Το The Bear είναι από τις λίγες σειρές που είδα τελευταία που συνδυάζουν χιούμορ, ένταση και συναισθηματική φόρτιση σε τόσο τέλεια ισορροπία, που το κάθε επεισόδιο είναι άψογο.
Τον Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ τον παρακολουθώ χρόνια, από τότε δηλαδή που είδα την πρώτη σεζόν του Shameless, μιας επικής σειράς που απορώ γιατί στην Ελλάδα δεν είναι περισσότερο γνωστή -έχει 11 σεζόν, μια καλύτερη από την άλλη και πρέπει να τη δείτε οπωσδήποτε. Εκεί υποδύεται τον Λιπ Γκάλαχερ, τον μεγαλύτερο γιο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, χωρίς μητέρα και με αλκοολικό πατέρα. Η ερμηνεία του είναι εκπληκτική, ξεχνάς ότι παίζει, σαν να υπάρχει στ’ αλήθεια αυτή η οικογένεια. Κάτι ανάλογο πετυχαίνει και στο The Bear.
Αυτή τη σειρά την άκουγα για καιρό -φωτογραφίσεις του Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ στο GQ και τηλεοπτικές συνεντεύξεις του, διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία του ίδιου και των υπόλοιπων συντελεστών αλλά και για το σενάριο. Ήθελα πολύ να τη δω, οπότε, όταν έμαθα ότι θα μπει στο Disney+, έκανα εκεί λογαριασμό (και τον κράτησα).
Τη σειρά τη βλέπεις εύκολα, αλλά δεν είναι εύπεπτη. Η υπόθεση θέλει τον πρωταγωνιστή Κάρμεν, που υποδύεται ο Άλεν Γουάιτ και είναι σεφ, να επιστρέφει στη γενέτειρά του για να αναλάβει το σαντουιτσάδικο του αδερφού του που αυτοκτόνησε. Ο ίδιος έχει περάσει από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου -και το bullying που τις συνοδεύει- και έρχεται έτοιμος να αναβαθμίσει το μαγαζί και τους υπαλλήλους του. Σου δείχνει τι γίνεται στην κουζίνα ενός εστιατορίου πριν σου σερβιριστεί έτοιμο το πιάτο, την πίεση που τρώνε οι μάγειρες και οι σερβιτόροι για να λειτουργήσουν όλα στην εντέλεια, όλα όσα ενδέχεται να πάνε στραβά τις μέρες που δεν θες τίποτα να πάει στραβά, την ικανοποίηση όταν τα καταφέρνεις. Τα κοινωνικά μηνύματα για την ψυχική υγεία και τις συνθήκες εργασίες είναι αρκετά, ενώ δεν λείπει και το χιούμορ, το οποίο είναι έξυπνο.
