Μια από τις μεγαλύτερες εν ζωή ντίβες της μεγάλης οθόνης, η μοναδική Σοφία Λόρεν μετά από χρόνια απουσίας -η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στο μιούζικαλ «Nine» του Ρ. Μάρσαλ- επιστρέφει μέσω της πλατφόρμας του Netflix με το «Η ζωή μπροστά σου» που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του γιου της, Εντοάρντο Πόντι.
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου με Γκονκούρ βιβλίο του Ρομέν Γκαρί, το οποίο ο διάσημος συγγραφέας είχε υπογράψει με το ψευδώνυμο Εμίλ Αζάρ -πράγμα που όμως έγινε γνωστό μετά από την αυτοκτονία του.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά όμως που το εν λόγω βιβλίο εμπνέει τους κινηματογραφιστές. Το 1977 δύο χρόνια μετά από την έκδοσή του, ο Μοσέ Μιζραχί το είχε μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη με τον τίτλο «Madame Rosa», δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Σιμόν Σινιορέ. Μάλιστα η συγκεκριμένη ταινία είχε κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Σε αυτή την εκδοχή, η Μαντάμ Ράζα, μια Εβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, που για χρόνια εργαζόταν ως ιερόδουλη, διατηρεί έναν «παράνομο παιδικό σταθμό», φυλάσσοντας τα παιδιά των γυναικών που δουλεύουν στο πεζοδρόμιο. Όταν ο γιατρός της γειτονιάς και προσωπικός της φίλος, της ζητήσει να αναλάβει υπό την προστασία της και έναν μικρό αλλά ατίθασο Σενεγαλέζο, η καθημερινότητα της Μαντάμ, θα διαταραχθεί. Όμως μέσα από τις δυσκολίες της με τον μικρό πρόσφυγα -στην ταινία του Μιζραχί ήταν Αλγερινός- θα μάθουν και οι δυο τη δύναμη της αγάπης.
Η Μαντάμ Ρόζα, που έχει στο χέρι της το τατουάζ από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο μικρός Μομό έχουν κοινά βιώματα: έχουν ζήσει και οι δυο τη σκληρότητα, τη βία και τον κατατρεγμό. Κι είναι αυτή η κοινή μοίρα που μοιράζονται χωρίς να λένε πολλά, που τους κάνει να επικοινωνήσουν παρά την αρχική αντιπάθεια που τρέφει ο ένας για τον άλλον.
Συμπαθητικοί χαρακτήρες -από τη τρανς κολλητή φίλη της Ρόζας μέχρι τον Μουσουλμάνο γείτονα που παίρνει στη δούλεψή του τον μικρό Μόμο, με σκοπό να τον βάλει στο σωστό δρόμο- πλαισιώνουν το κεντρικό ζευγάρι, που μέσα στο περιθώριο, ψάχνει τον δικό του τρόπο να επιβιώσει και να βρει την χαρά.
Επιζήσαντες και οι δυο μιας μεγάλης τραγωδίας -της φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η μία, της προσφυγιάς ο δεύτερος- ξέρουν πως το να είσαι σκληρός είναι ο μόνος τρόπος για να μείνεις ζωντανός. Κάτω όμως από το άτρωτο προσωπείο τους και οι δυο διατηρούν τη φλόγα και την αθωότητα ενός μικρού παιδιού.
Ο Πόντι, ακολουθώντας τον δρόμο ενός καλοφτιαγμένου δράματος, αν και δεν κάνει σκηνοθετικά την έκπληξη, καταφέρνει να μιλήσει στις καρδιές μας, ενώ η Σοφία Λόρεν άλλοτε με τον αέρα της ντίβας, κι άλλοτε με τη ζεστασιά μιας γυναίκας που έχει καταλάβει τι σημαίνει πόνος, αποδεικνύει πόσο καλή ηθοποιός είναι για μια ακόμα φορά και ταυτόχρονα υπενθυμίζει ότι η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός. Αισθησιακή όταν πρέπει, γοητευτική και ταυτόχρονα βαθιά συγκινητική υποδύεται την μαντάμ Ρόζα, χωρίς να φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα της, λέγοντας τελικά σε όλους ότι η αγάπη και η αποδοχή είναι ο μόνος δρόμος για να γίνει υποφερτή η ζωή.
