Εδώ και περίπου δέκα ημέρες στους ιστορικούς χώρους του Αγίου Ισιδώρου και Δάφτσειου «τρέχει» ένα πολύ ενδιαφέρον εικαστικό project με τον τίτλο ΣΤΙΓΜΑ/STIGMA. Πρόκειται για μια ομαδική έκθεση, στην οποία συμμετέχουν 37 εικαστικοί, των οποίων τα έργα συνδιαλέγονται, «συνομιλούν» με έργα των ληπτών υγείας των Ψ.Ν.Α. Δρομοκαϊτείου και Δαφνιού καθώς και υγειονομικών σε επιμέλεια Αλέξανδρου Κασσανδρινού και Κωνσταντίνου Κανταρτζή.
Ίσως, στο πρώτο άκουσμα ή σε μια πρώτη ανάγνωση το όλο αυτό εγχείρημα ίσως μας ξενίζει. Διαβάζοντας όμως προσωπικά πριν φτάσω στο Χαϊδάρι, το κείμενο της έκθεσης και παρορμόμενη και από τον ίδιο τον τίτλο της, μου κίνησε το ενδιαφέρον κι έτσι πέρασα τις πύλες του ΨΝΑ Δρομοκαΐτειου, η στάση του μετρό Χαϊδάρι βρίσκεται δύο βήματα έξω από την πύλη του Ψυχιατρείου. Λίγες ώρες αργότερα, αφού είχα δει την έκθεση, κατέληξα πως ήταν μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Γλυπτά, ζωγραφικά έργα, εικαστικές εγκαταστάσεις, ηχητικές και βίντεο εγκαταστάσεις, έργα φωτογραφικά συνομιλούν με τους πολύπαθους αυτούς και βασανισμένους χώρους. Στην αρχή αισθάνθηκα τη δύναμη και την ενέργεια του χώρου να με κυριεύει, στην πορεία όμως τα ίδια τα εκθέματα ισορροπούν τα συναισθήματα, αφού γεννούν, δημιουργούν τόσους προβληματισμούς στον επισκέπτη που η εμπειρία αυτή σίγουρα θα τον κρατάει alert και παραδομένο για αρκετό καιρό. Ακόμα και με το περιβάλλον, που οι περισσότεροι δεν είμαστε εξοικειωμένη, φεύγοντας θα το δεις με μια άλλη ματιά.
Η έκθεση έχει σκοπό να διερευνήσει με ποιο τρόπο η κοινωνική τάξη, το φύλο, η εθνότητα, το χρώμα του δέρματος, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η αρτιμέλεια, η υγεία, η εξωτερική εμφάνιση, το επιβαρυμένο παρόν ή παρελθόν υφαίνουν το πλαίσιο εντός του οποίου κάποιοι άνθρωποι θεωρείται ότι δεν πληρούν τους βασικούς κανόνες κοινωνικής ύπαρξης. Το διακριτικό τους γνώρισμα μετατρέπεται σε καθοριστικό στοιχείο για τη συγκρότηση της ταυτότητας τους, μιας ταυτότητας «φθαρμένης», η οποία και τους τοποθετεί στην κατηγορία των «κάτι λιγότερο από ανθρώπους».
