Οι ταινίες της εβδομάδας: Η πολυσυζητημένη κομεντί «Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο» κατακτά τα θερινά

The Gray Man

Σκηνοθεσία: Άντονι Ρούσο, Τζο Ρούσο

Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κρις Έβανς, Άνα ντε Άρμας, Τζέσικα Χένγουικ, Βάγκνερ Μόουρα, Ντανούς, Μπίλι Μπομπ Θόρντον, Αλφρι Γούνταρντ, Ρεγκέ Τζιν Πέιτζ, Τζούλια Μπάτερς, Έμι Εκουάκορ, Σκοτ Χέιζ

Περίληψη: Όταν ένας κορυφαίος πράκτορας της CIA ανακαλύπτει σκοτεινά μυστικά της υπηρεσίας, στρέφεται εναντίον της, πυροδοτώντας ένα ανελέητο κυνηγητό ανά την υφήλιο.

 Οι αδερφοί Ρούσο μεταφέρουν το μυθιστόρημα του Μαρκ Γκρίνεϊ στη μεγάλη οθόνη  με  ένα all star cast.

Ο Κορτ Τζέντρι, γνωστός ως Σιέρα Σιξ,  είναι κορυφαίος πράκτορας της CIA, που όταν απελευθερώθηκε από ένα ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα, στρατολογήθηκε από τον προϊστάμενό του, Ντόναλντ Φιτζρόι. Πλέον συνειδητοποιεί πως είναι ο ίδιος στόχος του παρανοϊκού Λόιντ Χάνσεν, πρώην συνεργάτη του στη CIA, ο οποίος δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα μέχρι να τον εξουδετερώσει. Η πράκτορας Ντάνι Μιράντα όμως φροντίζει για την προστασία του και οι δυο μαζί αναστατώνουν την Πράγα.

Στα χνάρια του Τζέιμς Μποντ –άλλωστε ως «James Bond-level franchise-starter»  διαφημίζεται από το Netflix η νέα του παραγωγή-, ο Σιξ μπορεί να εξολοθρεύσει έναν ολόκληρο στρατό με ένα γκατζετάκι, να διατηρεί το στυλ και το χιούμορ στα δύσκολα και φυσικά να βγαίνει από εντυπωσιακές μάχες μόνο με μια γρατσουνιά. Στον αντίποδά του, έχουμε έναν εντυπωσιακό villain, που πετάει  βιτριολικές ατάκες, εκτελεί  εν ψυχρώ  όποιον του στέκεται εμπόδιο και βοηθάει καταλυτικά στο fun. Κρις Έβανς και Ράιαν Γκόσλινγκ ως κεντρικό δίδυμο συναγωνίζονται σε γοητεία, ενώ την τριπλέτα  συμπληρώνει η δυναμική Ανα Νταρμάς, που δεν είναι απλώς ακόμα ένα κορίτσι του Σιξ, αλλά πράκτορας και μάλιστα από τις καλύτερες.

Οι αδερφοί Ρούσο, έμπειροι στο blockbuster, φροντίζουν τη δράση με σπιντάτο ρυθμό και στήνουν χορογραφίες πολλών εκατομμυρίων, προσφέροντας ένα υπερθέαμα, από το οποίο όμως απουσιάζει παντελώς το σενάριο. Τι προσπαθεί να διαφυλάξει ο Σιξ και γιατί ο Χάνσεν τον καταδιώκει με τόση λύσσα δεν έχει και πολύ σημασία ως φαίνεται, αφού τα πάντα εξηγούνται πρόχειρα στα πρώτα είκοσι λεπτά κι όποιος κατάλαβε. Στη συνέχεια, ξεκινάει το πιστολίδι και η ευαισθησία του Gray Man εξαντλείται στην προστασία ενός κοριτσιού που με το οποίο δεν τον συνδέει απολύτως τίποτα, πέρα από το γεγονός ότι του θυμίζει το ταραγμένο του παρελθόν, που περιγραφικά παρουσιάζει σε ελάχιστα φλας μπακ για να έχει ο κεντρικός ήρωας μια  ιστορία να τον κατατρέχει και ένα τραύμα να τον στοιχειώνει.

Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο

(Verdens Verste Menneske/The Worst Person in the World)

Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ

Παίζουν: Ρενάτε Ράινσβε, Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, Χέρμπερτ Νόρντουρμ

Περίληψη: Το χρονικό τεσσάρων χρόνων μιας νεαρής γυναίκας, η οποία καλείται να εξερευνήσει τα περίπλοκα μονοπάτια της ζωής και του έρωτα, ενώ παλεύει για την καριέρα της. Όλα αυτά θα την κάνουν να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό της και θα την φέρουν αντιμέτωπη με μια πιο ρεαλιστική εικόνα για το ποια πραγματικά είναι.

H ταινία του Γιοακίμ Τρίερ που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ, καθώς ήταν υποψήφια για τα βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Η τριαντάχρονη Γιούλια δεν είναι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο, συχνά όμως αισθάνεται έτσι. Βιώνοντας ένα προσωπικό τέλμα τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο όσο και μέσα στη σχέση της, με την οποία διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα, ερωτεύεται ξαφνικά κάποιον άλλον. Τότε θα αναγκαστεί να δει την αλήθεια κατά πρόσωπο και μαζί τον πραγματικό της εαυτό.

Ο Γιοακίμ Τρίερ με μια υπαρξιακή κομεντί, που είναι στην πραγματικότητα το τρίτο μέρος της τριλογίας του «Oslo», ακολουθεί τη Γιούλια κατά την περίοδο τεσσάρων χρόνων, που χωρίζονται σε κεφάλαια. Μέσα από τη δική της αναζήτηση λοιπόν, εξερευνά τις διαδρομές των σχέσεων, τις εμμονές της σύγχρονης κουλτούρας, τη σύγκρουση της νέας γενιάς με τα στερεότυπα των γονιών της, αλλά και τη θέση της γυναίκας σήμερα, που επιτέλους, όπως η ίδια, μπορεί να διεκδικήσει το δικαίωμα της στην επιθυμία, ακόμα κι αν κάποιοι, ή μια μικρή φωνούλα μέσα της  επιμένει να την κατηγορεί.

Ανατρέποντας τα κλισέ του Χόλιγουντ, ο Τρίερ προτείνει τελικά έναν αλλού είδους ρομαντισμό, ρεαλιστικό και γήινο, και φτιάχνει μια ταινία για τον έρωτα που δεν είναι μόνο ιδανικός και υπέροχος, αλλά εξίσου τρομακτικός. Η εκπληκτική του πρωταγωνίστρια, Ρενάτε Ράινσβε, που μάλιστα πριν από αυτή την πρότασή του ήθελε να παρατήσει την υποκριτική, κάνει την ηρωίδα της συμπαθητική και χαριτωμένη μέσα από τις αδυναμίες και τα ελαττώματά της στη λογική ενός τσεχοφικού δράματος, ή μιας γουντιαλενικής κωμωδίας, κερδίζοντας επάξια το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.

 Επαναπροβολές:

 Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν

(Ostře sledované vlaky/Closely Watched Trains)

Σκηνοθεσία: Γίρι Μένζελ

Παίζουν: Βάτσλαβ Νέτσκαρ, Γίτκα Μπέντοβα, Βλαντιμίρ Βαλέντα

Περίληψη: Στην κατεχόμενη από τους ναζί Τσεχοσλοβακία, ο νεαρός Μίλος, υπάλληλος σε έναν επαρχιακό σιδηροδρομικό σταθμό, ξεκινάει ένα ταξίδι σεξουαλικής αφύπνισης και συνειδησιακής ωρίμανσης, που θα τον οδηγήσει σε μια ηρωική πράξη αντίστασης κατά των Γερμανών.

Ένα από τα καλύτερα φιλμ του τσέχικου Νέου Κύματος, που κέρδισε μεταξύ άλλων το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, επανακυκλοφορεί σε νέες κόπιες.

Στην κατεχόμενη από τους ναζί Τσεχοσλοβακία, ο νεαρός Μίλος ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του και προσλαμβάνεται σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κι ενώ η Αντίσταση κορυφώνεται, ο ίδιος ξεκινάει ένα ταξίδι σεξουαλικής αφύπνισης, ερωτισμού και περιπέτειας για να ανακαλύψει τον εαυτό του. Έτσι, εμπλέκεται στην ανατίναξη ενός γερμανικού τρένου, αλλά όταν το σχέδιο αποτυχαίνει, του ζητείται να κάνει μια πράξη θάρρους.

Μια γλυκόπικρη περιπέτεια ενηλικίωσης, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπόχουμιλ Χράμπαλ, που με τρυφερότητα, γοητεία και διακριτικότητα, αποδεικνύει πως τα ασήμαντα πεπρωμένα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με μεγαλύτερα γεγονότα της Ιστορίας. «Κατά τη γνώμη μου», είχε πει ο Μένζελ για το σκηνοθετικό το ντεμπούτο, που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, «η αληθινή ποιητικότητα αυτής της ταινίας, αν όντως είναι ποιητική, εντοπίζεται όχι στις ίδιες τις παράλογες καταστάσεις, μα στην αντιπαραβολή τους με τη χυδαιότητα και την τραγωδία».