Λέξεις, μουσικές, ήχοι, ρυθμός, λίγα σκηνικά και κοστούμια της λεπτομέρειας, συνθέτουν τον σκηνοθετικό καμβά των «Περσών», παραγωγής Εθνικού Θεάτρου: Ο Δημήτρης Λιγνάδης αφήνει το κείμενο να ακουστεί και να λειτουργήσει στην καθαρή και άμεση μετάφραση-μετρική διδασκαλία του Θ.Κ. Στεφανόπουλου, και κάποιες φράσεις με ερασμιακή προφορά.
Κι αυτή η καθαρότητα, μια διαύγεια, είναι που χαρακτηρίζει τους «Πέρσες» στο σύνολό τους. Σαν μια ανάγκη των καιρών, της εποχής, σαν μια απαίτηση αυτού του δύσκολου καλοκαιριού τα πράγματα να «είναι» κι όχι να «φαίνονται».
Μοναδική στην αρχαία δραματουργία που πραγματεύεται ένα ιστορικό γεγονός είναι η τραγωδία του Αισχύλου «Πέρσες» (472 π.Χ.): Αφορά στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και την καταστροφή του περσικού στόλου από τις ελληνικές δυνάμεις. Γραμμένη λίγα χρόνια μετά από τον ποιητή που ήταν αυτόπτης μάρτυρας, απευθυνόταν (τότε) σε ένα κοινό που το είχε ζήσει, που είχε συμμετοχή σ΄αυτό. Ο Αισχύλος παρουσιάζει τα γεγονότα μέσα από τα μάτια των ηττημένων Περσών: Καθοριστικός ο ρόλος του Χορού των Γερόντων με τους οποίους συνομιλούν η βασίλισσα Άτοσσα, ο Ξέρξης, ένας Αγγελιοφόρος και το είδωλο του βασιλιά Δαρείου. Ένας ύμνος στην ελευθερία και την δημοκρατία απέναντι στην στην μοναρχία και την ελευθερία.