«Ο Ένοχος» στο Netflix: Ο Τζέικ Γκίλενχαλ πρωταγωνιστεί στο αμερικανικό remake του δανέζικου φιλμ

Τον τελευταίο καιρό είναι κοινό μυστικό πως το Χόλιγουντ έχει στερέψει από ιδέες και χρήματα.

Ένας Μποντ και ένα Dune δεν φέρνουν την άνοιξη, οπότε η άλλοτε ισχυρή κινηματογραφική βιομηχανία του πλανήτη αναζητάει πηγές και σενάρια από άλλες χώρες. Έτσι, ολοένα και περισσότερο αυξάνονται τα αγγλόφωνα remakes παραγωγών, που έρχονται είτε από την Ευρώπη είτε από την Ασία, κι έκαναν εντυπωσιακή πορεία τόσο στα φεστιβάλ όσο και στα ταμεία.

Ο σκανδιναβικός κινηματογράφος με την παράδοσή του στα αστυνομικά και στα νουάρ αποτελεί μια δεξαμενή για το Χόλιγουντ, που δεν αφήνει επιτυχία να πάει ανεκμετάλλευτη. Μια από αυτές είναι και το αριστουργηματικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκούσταβ Μέλερ από το 2018, με τίτλο «Ο ένοχος», μια καθαρόαιμη ταινία δωματίου, που είχε τότε συναρπάσει με τον τρόπο που ο Δανός δημιουργός έχτιζε λεπτό προς το λεπτό το σασπένς, αλλά και με την ερμηνεία του Γιάκομπ Σέντεργκρεν.

Αυτήν τη φορά για λογαριασμό του Netflix, ο Αντουάν Φουκουά ανέλαβε το αμερικανικό remake, επιστρατεύοντας τον Τζέικ Τζίλενχαλ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο- άλλωστε οι δυο τους έχουν ξανασυνεργαστεί στον «Αριστερόχειρα» το 2015. Η ιστορία είναι απλή: ένας αστυνομικός, εξαιτίας ενός παραπτώματος, έχει περιοριστεί στο τηλεφωνικό κέντρο που δέχεται επείγουσες κλήσεις ανάγκης. Χωρίς να αποσαφηνίζεται αν είναι ένοχος -η δίκη του είναι την επόμενη μέρα- έχει ήδη τιμωρηθεί, αφού δεν του επιτρέπεται να βγει στους δρόμους, την ώρα που η χώρα καίγεται από καταστροφικές πυρκαγιές. Αντ’ αυτού, ακούει μεθυσμένους, υπερβολικούς, εμμονικούς πολίτες και πλήττει. Πλήττει αφόρητα μέχρι που η ρουτίνα του αναστατώνεται από μια απελπισμένη γυναικεία φωνή. Αυτή η γυναίκα, ονόματι Έμιλι, ισχυρίζεται ότι έχει απαχθεί από τον σύζυγό της, που μόλις έχει αποφυλακιστεί, και κατά τα λεγόμενά της βρίσκεται σε ένα λευκό βαν με άγνωστη κατεύθυνση. Εκείνος τότε ξεκινάει έναν «αγώνα δρόμου» μέσα από το γραφείο του, για να σώσει μια ζωή, που θεωρεί πως κινδυνεύει.

Ο αμερικανικός «Ένοχος» μένει πιστός στην πλοκή της ταινίας του Μέλερ, αλλά όχι πάντα στο πνεύμα της, μιας και ο Νικ Πιτσολάτο που έχει αναλάβει τη μεταγραφή του σεναρίου προσθέτει επεξηγηματικούς διαλόγους, που ενίοτε εξοκείλουν στο μελόδραμα και σε άχρηστες αναφορές, που τελικά δεν εξυπηρετούν σε τίποτα περισσότερο από το να μας ενημερώσουν για το πού εκτυλίσσεται η όλη ιστορία. Ένα επιπλέον στοιχείο, δε, που εισάγεται είναι ότι ο κεντρικός ήρωας πάσχει από άσθμα, πράγμα αρκετά παράξενο. Γιατί άραγε ένας αστυνομικός να μην μπορεί να αναπνεύσει σήμερα στις ΗΠΑ, όταν το σύνθημα #Ιcantbreathe που κατέκλυσε τη χώρα μετά από τη δολοφονία του Φλόιντ, αναφέρεται προφανώς στους καταπιεσμένους και όχι στις Αρχές;

Το σημαντικότερο όμως είναι πως η ταινία του Μέλερ χαρακτηρίζεται από εξαιρετική λιτότητα και οικονομία που ο Πιτσιλάτο μοιάζει να φοβάται, θεωρώντας μάλλον πως ο μέσος θεατής δεν θα τη δεχτεί. Έτσι, γεμίζει τον χρόνο με πληροφορίες που τελικά τον απομακρύνουν από την υπαινικτικότητα του Δανού προκατόχου του, υπακούοντας σε μια τηλεοπτική λογική.

Ο Φουκούα, τώρα, με τη σειρά του, ακολουθώντας την αμερικανική εμπορική συνταγή, δείχνει να ασφυκτιά στον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή και κυριολεκτικά κάνει τα πάντα να «ανοίξει τον ορίζοντα» και να ανεβάσει στροφές σε μια ταινία, που οι βραδυφλεγείς ρυθμοί λειτουργούν μόνο υπέρ της. Άλλωστε, η αίσθηση του εγκλωβισμού και του κινδύνου που έχει πετύχει ο Μέλερ οφειλόταν ακριβώς σε αυτόν τον περιορισμό, που δυστυχώς ο Φουκούα διστάζει – ή αρνείται- να υιοθετήσει άνευ όρων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ερμηνεία του πάντα εκφραστικού Τζέικ Τζίλενχαλ ξεχωρίζει και προσδίδει τις απαραίτητες δραματικές νότες, σώζοντας την κατάσταση και φέρνοντας τελικά τον καινούργιο «Ένοχο» πρώτο στις προτιμήσεις του κοινού, παρά το γεγονός ότι η αμερικανική εκδοχή δεν έχει καταφέρει να διατηρήσει την ατμόσφαιρα του πρωτότυπου.