«Εάν ο καθένας προσπαθεί να βρει το δικό του στυλ και να δουλεύει αρκετά πάνω σε αυτό, αφήνοντας την αντιγραφή και τις τάσεις που έρχονται από εξωτερικούς παράγοντες, η ελληνική κεραμική έχει μέλλον μπροστά της»: αυτή είναι η πεποίθηση που οδήγησε την κεραμίστρια Εleonore Trenado-Finetis να δημιουργήσει έναν κόσμο αφιερωμένο στη σύγχρονη ελληνική κεραμική στην καρδιά της Αθήνας, το Mon Coin Studio.
Από τις 17 έως τις 30 Σεπτεμβρίου, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να επισκεφθεί την έκθεση Ancient Vibes in Contemporary Ceramics που παρουσιάζεται εκεί και στην οποία συμμετέχουν 35 καλλιτέχνες, κεραμίστες ή εικαστικοί, καθιερωμένοι ή ανερχόμενοι από όλη την Ελλάδα, που διαπραγματεύονται την απήχηση της αρχαίας ελληνικής τέχνης στο σήμερα μέσα από τις δημιουργίες τους.
Την έκθεση θα πλαισιώσουν με τα δικά τους έργα designers, σχεδιαστές κοσμημάτων, φωτογράφοι, εικαστικοί, που θα συνομιλήσουν με τις κεραμικές δημιουργίες.
Η Eleonore Trenado - Finetis, μας αφηγείται την επαγγελματική διαδρομή της, μας περιγράφει πώς ερωτεύτηκε τον πηλό και πώς κατάφερε να δημιουργήσει έναν χώρο που αποτυπώνει την βαθύτερη καλλιτεχνική της ανάγκη. Έχει μέλλον η κεραμική στην Ελλάδα; Ποιο είναι το στοιχείο που κάνει κάθε δημιουργία να ξεχωρίζει; Μιλά στην Bovary για όλα.
«Μετά από μεταπτυχιακές σπουδές σε διεθνές εμπορικό δίκιο και στην κοινωνιολογία του δικαίου, ήρθα στην Ελλάδα και δούλευα στα Human Resources και σε μία εταιρεία μεσολαβήτρια στη fashion industry. Παράλληλα, έδινα μερικά μαθήματα γαλλικών και έκανα κατά καιρούς μεταφράσεις νομικού περιεχομένου. Δε με γέμιζε, όμως η επαγγελματική μου ζωή.
Γι’αυτό, μετά τη δουλειά μου, παρακολουθούσα δύο φορές την εβδομάδα ένα σεμινάριο μικρογλυπτικής και χειροποίητου κοσμήματος που είχα βρει ψάχνοντας τα λίγα σεμινάρια που υπήρχαν τότε. Έτσι ασχολήθηκα λίγο με το κόσμημα. Κάποια στιγμή, όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, σταμάτησα να δουλεύω σε γραφείο. Συνέχιζα μερικά μαθήματα γαλλικών και πήγαινα σε σεμινάριο κοσμήματος στο Κολλέγιο Αθηνών αλλά ήμουνα πολύ προβληματισμένη με το τι θα έκανα στη ζωή μου. Είχα βρει μία πολύ ενδιαφέρουσα εκπαίδευση την οποία παρακολούθησα στο Παρίσι για να γίνω θεραπεύτρια εναλλακτικής ιατρικής αλλά ούτε αυτό δεν με ικανοποιούσε: χρειαζόμουν κάτι καλλιτεχνικό. Όταν ήρθε η δεύτερη μου κόρη και και αφού το πρόβλημα είχε παραμένει ολόκληρο, ανακάλυψα ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο κεραμικού κοσμήματος και αποφάσισα να πειραματιστώ με τον πηλό. Ήταν λίγο ασυνήθιστο σαν θέμα και τότε ερωτεύτηκα τον πηλό: ένα απίστευτο υλικό, εύπλαστο, με το οποίο μπορείς να φτιάξεις οτιδήποτε με όποια χρώματα θέλεις, να δημιουργήσεις υφές, να τον ζωγραφίζεις ή απλά να του προσθέτεις χρώμα ή και τίποτα, να γίνει λείο ή πολύ άγριο. Να δημιουργήσεις ένα πολύ μικρό αντικείμενο ή ένα τεράστιο, ένα απλό χρηστικό αντικείμενο ή ένα πιο καλλιτεχνικό.