Πέρσι τα Κορεάτικα «Παράσιτα» σάρωσαν στα Όσκαρ και φέτος ο Λι Άιζακ Τσουνγκ βάζει δύσκολα στην κούρσα των βραβείων, αφηγούμενος την ιστορία μιας οικογένειας μεταναστών από την Κορέα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’80.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι τον τελευταίο καιρό η ταινία του έχει ανεβάσει σημαντικά τις μετοχές της στο «χρηματιστήριο» των υποψηφίων, καταλαβαίνουμε ότι ο ασιατικός κινηματογράφος έχει έρθει για να κάνει τη διαφορά. Βέβαια το «Minari» εκτυλίσσεται σε αμερικάνικο έδαφος, όμως η βασική γλώσσα των ηρώων είναι τα κορεάτικα, πράγμα που δημιούργησε ένα θέμα στις Χρυσές Σφαίρες.
Ο Τζέικομπ και η Μόνικα λοιπόν, δύο Κορεάτες μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη τύχη για αυτούς και τα παιδιά τους στην Αμερική του Ρίγκαν, μετακομίζουν από την Καλιφόρνια σε μία φάρμα στο Αρκάνσας. Κι οι δύο δουλεύουν σε μια μονάδα διαλογής πτηνών -η δουλειά τους βασικά είναι να διακρίνουν το φύλο τους- όμως ο Τζέικομπ τρέφει κι ένα κρυφό όνειρο: να δημιουργήσει μια φάρμα που θα καλλιεργεί αποκλειστικά κορεάτικα προϊόντα.
Προκειμένου λοιπόν να είναι κοντά σε μια έκταση κατάλληλη για τα σχέδιά του, υποβάλλει την οικογένειά του στην ταλαιπωρία να ζει σε ένα λυόμενο τροχόσπιτο, που δεν έχει καν τα βασικά μιας καταναλωτικής κοινωνίας, όπως νερό. Οι δυσκολίες θα είναι από την αρχή απογοητευτικές για όλους, πράγμα που θα επιφέρει μια σειρά από συγκρούσεις, ενώ η άφιξη της παράξενης γιαγιάς από την Κορέα θα δώσει μια νέα διάσταση στην καθημερινότητά τους.
Ο Αμερικανο-Κορεάτης Τσανγκ που έχει μεγαλώσει σε μια φάρμα στα Όρη Όζαρκ του Αρκάνσας, βασίζεται στα δικά του προσωπικά βιώματα. Ο ίδιος έκανε μια διθυραμβική πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Sundance (όπου απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού) και αντιμετώπισε τα πυρά της επιτροπής των Χρυσών Σφαιρών, η οποία περιόρισε την ταινία του στην κατηγορία Ξενόγλωσσης Ταινίας -αν και πρόκειται για αμερικανική παραγωγή (που πραγματοποιήθηκε με συμπαραγωγή του Α24 και της Plan B του Μπραντ Πιτ). Πάντως, τελευταία φαίνεται πως έχει αποκτήσει ισχυρό ρεύμα.
