεπληρώσει το χρέος του στον Μπαμπάκ. Η Μίνα στην αρχή είναι επιφυλακτική, αλλά αφήνει όλο και περισσότερο τον Ρεζά στη ζωή της, αγνοώντας το μυστικό που τους συνδέει.

Οι Μαριάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαναέχα υπογράφουν ένα στιβαρό ψυχολογικό θρίλερ με κοινωνικο-πολιτικές διαστάσεις, συνεχίζοντας την παράδοση του ιρανικού σινεμά.

Ο Μπαμπάκ καταδικάζεται σε θάνατο για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Η  γυναίκα του, η Μίνα, προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της για χάρη της κωφάλαλης κόρης τους. Έναν χρόνο αργότερα η αθωότητα του Μπαμπάκ αποδεικνύεται και οι Αρχές προκειμένου να επανορθώσουν το λάθος τους, προφέρουν στη οικογένειά του μια αποζημίωση. Η Μίνα όμως αναζητάει ηθική δικαίωση από τους δικαστές, όταν ξαφνικά ένας άγνωστος άνδρας, ο Ρεζά, που λέει πως είναι παλιός φίλος του άνδρα της, παρουσιάζεται στην πόρτα της για να της ξεπληρώσει ένα δάνειο. Ο Ρεζά παραμένει στο πλευρό της Μίνας και της μικρής Μπίτα, όμως εκείνες αγνοούν  την πραγματική του ταυτότητα. Ταυτόχρονα, ο αδερφός του αδικοχαμένου Μπαμπάκ διεκδικεί την κηδεμονία της ανιψιάς του.

Οι δυο Ιρανοί σκηνοθέτες υπογράφουν ένα καλογραμμένο οικογενειακό δράμα με στοιχεία θρίλερ, που θέτει επί τάπητος κρίσιμα ζητήματα: τη θανατική ποινή, τη θέση της γυναίκας και τις προκαταλήψεις ενός θεοκρατικού κράτους, που περιορίζει την ελευθερία. Καταγράφοντας τις επιπτώσεις μιας λάθος απόφασης, που οδήγησε στον θάνατο έναν αθώο, τόσο από την πλευρά των  συγγενών του θύματος, όσο και των δικαστών, οι Μαριάμ Μογκαντάμ (που κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο) και Μπεχτάς Σαναέχα στα χνάρια του Φαραντί, παίρνουν ξεκάθαρη θέση για την πραγματικότητα του Ιρανικού κράτους, που υπακούει σε απαρχαιωμένους κανόνες, αλλά ταυτόχρονα γιορτάζει τον δυτικό Άγιο Βαλεντίνο.

Το εύρημα της τραγικής ειρωνείας που χτίζουν γύρω από τον Ρεζά, για τον οποίο οι θεατές γνωρίζουν την αλήθεια σχεδόν από την αρχή, αλλά όχι η Μίνα, είναι έξυπνο και δραματουργικά επιτείνει το σασπένς, όμως η σκιαγράφηση των χαρακτήρων παραείναι απλοϊκή. Οπότε η οδύσσεια της κεντρικής ηρωίδας να ανακαλύψει την αλήθεια χάνει από ένα σημείο και μετά τη δυναμική της, γίνεται έως και μελοδραματική,  παρόλο που η γοητευτική Μογκαντάμ προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, για να καταλήξει σ' ένα φινάλε, που αν και η πρόθεσή του είναι να λειτουργήσει λυτρωτικά, μοιάζει τελικά αμήχανο και βεβιασμένο.

River

Σκηνοθεσία: Τζένιφερ Πίντομ, Αφήγηση: Γουίλεμ Νταφόε

Περίληψη: Η Πίντομ ταξιδεύει σε τρεις ηπείρους και εξερευνά πώς  α ποτάμια έχουν διαμορφώσει την Ιστορία της ανθρωπότητας.

Μετά από το «Mountain» του 2018,  η Τζένιφερ Πίντομ σε συνεργασία με την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου, υπογράφει ένα ακόμα ντοκιμαντέρ, που εξετάζει τι συνδέει τους ανθρώπους και τα ποτάμια.

 Ταξιδεύοντας σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και τριάντα εννιά χώρες, η υποψήφια για BAFTA δημιουργός, ακολουθώντας τους κανόνες ενός οικολογικού ντοκιμαντέρ, δημιουργεί μια ποιητική ωδή στους ποταμούς. Εντυπωσιακές λήψεις και δορυφορικά πλάνα που δεν έχουμε ξαναδεί, παρουσιάζουν την εικόνα των κεντρικών αρτηριών του πλανήτη και κυρίως τον τρόπο που συνδέονται με τον άνθρωπο.

  Η Πίντομ δεν λέει κάτι που δεν ξέρουμε, πως τα ποτάμια δηλαδή είναι οδοί μεταφοράς, ή πως στις όχθες τους αναπτύσσεται η γεωργία και ο πολιτισμός, αλλά ο τρόπος που τα κινηματογραφεί με τη συνοδεία της μουσικής των Radiohead και την επική αφήγηση του Νταφόε αναδεικνύει την ομορφιά τους και μας υπενθυμίζει τη σημασία τους για τον πλανήτη.

Παίζεται ακόμα:

Πάντα στο Κόκκινο (Turning Red)

Σκηνοθεσία: Ντόμι Σι

Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Πέγκυς Μανωλά, Βίκυς Νικολαΐδου, Λυδίας Τζανούδακη, Έλλης Πρόκου κ.ά.

Περίληψη: Μπορεί η δεκατριάχρονη Μέιλιν να ξεχωρίζει με την έντονη προσωπικότητά της, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το γιγάντιο κόκκινο πάντα, στο οποίο μεταμορφώνεται κάθε φορά που την κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα. Το γεγονός ότι η υπερπροστατευτική μητέρα της, Μινγκ, μπλέκεται συνεχώς στα πόδια της, δεν βελτιώνει την ανεξέλεγκτη κατάστασή της.

Η νέα ταινία της Pixar για το τέρας που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Μια αδέξια, αλλά με αρκετή αυτοπεποίθηση δεκατριάχρονη, η Μέιλιν, που ζει στο Τορόντο του Καναδά, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθήκον της ευσυνείδητης κόρης και των χαοτικών συναισθημάτων, που προκαλεί η εφηβεία. Η Μινγκ είναι η προστατευτική, σχεδόν αυταρχική μητέρα της, που δεν φεύγει ποτέ από το πλευρό της, ό,τι χειρότερο δηλαδή για ένα κορίτσι σε αυτή την ηλικία. Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι αλλαγές στις σχέσεις και στο σώμα της, η Μέιλιν όποτε έχει έντονα συναισθήματα, μεταμορφώνεται  σ' ένα γιγάντιο κόκκινο πάντα.

Η Ντόμι Σι, μετά από το Όσκαρ  που κέρδισε το 2018 για τη μικρού μήκους ταινία της «Bao», γίνεται η πρώτη γυναίκα που σκηνοθετεί μόνη της μια ταινία των Pixar Animation Studios και αποδεικνύει την αξία της, υπογράφοντας μια διασκεδαστική περιπέτεια ενηλικίωσης και γυναίκειας χειραφέτησης, με έντονο το στοιχείο της διαφορετικότητας.