Λάμψη, δηλητηριώδεις ίντριγκες και ένοχα μυστικά που κοχλάζουν μέσα στον περίκλειστο κύκλο της νεϋορκέζικης υψηλής κοινωνίας τη δεκαετία του ’60. Ακούγεται σαν περιγραφή ενός προάγγελου της Δυναστείας...
Κι όμως, οι εκ βαθέων εξομολογήσεις των όμορφων και βαθύπλουτων κυριών της high society και οι φαρμακερές, με το γάντι, αψιμαχίες τους, αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για έναν αναγνωρισμένο δημιουργό με συγγραφικό μπλοκάρισμα.
Οι ιστορίες που μοιράζονταν μαζί του οι «κύκνοι» του, όπως τις αποκαλούσε, στα καθιερωμένα μεσημεριανά τους γεύματα στο πιο περίοπτο τραπέζι του, ιερού τους ορμητηρίου, του εστιατορίου La Côte Basque στο Μανχάταν, αποτέλεσαν την αφορμή για μία σκανδαλώδη προδοσία στο χαρτί. Το ομώνυμο κεφάλαιο, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1975 στο περιοδικό Esquire μαζί με δύο ακόμα αποσπάσματα, από το επερχόμενο έργο του «Όταν οι προσευχές εισακούγονται» ήταν η αρχή της πτώσης του…
Αυτή είναι η ιστορία, πάνω στην οποία βασίζεται η νέα σειρά του Ryan Murphy «Feud: Capote vs. the Swans», ο οποίος επιλέγει ένα ηχηρό comeback μετά από απουσία επτά χρόνων. Για το πολλά υποσχόμενο ιστορικό δράμα με άπλετες δόσεις γκλάμουρ, επιστρατεύτηκε ο, υποψήφιος για Oscar, σκηνοθέτης Gus Van Sant με την ομάδα του Max Winkler και Jennifer Lynch και ο, φιναλίστ για το βραβείο Πούλιτζερ, σεναριογράφος Jon Robin Baitz. Την larger than life περσόνα του μικροσκοπικού συγγραφέα θα ενσαρκώσει ο γνωστός, από το White Lotus, Tom Hollander. H πιπεράτη ανθολογία 8 επεισοδίων, θα κάνει πρεμιέρα στις 31 Ιανουαρίου στο Hulu με τα δύο πρώτα επεισόδια. Χρονολογικά η δομή της σειράς θα στηριχθεί στην περίοδο από το 1970 έως και το 1984, τη χρονιά που ο συγγραφέας έφυγε από τη ζωή.
Οι γυναίκες, που η σύνθετη δυναμική της σχέσης τους με τον συγγραφέα είναι ο κινητήριος μοχλός για την εξέλιξη της πλοκής, εκπροσωπούνται από ένα cast γοητευτικών αστέρων. Οι Naomi Watts, Chloë Sevigny, Demi Moore, Diane Lane, Calista Flockhart και Molly Ringwald θα υποδυθούν μερικές από τις εγκόσμιες μούσες του, τις οποίες το Women’s Wear Daily έχει κατατάξει στο Πάνθεον των πιο καλοντυμένων γυναικών όλων των εποχών. Γι’ αυτό και πολύ ταιριαστά την γκαρνταρόμπα τους επί της μικρής οθόνης σχεδίασε η καταξιωμένη ενδυματολόγος και άλλων πολυβραβευμένων σειρών, όπως το American Horror Story, Lou Eyrich.
Οι κύκνοι του Truman Capote στην αληθινή ζωή
BabePaley
Η Babe Paley που στη σειρά ερμηνεύει η Naomi Watts, ήταν η πρωθιέρεια των κοσμικών φίλων του Capote, το μέτρο της τελειότητας. Η ψηλόλιγνη, επιβλητική φιγούρα της με τον μακρύ, περήφανο λαιμό ενέπνευσε την ονομασία των swans. Με προϋπηρεσία ως συντάκτρια στη Vogue, η κόρη επιφανούς χειρουργού εγκεφάλου, παντρεύτηκε τον «πατέρα της σύγχρονης ραδιοτηλεόρασης», των ιδρυτή του CBS, William S. Paley. Η ανέφελη, ράθυμη ζωή της Paley περιελάμβανε τις υποχρεώσεις μιας κοσμικής πλήρους απασχόλησης με υποδειγματικές εμφανίσεις. Στις πρώτες θέσεις της, τότε, International Best Dressed List για 14 συνεχόμενες φορές, ήταν ένα από τα επίτιμα μέλη του Fashion Hall of Fame.
Το έργο του Truman εκθέτει στο μεγαλύτερο μέρος του τις απιστίες του άντρα της. Ο άνθρωπος που την έκανε να γελά και να ξεχνιέται της επέφερε το πιο δυνατό πλήγμα στην υστεροφημία της.
Lee Radziwill
H μικρότερη αδερφή της Τζάκι Κένεντι με την κατατομή γλυπτού και τα περιώνυμα ζυγωματικά της, που αποδίδεται στη σειρά από την Calista Flockhart, ήταν παντρεμένη με τον Πολωνό πρίγκιπα Stanislas Radziwill. Μην θέλοντας να παραμείνει στη σκιά της αδερφής της η ίδια ήταν επίδοξη ηθοποιός και για πολλούς, πιο καλοντυμένη και πιο ενστικτώδης γνώστρια της μόδας από την Πρώτη Κυρία. Ελεύθερο πνεύμα, περιπετειώδης και αντισυμβατική, μαζί με τον Capote ακολούθησαν τους Rolling Stones σε περιοδεία τους, το 1972.
C.Z. Guest
Το απόλυτο χρυσό κορίτσι της Αμερικής και πρέσβειρα του wasp style (White Anglo Saxon Protestants), που εδώ υποδύεται η Chloë Sevigny, ήταν η μόνη που δεν στράφηκε εναντίον του συγγραφέα, αφού περιέργως δεν αποκάλυψε κανένα από τα μυστικά της. Μούσα του Andy Warhol και του Salvador Dalí και σύζυγος του πρώτου ξάδερφου του Winston Churchill, ήταν η πρώτη που έκανε είσοδο σε πάρτι πάνω σε ένα άσπρο άλογο μπαίνοντας στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria το 1955, κάτι που αντέγραψε δεκαετίες μετά η Bianca Jagger στο Studio 54.
Slim Keith
Η Καλιφορνέζα κοσμική με το αετίσιο μάτι, που αναπαριστά η Diane Lane, ανακάλυψε στο εξώφυλλο του Harper’s Bazaar την, τότε άγουρη ντεμπιτάντ και μετέπειτα αξέχαστη ηθοποιό Lauren Bacall, πείθοντας τον σκηνοθέτη σύζυγό της Howard Hawks να της κάνει δοκιμαστικό για το Χόλιγουντ. Η Keith, στενή φίλη και με τον έτερο μεγάλο συγγραφέα Ernest Hemingway, ήταν η βασική ηρωἵδα του αμφιλεγόμενου έργου του Capote με το προσωνύμιο «Lady Ina Coolbirth».
Ann Woodward
Η κοσμική με το πιο σκοτεινό παρελθόν είναι ο πιο ενδιαφέρων ρόλος για την Demi Moore. Η Woodward ανήκε στον ευρύτερο κύκλο γνωριμιών του δημιουργού, χωρίς να ανήκει στην εκλεκτή στενή του παρέα. Στο έργο του Capote περιγράφεται ως μια αδίστακτη αριβίστρια χωρίς καμία επιείκεια. Η κατηγορία ότι δολοφόνησε τον άντρα της, λίγο αφότου της ζήτησε να πάρουν διαζύγιο δεν αποδείχθηκε ποτέ. Η ίδια, όμως, όταν πληροφορήθηκε για την επικείμενη δημοσίευση του κεφαλαίου με τις βιτριολικές αναφορές στο όνομά της, αυτοκτόνησε πίνοντας υδροκυάνιο.
Το κύκνειο άσμα-νέμεσις
Επιστρέφοντας στον δημιουργό Capote εύλογα αναρωτιέται κανείς, γιατί, κάποιος που τα έχει όλα να μην αρκείται, πλέον, να επαναπαυτεί στις δάφνες του; Ο συγγραφέας του αιθέριου «Πρόγευμα στο Τίφφανυς», εκείνη την περίοδο ήταν ένας σουπερστάρ των γραμμάτων. Ο επίσημος χορός «Black and White Ball», που παρέθεσε στο ξενοδοχείο Plaza το 1966 με καλεσμένους ονόματα, όπως ο Frank Sinatra και η Audrey Hepburn, έκανε όλους όσους ήταν κάποιοι να τρέμουν στη σκέψη ότι δεν θα λάβουν πρόσκληση.
Στην καθημερινότητά του μιλούσε με την ίδια ευχέρεια με συγγραφείς, κριτικούς, γαλαζοαίματους, μεγιστάνες και αστέρες του Χόλιγουντ. Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που το Vanity Fair είχε χαρακτηρίσει το τελευταίο έργο του ως «μία ατομική βόμβα, την οποία κατασκεύασε ο Capote για τον εαυτό του…».
Πάνω απ’ όλα χρειαζόταν αυτό που έχει ανάγκη κάθε συγγραφέας. Την επόμενη πρόκληση, μία νέα επιτυχία μέσω της γραφής του. Ο Capote μετά την μεγάλη αναγνώρισή του για το έργο του «Εν Ψυχρώ» που εκδόθηκε το 1965 θέτοντας τα θεμέλια του non-fiction μυθιστορήματος, εξαργύρωνε για καιρό την επιτυχία του, σε αργόσχολες συγκεντρώσεις των εστέτ, διασκεδάζοντας και ονειροπολώντας. Μέσα του όμως υπήρχε μία μεγαλεπήβολη ιδέα, την οποία παρέτεινε επ’ αόριστον.
Ο ίδιος σχεδίαζε να δημιουργήσει μία σύγχρονη εκδοχή του μεγαλειώδους «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ, αντλώντας υλικό από την αφρόκρεμα της εποχής του και τις παροιμιώδεις ιδιοτροπίες της. Άλλωστε για εκείνον «όλη η λογοτεχνία είναι κουτσομπολιό. Τι στην ευχή είναι η Άννα Καρένινα, ο Πόλεμος και Ειρήνη και η Μαντάμ Μποβαρύ εάν όχι κουτσομπολιά;», είχε σχολιάσει στο περιοδικό Playboy μετά την εκκωφαντική εκπυρσοκρότηση, που προκάλεσε με τη δημοσίευση εκείνου του ενοχοποιητικού κεφαλαίου. Διαψεύστηκε οικτρά.
Γιατί αυτή η λεπτεπίλεπτη κακεντρέχεια των χαϊδεμένων της Park venue, των οποίων ήταν ομοτράπεζος, δεν ήταν παρά ένας μυστικός κοινός κώδικας, αποκλειστικά για κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Ο εκλεκτός confidante των πλούσιων και ισχυρών, τις εξέθεσε ανεπανόρθωτα, αμαυρώνοντας δημόσια το καλοσχεδιασμένο, άμεμπτο προφίλ τους. Έτσι, μετατράπηκε σε κοινωνικό παρία, μια θλιβερή σκιά του εαυτού του. Και οι κύκνοι του σε στυγνές Ερινύες.
Ίσως, βέβαια, και η δική του αλαζονεία να λειτούργησε ως ύβρις, αφού υποτίμησε τις καλύτερές του φίλες, παρουσιάζοντας ένα ελάχιστα συγκαλυμμένο πορτρέτο τους. «Μπα είναι πολύ χαζές για να καταλάβουν ποια είναι ποια» είχε δηλώσει στον φίλο και μετέπειτα βιογράφο του Gerald Clarke. Όταν εκ των υστέρων, αντιλήφθηκε το μέγεθος του αντίκτυπου των δημοσιευμένων ιστοριών του, είχε δηλώσει αμυντικά στις φημισμένες ηχογραφήσεις των Capote tapes: «Τι περίμεναν; Είμαι συγγραφέας. Χρησιμοποιώ τα πάντα».
Ο εξοστρακισμός και η πλήρης κοινωνική του απομόνωση, όπως αποδείχθηκε ήταν χειρότερα κι από θάνατο για εκείνον. Βυθισμένος στο αλκοόλ και στη χρήση ουσιών, αναπολώντας παλιές ένδοξες μέρες και κάνοντας σχέδια για το μέλλον, υποστηρίζοντας με θέρμη ότι το magnum opus του ήταν σχεδόν έτοιμο, ο Capote αφέθηκε έρμαιο των αδυναμιών και των καταχρήσεων, υποκύπτοντας στην αναπόφευκτη φθορά.
Ανακαλώντας εδώ τη φράση της Αγίας Τερέζας της Άβιλα , που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε ως τίτλο και προμετωπίδα για αυτό το ημιτελές έργο του, μπορούμε να πούμε ότι οδεύοντας προς το τέλος, ίσως λειτούργησε ως ένας σημαδιακός χρησμός, που κάπως ο ίδιος πρότερα είχε αναγνωρίσει: «περισσότερα δάκρυα έχουν χυθεί για τις προσευχές που εισακούγονται, παρά για τις προσευχές που δεν εισακούγονται».
