Περνώντας από τη λεωφόρο Κηφισίας αποκλείεται να μην έχετε παρατηρήσει τα υπέροχα πόστερ του σινεμά Αθήναιον, τα οποία δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αποτελούν κομμάτι του καθημερινού πολιτισμού μας.
Εδώ και δεκαετίες σκηνές κι ενσταντανέ από γνωστές ταινίες ζωντανεύουν μέσα από τα πινέλα του Βασίλη Δημητρίου, ο οποίος σε ηλικία 85 ετών «έφυγε» από τη ζωή, πηγαίνοντας να συναντήσει τους θρύλους που ζωγράφισε.
Μάλιστα επειδή ήταν από τους ελάχιστους εναπομείναντες ζωγράφους και ο μοναδικός στην Ευρώπη, που έφτιαχνε αφίσες στο χέρι κόντρα στην ψηφιακή εποχή, ακόμα και οι New York Τimes του είχαν κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα. «Είναι ο τελευταίος ζωγράφος κινηματογραφικών αφισών στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη, η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Όταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο κ. Δημητρίου διατηρεί την παράδοση», έγραφαν χαρακτηριστικά.
Ο Δημητρίου ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος. Το ταλέντο του είχε αρχίσει να φαίνεται από το δημοτικό σχολείο όμως ο πατέρας του τον αποθάρρυνε συνεχώς και του έλεγε πως αν γίνει ζωγράφος θα πεθάνει στην ψάθα. Εκείνος όμως στα 14 του έπιασε δουλειά στο εργαστήριο του Κώστα Γρηγοριάδη και έμεινε κοντά του αρκετά χρόνια. Εκείνος του έμαθε την τέχνη της αφίσας. Αργότερα συνεργάστηκε και με τον Τσεχοσλοβάκο επιγραφοποιό Βικέντιο Μπέκνερ. Δούλεψε σε πολλούς γνωστούς κινηματογράφους της Αθήνας και ιδιαίτερα την δεκαετία του ’60 υπήρχαν εβδομάδες που δημιουργούσε αφίσες, συγχρόνως, για 12 κινηματογράφους! Τα τελευταία χρόνια οι δημιουργίες του κοσμούσαν αποκλειστικά τον κινηματογράφο «Αθήναιον», χαρίζοντας στην πόλη μας μια αύρα παλαιότερων εποχών, τότε που το να πάει κανείς στον κινηματογράφο ήταν το «θέμα της εβδομάδας».
Εργάστηκε ακατάπαυστα για 65 χρόνια. «Σύνταξη για μενα δεν υπάρχει, θα σταματήσω μόνο όταν πεθάνω», έλεγε πάντα. Δυστυχώς όμως τον τελευταίο καιρό η νόσος του Πάρκινσον από την οποία έπασχε και η οποία ευθύνεται και για τον θάνατό του τον είχε αναγκάσει να αφήσει το εργαστήριό του. Ζωγράφιζε πάντα σε χαρτί με σκόνες αγιογραφίας και ψαρόκολλα, μιας και τα ακρυλικά χρώματα είναι σκληρά, έχοντας ως βοηθούς του δυο γιους του και τη γυναίκα του. Ο ίδιος χαρακτηριστικά έλεγε: «Εκείνους που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Αυτούς που δεν αγαπώ, δεν τους ζωγραφίζω καλά. Για παράδειγμα έχω ζωγραφίσει τον Κλιντ Ιστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιντ Ιστγουντ», ενώ ιδιαίτερη αδυναμία είχε και στις γοητευτικές κυρίες της μεγάλης οθόνης.
Σήμερα την παράδοση της χειροποίητης δημιουργίας κινηματογραφικών πόστερ για το «Αθήναιον» συνεχίζει ήδη από το 2015 η Βιργινία Αξιώτη, που είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών.
