Η «Απέραντη αγάπη» με πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ διαπραγματεύεται ένα αληθινό γεγονός, το οποίο βίωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Εμανουέλε Κριαλέζε, ο οποίος γεννήθηκε κορίτσι.
Διαγωνιστικό Τμήμα, 79ο Φεστιβάλ Βενετίας
Με φόντο τη Ρώμη της δεκαετίας του 1970 που συνεχώς αλλάζει, σε μία εποχή που οι εκπομπές είναι ακόμα ασπρόμαυρες και τα τότε οικογενειακά μοντέλα φαίνονται πια παρωχημένα, ο Εμανουέλε Κριαλέζε (Ανασαίνω) ξετυλίγει μία ονειρική, συγκινητική, τρυφερή οικογενειακή ιστορία με αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Αντλώντας από την προσωπική του εμπειρία -ο Κριαλέζε γεννήθηκε κορίτσι- ο δημιουργός αφηγείται τη γλυκόπικρη ιστορία μιας 12χρονης που βιώνει δυσφορία φύλου μέσα σε ένα ήδη κλονισμένο οικογενειακό περιβάλλον. Η Πενέλοπε Κρουζ μεσουρανεί ως μητέρα με πηγαία τρυφερότητα, καταπιεσμένα συναισθήματα και τάσεις απόδρασης. Η ατμόσφαιρα της ταινίας ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό, το αστείο και το δραματικό, η Ρώμη κλέβει την παράσταση χάρη στην τέλεια αναπαράσταση της εποχής και τα τραγούδια της Ραφαέλα Καρά και της Πάτι Μπράβο συμπληρώνουν μοναδικά την αφήγηση.
Η υπόθεση της ταινίας
Ρώμη, δεκαετία 1970: Η Κλάρα (Πενέλοπε Κρουζ) και ο Φελίτσε (Βιντσέντζο Αμάτο) έχουν μόλις μετακομίσει σε ένα καινούριο διαμέρισμα. Ο γάμος τους έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή: δεν είναι πια ερωτευμένοι, αλλά δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον γάμο. Τα παιδιά τους είναι το μόνο που τους κρατάει μαζί. Η Αντριάνα (Λουάνα Τζουλιάνι), η μεγαλύτερη κόρη, έγινε μόλις 12 χρονών. Οι εναλλαγές διάθεσης της Κλάρα και η ολοένα και μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στους γονείς της διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια της. Η Αντριάνα νιώθει δυσφορία με το όνομα και την ταυτότητα της και η επίμονη προσπάθεια της να πείσει τους πάντες ότι είναι αγόρι, κλυδωνίζει την ήδη εύθραυστη ισορροπία της οικογένειας. Όσο τα παιδιά αναζητούν καθοδήγηση από το περιβάλλον τους, είτε μία φωνή από ψηλά είτε ένα τραγούδι στην τηλεόραση, όλα αλλάζουν, μέσα και έξω.
Απέραντη αγάπη: Όσα αναφέρει ο σκηνοθέτης για την ταινία
Ο σκηνοθέτης θέλησε να εξηγήσει τους λόγους που αποφάσισε να κάνει τη συγκεκριμένη ταινία εστιάζοντας σε ένα προσωπικό του βίωμα.
Ο ίδιος αναφέρει: «Η Απέραντη Αγάπη είναι η ταινία που έχω προσπαθήσει να κάνω σε όλη την καριέρα μου: πάντα ήταν η επόμενη ταινία μου, αλλά πάντα παραχωρούσε τη θέση της σε άλλη ταινία, αφού δεν είχα ωριμάσει αρκετά για να την αναλάβω. Είναι σίγουρα η πιο προσωπική μου ταινία μέχρι σήμερα, ένα ταξίδι μέσα από το παρελθόν, μέσω των αναμνήσεων -καμιά φορά κρυστάλλινων, καμιά φορά θολών- και μέσω πεποιθήσεων που τώρα μοιάζουν ριζωμένες στο παρελθόν, που έχουν αναθεωρηθεί μέσα από τη σύγχρονη οπτική.