Σήμερα Δευτέρα από τις 10:00 το πρωί και για 24 ώρες μπορείτε να δείτε online στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ταινία «Ένας ήσυχος άνθρωπος» σε σκηνοθεσία Τάσου Γερακίνη.
Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του δημιουργού, ο οποίος έχει κάνει άλλες τρεις μικρού μήκους, που έχουν βραβευτεί σε πολλά φεστιβάλ. Λόγω κορωνοϊού, ο Τάσος δεν πήγε ποτέ στην ευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας, που έγινε στο 24ο διαγωνιστικό στη Σόφια και ούτε και τώρα θα τη δει στη Θεσσαλονίκη. Επίσης να σημειώσουμε ότι η ταινία έχει συμμετάσχει και ως working progress στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Η υπόθεση: Ο Μάκης είναι ένας οινοποιός που ζει σε ένα ακριτικό νησί, το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία, είναι ωστόσο ένα σημείο πολύ κοντά στην Τουρκία. Μια μέρα τον επισκέπτεται η κόρη του, η οποία είναι έτοιμη να χωρίσει, πράγμα που σε μια μικρή κοινωνία δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό. Οι ισορροπίες ανατρέπονται, όταν ένας ποινικός κρατούμενος στην προσπάθειά του να δραπετεύσει στην Τουρκία, τον κρατάει ως όμηρο. Ο Μάκης μέσα σε αυτή την περιπέτεια προσπαθεί να προστατεύσει την κόρη του, με την οποία έχει μια συγκρουσιακή σχέση. Μέσα από αυτή την δοκιμασία πατέρας και κόρη επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους, ενώ ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα στη νεαρή και τον δραπέτη.
Τα εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας έγιναν στη Σκύρο και τα εσωτερικά σε ένα χωριό στην Αταλάντη, όμως αυτούς τους δύο χώρους ο Τάσος Γερακίνης τούς αξιοποιεί με μαεστρία δημιουργώντας ένα ενιαίο καλαίσθητο σύνολο. Η πρώτη του σπίθα για την ιδέα προέκυψε με τη γέννηση του γιου του. Άλλωστε στο σενάριο είναι κυρίαρχη η γονεϊκή σχέση, το κατά πόσο έχει το δικαίωμα κάποιος να επεμβαίνει στη ζωή του παιδιού του, και από ποιο σημείο και μετά γίνεται κανείς πατριάρχης που μπορεί να ασκήσει και καταπίεση.
Η Κατερίνα Παπαναστασάτου, που είναι σύμβουλος σεναρίου και ταυτόχρονα ερμηνεύει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία, μου εξηγεί: «Νομίζω ότι ο Τάσος έχει κάνει μια ταινία, που έχει ευρεία απήχηση: έχει δράση, ιστορία, ανατροπές, παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, έστω κι αν είναι παραδοσιακά σινεφίλ. Προσπάθησα μέσα από τις συναντήσεις με τον Τάσο να βρούμε έναν σταθερό άξονα, ένα κεντρικό θέμα, εστιάζοντας στο τι είναι αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως να πούμε. Στη συνέχεια δουλέψαμε ώστε να δομήσουμε το σενάριο με έναν τέτοιο τρόπο, με κύριο μέλημά μας να αφηγηθούμε την ιστορία όσο καλύτερα γίνεται. Το σενάριο από το πρώτο draft μέχρι το μοντάζ, όπου ουσιαστικά τελειώνει και μια ταινία, έχει υποστεί πολλές μεταλλάξεις, όμως το αποτέλεσμα είναι συμπαγές».
«Ο δικός μου ρόλος είναι η Σοφία, μια γυναίκα γύρω στα 30, μοναχοκόρη, που έχει μεγαλώσει με έναν πατέρα, ο οποίος την αγαπάει μεν, αλλά ποτέ δεν της έδωσε συναισθηματικά αυτό που εκείνη είχε ανάγκη πραγματικά. Γι 'αυτήν, ο πατέρας της ήταν πάντα απών, αυτό σε προηγούμενες γενιές ήταν σύνηθες, νομίζω. Ο πατέρας βέβαια έχει κάνει τα λάθη του σε προσωπικό επίπεδο και η Σοφία του χρεώνει όλα αυτά, συν το θάνατο της μητέρας της. Επιπλέον έχει μεγαλώσει σε μια επαρχία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ως νέος άνθρωπος λοιπόν όλο αυτό δεν το αντέχει και πάει να κάνει την προσωπική της επανάσταση. Βασικά και οι τρεις χαρακτήρες προσπαθούν να αποδράσουν από μια καθημερινότητα που έχουν, να σπάσουν τα δεσμά τους και να ζήσουν ελεύθερα. Η Σοφία βέβαια έχει θυμό για όλα και για όλους. Είχα ταυτιστεί την περίοδο των γυρισμάτων με αυτό τον χαρακτήρα, επειδή δουλέψαμε με έναν βιωματικό τρόπο. Κι εγώ ένιωθα σαν τίγρη σε κλουβί, που όλο κάτι με εμποδίζει να δραπετεύσω από τα κάγκελα γύρω μου».
Τελικά το βασικό θέμα του «Ήσυχου ανθρώπου» είναι η αξιοπρέπεια. Μέσα από τον κεντρικό ήρωα, τον Μάκη, η ταινία διερευνά το τι σημαίνει αυτή η λέξη για τον καθένα, ειδικά σε μια εποχή που χρησιμοποιείται ευρέως με υποκειμενικές ερμηνείες, και τι είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για να την κερδίσει. Ο Μάκης πιέζεται από πολλές πλευρές -ψυχολογικά, κοινωνικά, οικονομικά- και του τίθεται αυτό το ζήτημα: πώς θα διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.
«Αυτό που μου κάνει εντύπωση τώρα που η ταινία έχει αρχίσει να κυκλοφορεί», μου λέει η Κατερίνα, «είναι ότι διαβάζουμε αναλύσεις που μιλούν για πράγματα που δεν είχαμε σκεφτεί, δηλαδή ένας άνθρωπος βλέπει σε αυτό που κάνεις άλλα είκοσι πέντε πράγματα που δεν είχες συνειδητά σκεφτεί. Κι αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου»…
