Κινηματογραφικές πρεμιέρες: Η γυναικεία αλληλεγγύη αποθεώνεται στη νέα ταινία του Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν
Αυτή την εβδομάδα, ο Αντόνιο Μπαντέρας υποδύεται έναν πάμπλουτο Έλληνα που θέλει να καταστρέψει την Ευρώπηστο sequel του «Σωματοφύλακα του εκτελεστή», ο Χρήστος Δήμας με νοσταλγική διάθεση αφηγείται την ιστορία της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, ο σπουδαίος Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν αποθεώνει τη γυναικεία αλληλεγγύη, ο Τζέικ Τζίλενχαμ επιβιβάζεται στο «Ασθενοφόρο» κι ένας Γερμανός δάσκαλος διδάσκει την αλληλεγγύη.
Ο σωματοφύλακας της γυναίκας του εκτελεστή (Hitman's Wife's Bodyguard)
Περίληψη: Το πιο θανάσιμο και παράξενο δίδυμο του κόσμου –ο σωματοφύλακας Μάικλ Μπράις και ο εκτελεστής Ντάριους Κινκέιντ– επιστρέφουν σε μια ακόμα ριψοκίνδυνη αποστολή. Δίχως άδεια και υπό επιτήρηση, ο Μπράις αναγκάζεται να επανέλθει στην ενεργό δράση από τη διαβόητη διεθνούς φήμης απατεώνισσα Σόνια Κινκέιντ. Καθώς ο σωματοφύλακας οδηγείται εκτός ορίων από τους δύο προστατευόμενούς του, όλοι μαζί αναμειγνύονται σε μια παγκόσμια συνομωσία.
Οι Ρέινολντς, Τζάκσον, Χάγιεκ και Μπαντέρας επιστρέφουν στο sequel της action-comedy του 2017 «Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή».
Ο Μάικλ Μπράις έχει χάσει την άδειά του, γεγονός που φέρει βαρέως, και βρίσκεται σε πρόγραμμα αποθεραπείας. Στόχος του είναι να μην αγγίξει όπλο. Όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια: η διαβόητη απατεώνισσα Σόνια Κίνκέιντ τον ανακαλύπτει στις διακοπές του και του ζητάει βοήθεια για να σώσει τον εκτελεστή Ντάριους, ο οποίος απήχθη κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού τους.Ταυτόχρονα, ένας δισεκατομμυριούχος Έλληνας, ονόματι Αριστοτέλης Παπαδόπουλος, θέλει να εξολοθρεύσει την Ευρώπη για να την τιμωρήσει για τις σκληρές κυρώσεις, που έχει επιβάλλει στη χώρα.
Ο Πάτρικ Χιουζ, μετρ στις κωμικές περιπέτειες, ενώνει και πάλι τη φονική παρέα , σ’ ένα sequel που παραδόξως κυκλοφορεί τώρα, αν και κανονικά η εποχή της θα ήταν το καλοκαίρι. Ατάκες που εκτοξεύονται με στυλ και ρυθμό από τον Ράιαν Ρέινολντς και τα γνωστά βρισίδια του Σάμιουελ Τζάκσον συναντούν τη λατινοαμερικάνικη παραφορά της Χάγιεκ, που φτάνει στη καρικατούρα, και την καρτουνίστικη προσέγγιση του Μπαντέρας στον ρόλο του «παλαβού Έλληνα», σε μια κωμωδία που φλερτάρει με την παρωδία, τολμάει σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας να γίνεται «ασεβής», αλλά όχι με επιτυχία πάντα, προσφέρει υπερθέαμα, καρτποσταλικά πλάνα της Μεσογείου και άφθονο κιτς, υποστηρίζοντας ένα εξωφρενικό σενάριο, που θυμίζει φάρσα.
Περίληψη: Το 1987 μια οικογένεια που λάτρευε τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πήρε την απόφαση να αναλάβει τα ηνία του μπασκετικού τμήματος ανδρών του Συλλόγου. Μια απόφαση που έμελλε να το οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα Αστέρια.
Η ιστορία της
μπασκετικής ομάδας του Παναθηναϊκού μέσα από τη ματιά του Χρήστου Δήμα.
Συνδυάζοντας τη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ,ακόμα και animation,ο καταξιωμένος σκηνοθέτης περιγράφει πώς η οικογένεια Γιαννακόπουλου του ομίλου της ΒΙΑΝΕΞ, αφιερώνοντας χρόνο και χρήματα κατάφερε να στήσει μια ομάδα υψηλών προδιαγραφών, που κατέκτησε έξι ευρωπαϊκά τρόπαια.
Ο Δήμας, χρησιμοποιώντας αρχεία και ντοκουμέντα, μας πηγαίνει πίσω στο παρελθόν και εξιστορεί την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919, την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, την αντιστασιακή δράση των αθλητών του στα χρόνια της Κατοχής, το πώς σώθηκαν από τους κατακτητές τα τρόπαια της ομάδας, το χτίσιμο του Κλειστού κάτω από τις εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» και την ονοματοδοσία του ως «Τάφος του Ινδού». Από εκεί και πέρα τα ηνία αναλαμβάνει η μυθοπλασία, μέσα από την οποία παρακολουθούμε πώς ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, και στη συνέχεια ο Δημήτρης, δημιούργησαν ένα αγωνιστικό θαύμα.
Με νοσταλγική διάθεση, vintage ατμόσφαιρα και χιούμορ, ο Δήμας ξετυλίγει το νήμα μιας «υπέροχης τρέλας», που έκανε πραγματικότητα ένα άφταστο για τα δεδομένα της εποχής όνειρο, χωρίς υπολογίζει το κόστος. Το ρετρό συναντάει την οικογενειακή κομεντί σε αυτό το biopic, που καταφέρνει τελικά να απευθυνθεί και στους μη φιλάθλους, ακριβώς επειδή εστιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη διάσταση αυτού του αθλητικού θριάμβου.
Περίληψη: Η Αμίνα μεγαλώνει μόνη της τη δεκαπεντάχρονη κόρη της Μαρία. Ο ήδη εύθραυστος κόσμος τους καταρρέει, όταν ανακαλύπτει ότι η κόρη της έχει μείνει έγκυος σε μια χώρα, όπου απαγορεύονται οι εκτρώσεις και από τη θρησκεία και από τον νόμο.
Ο Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν, ο σημαντικός εκπρόσωπος του αφρικανικού σινεμά, υπογράφει μια πολύχρωμη ελεγεία για τη γυναικεία αλληλεγγύη.
«Lingui» στη διάλεκτο του Τσαντ, την πατρίδα του Χαρούν, σημαίνει «δεσμός» και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη αποτελεί τη βάση της αλτρουϊστικής φιλοσοφίας. Επιστρέφοντας λοιπόν στην πρωτεύουσα του κράτους, την Ντζαμένα, αφηγείται την ιστορία μιας ανύπαντρης μητέρας, της Αμίνα, που όταν μαθαίνει πως η δεκαπεντάχρονη κόρη της είναι έγκυος, κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει. Η μικρή Μαρία δεν θέλει να κρατήσει το παιδί, γιατί ξέρει πως την περιμένει ο κοινωνικός αποκλεισμός, που βιώνει και η μητέρα της. Η άμβλωση όμως απαγορεύεται και από τον νόμο και από τη θρησκεία. Η Αμίνα τότε, με τη στήριξη ενός κύκλου γυναικών, θα βρει τον τρόπο να σώσει την κόρη της.
Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος της γυναίκας απασχολεί τον δυτικό κόσμο έντονα κι είναι περίεργο πώς μια ομάδα, που ζει σε τόσο δύσκολες συνθήκες, καταφέρνει όχι απλώς να το διεκδικήσει, αλλά και να το κερδίσει μέσω της αλληλεγγύης. Οι πρωταγωνίστριες του Χαρούν, ντυμένες με τα πολύχρωμα φλοράλ υφάσματα της Αφρικής, αν και είναι θύματα μιας πατριαρχικής κοινωνίας, παρουσιάζονται δυναμικές, γεμάτες ζωή και αισιοδοξία, και ξέρουν να παλεύουν για την ελευθερία τους και το σώμα τους κόντρα σε στείρες προκαταλήψεις.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς αυτή η γυναικεία κοινότητα, γαλουχημένη με συγκεκριμένα πιστεύω, αντιλαμβάνεται βαθιά το δικαίωμα της καθεμίας να αποφασίζει για τη μοίρα της και καταφέρνει μέσα σε ένα τόσο ασφυκτικό περιβάλλον να ξεπερνάει ανυπέρβλητα εμπόδια.
Ο Χαρούν, αξιοποιώντας το αφρικανικό φως και τις χαρισματικές του πρωταγωνίστριες, φτιάχνει μια ταινία που στον αντίποδα της καταγγελίας, αποτυπώνει με χιούμορ μια υπέροχη αντίσταση απέναντι στις αδικίες αυτού του κόσμου, χαρίζοντας στους θεατές, αλλά και στις ηρωίδες του ένα απελευθερωτικό, λυτρωτικό γέλιο, που εκτονώνεται μέσα από έναν παραδοσιακό χορό.Μητέρες, αδερφές, φίλες, κόρες, άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες ενώνονται με χαμόγελο απέναντι στον σκληρό κόσμο των ανδρών, σε αυτή την υπέροχη αδελφότητα, που από μόνη της συνιστά επαναστατική πράξη.
Περίληψη: Ένας γάμος της υψηλής κοινωνίας σε μία έπαυλη στο Μεξικό διακόπτεται αναπάντεχα, όταν μια εξέγερση σκορπά τον τρόμο. Ιδωμένη μέσα από τα μάτια της νύφης και των υπηρετών της οικογένειας, η βίαιη αυτή ταξική έκρηξη σηματοδοτεί την αρχή του τέλους ενός πολιτικού συστήματος, που δίνει τη θέση του σε κάτι νέο –αλλά πολύ πιο οδυνηρό.
Ο Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία») συνεχίζει την κριτική του στο σύστημα και στις ταξικές ανισότητες, αποσπώντας τον Αργυρό Λέοντα και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2020.
Σε μια έπαυλη στο Μεξικό, οι ευνοημένοι της κοινωνίας γιορτάζουν με κάθε μεγαλοπρέπεια έναν γάμο. Ένας πρώην υπάλληλος της οικογένειας εμφανίζεται στην πόρτα τους σε απόγνωση, καθώς η γυναίκα του πρέπει να εγχειριστεί, αλλά τα δημόσια νοσοκομεία λόγω μιας εξέγερσης των φτωχότερων τάξεων ασφυκτιούν. Η μόνη λύση είναι να βρει χρήματα για να την πάει σε μια ιδιωτική κλινική. Οι παλιοί του εργοδότες όμως απασχολημένοι με τους εκλεκτούς καλεσμένους τους δεν μπορούν να ασχοληθούν μαζί του, εκτός από τη Μαριάν, τη μέλλουσα νύφη, που αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση. Για καλή της τύχη, φεύγει μαζί του από το σπίτι με κατεύθυνση την πόλη, όταν ένοπλοι επαναστάτες ορμούν στη βίλα και σκορπούν τον θάνατο. Τις επόμενες μέρες, η πόλη τελεί υπό το νέο καθεστώς των εξεγερθέντων, που μην αντέχοντας να ζουν άλλο σε άθλιες συνθήκες, καταφεύγουν στη βία.
«Θα' ρθει μία μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις Τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση», είχε πει κάποτε ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Ο Μισέλ Φράνκο αυτή την «προφητεία» κάνει εικόνα στο αλληγορικά πολιτικό sci-fi του, που δεν στέκεται σε στερεότυπα –«οι κακοί πλούσιοι και οι καλοί φτωχοί»- αλλά αποτυπώνει τον φαύλο κύκλο της βίας. Η οικονομική και ηθική εξαθλίωση μεταμορφώνει τους άλλοτε υπηρέτες σε τέρατα, όπως ακριβώς δηλαδή είναι και τα αφεντικά τους, έστω κι αν καλύπτονται πίσω από το προσωπείο μιας άτεγκτηςευγένειας, και μια επανάσταση, χωρίς αγωνιστικό πρόσημο γίνεται εφιαλτική πραγματικότητα.
Ο ωμός ρεαλισμός του Μεξικανού δημιουργού είναι το δικό του σχόλιο για μια κατάσταση που μοιάζει αδιέξοδη από κάθε πλευρά: το μέλλον δεν είναι μόνο δυστοπικό, αλλά λουσμένο στο αίμα και στον πόνο, χωρίς ίχνος ελπίδας. Μέσα όμως σε αυτό το ζοφερό κλίμα, δεν λείπουν οι σεναριακές αυθαιρεσίες και τα ατοπήματα, που τελικά αποδυναμώνουν τις προθέσεις του.
Περίληψη: Ένας παρασημοφορημένος βετεράνος χρειάζεται χρήματα για να καλύψει την ιατρική περίθαλψη της γυναίκας του. Έτσι ζητά βοήθεια από το μόνο πρόσωπο που ξέρει ότι δεν θα έπρεπε, τον θετό του αδερφό, Ντάνι. Πρόκειται για έναν χαρισματικό εγκληματία, που θα του προσφέρει μια «δουλειά»: τη μεγαλύτερη ληστεία τραπεζών στην ιστορία του Λος Άντζελες.
Ο Μάικλ Μπέι («Armageddon», «Pearl Harbor», «The Rock», «Bad Boys» «Transformers») υπογράφει το remake του δανέζικου θρίλερ «Ambulancen»
Ο Γουίλ, βετεράνος του πολέμου, βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, όταν δεν μπορεί να καλύψει την ιατρική περίθαλψη της γυναίκας του. Ο ετεροθαλής αδερφός του, ο Ντάνι, του προτείνει τη λύση: να κάνουν τη μεγαλύτερη ληστεία τραπεζών στην ιστορία του Λος Άντζελες, με λεία 32 εκατομμύρια δολάρια. Ενώ η ζωή της συζύγου του κρέμεται από μια κλωστή, ο Γουίλ δεν μπορεί να αρνηθεί την προσφορά. Όταν η απόδραση από την τράπεζα πηγαίνει εντυπωσιακά στραβά, τα αδέλφια κλέβουν ένα ασθενοφόρο, στο οποίο επιβαίνει ένας τραυματισμένος αστυνομικός και μια νοσοκόμα. Ο Γουίλ και ο Ντάνι τότε ανεβάζουν ταχύτητες και μαζί τους ο Μάικλ Μπέι για να αποφύγουν τις αστυνομικές δυνάμεις, να κρατήσουν τους ομήρους ζωντανούς και με κάποιο τρόπο να προσπαθήσουν να μην αλληλοσκοτωθούν.
Το Χόλιγουντ συνεχίζει τη συνταγή των remakes, με κύρια πηγή έμπνευσης τον σκανδιναβικό κινηματογράφο, μόνο που αυτή τη φορά ο επιβάτης του ασθενοφόρου που κινδυνεύει να πεθάνει είναι και αστυνομικός.
Ο Μπέι φυσικά μετατρέπει το νουάρ στοιχείο σε μια action movie, που δύσκολα θα τη χαρακτηρίσει κανείς θρίλερ. Αντίθετα, υιοθετεί την εμπορικότερη εκδοχή της ιλλιγιώδους καταδίωξης, αφήνοντας κατά μέρους χαρακτήρες και σχέσεις, που εδώ απλώς σκιαγραφούνται.
Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του (Herr Bachmann und seine Klasse/ Mr. Bachmann and His Class)
Σκηνοθεσία: Μαρία Σπετ
Περίληψη: Το Σταντάλεντορφ είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη της κεντρικής Γερμανίας, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων είναι μετανάστες. Η ιστορία της σε σχέση με τους ξένους είναι μακρά και περίπλοκη. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο χαρισματικός δάσκαλος Ντίτερ Μπάχμαν προσπαθεί με τις αντισυμβατικές εκπαιδευτικές του μεθόδους να δώσει στους μαθητές του τα εφόδια και τις αξίες, ώστε να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τον διπλανό τους, αλλά και να νιώσουν τη Γερμανία... σπίτι τους.
Μια τρυφερή καταγραφή της σχέσης ενός δασκάλου με τους μετανάστες μαθητές του, που απέσπασε την Αργυρή Αρκτο και το βραβείο κοινού στη Berlinale του 2021.
Ο κύριος Μπάχμαν είναι δάσκαλος, λίγο πριν από τη σύνταξη, στο Σταντάλεντορφ, μια μικρή γερμανική πόλη, όπου ζουν πολλοί μετανάστες. Οι μαθητές του, μια ομάδα παιδιών ηλικίας από 12 έως 14 ετών, ώστε στο τέλος της χρονιάς να μπουν σε μια «κανονική τάξη». Διάφορες κουλτούρες και πολιτισμοί, αντιλήψεις και νοοτροπίες συγκεντρώνονται στο τμήμα του ευρηματικού δασκάλου, που με τις αντισυμβατικές μεθόδους του, καταφέρνει να γεφυρώσει τα χάσματα, αποδεικνύοντας πως αυτά που μας συνδέουν είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Πρώην επαναστάτης, τραγουδιστής φολκ μουσικής και γλύπτης, ο κύριος Μπάχμαν ενισχύει την αυτοπεποίθηση των παιδιών, κάνοντάς τα να πιστέψουν στον εαυτό τους και μετατρέπει την τάξη του σε ένα πεδίο δημοκρατίας. Χωρίς να γίνεται χειριστικός, ή υπερβολικά γλυκός, αντιμετωπίζει τους μαθητές του ως ίσους, χτίζει μαζί τους μια αληθινή σχέση, που στηρίζεται στην αλληλοεκτίμηση και στον αλληλοσεβασμό, προωθεί τον διάλογο και την αλληλεγγύη, και φτιάχνει κόντρα στο υπάρχον σύστημα ένα δικό του πρόγραμμα, όπου η δημιουργία, η τέχνη και η διασκέδαση έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η Μαρία Σπετ ακολουθεί τον κύριο Μπάχμαν τόσο στην τάξη του, όσο και στις προσωπικές του στιγμές, και μέσα σε τρεις ώρες συνθέτει το πορτρέτο -κι όχι την αγιογραφία- ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που κάνει τη διαφορά, δρώντας και όχι απλώς μιλώντας, αποδεικνύοντας ότι η επικοινωνία των λαών είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και εφικτή.
Περίληψη: Ένα οδοιπορικό στον κόσμο, που αφουγκράζεται τη βοή της νέας γενιάς.
Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου συνθέτει μια οπτικο-ακουστική συμφωνία, που καταγράφει τον παλμό της νέας γενιάς.
Χωρίς υπότιτλους, αλλά μόνο μέσα από τη μουσικότητα των ήχων, ο Έλληνας δημιουργός-γιος του Γιώργου Σεβαστίκογλου και της Άλκης Ζέη- ταξιδεύει στην Ελλάδα, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, την Κίνα και τη Σενεγάλη και με ξεναγούς νέους ανθρώπους, αποτύπωσε την καθημερινότητά τους, τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς τους.
Η πτώση του κομμουνισμού, η κρίση του καπιταλισμού, οι οικολογικές καταστροφές, τα μεταναστευτικά κύματα, η παγκοσμιοποίηση είναι τα ζητήματα που απασχολούν αυτή την καινούργια γενιά, που ψάχνει τη δική της διέξοδο σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Ο Σεβαστίκογλου, χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού, ούτε όμως και δέσμιος μιας νεολαγνείας, τόσοσυνηθισμένης στην εποχή μας, ακολουθεί τα βήματα και κυρίως τις φωνές όλων αυτών των παιδιών που συναντάει στην περιπλάνησή του, γράφοντας με πειραματικό τρόπο ένα κινηματογραφικό ποίημα περί νεότητας. Στο δικό του σύμπαν, οι νέοι είναι η ελπίδα, όχι όμως με τον στείρο τρόπο που διατυπώνεται στις πολιτικές διακηρύξεις, αλλά μια ελπίδα που προκύπτει μέσα από τον παλμό αυτής της γενιάς, τη βοή της, όπως την αποκαλεί, μια βοή που μπορεί να οδηγήσει σε μια λυτρωτική έκρηξη.
