Μετά από τη συνεργασία τους στην ταινία «Κάπταιν Φίλιπς», ο Βρετανός Πολ Γκρίνγκρας συναντάει τον καλύτερο ίσως ηθοποιό του Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή, τον μοναδικό Τομ Χανκς, σε ένα καθαρόαιμο νέο-γουέστερν, που έχει κερδίσει δύο υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες (Β’ γυναικείου ρόλου και Μουσικής).
Στην Αμερική του 1870, λίγο μετά από τον τρομερό Εμφύλιο, ο πρώην Λοχαγός του στρατού των Νοτίων Τζέφερσον Κάιλ Κιντ, ταξιδεύει από επαρχία σε επαρχία και διαβάζει στους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών τα νέα από τις εφημερίδες έναντι αμοιβής. Στη διαδρομή του συναντάει ένα κοριτσάκι, την Τζοχάνα, που οι Καιόβα την έχουν απαγάγει από την οικογένειά της. Μεγαλώνοντας δίπλα στους Ινδιάνους, η μικρή όμως έζησε από κοντά και τη βία των λευκών όταν επιτέθηκαν στο ινδιάνικο χωριό της. Διπλά λοιπόν τραυματισμένη, μοιάζει με ένα πληγωμένο αγρίμι, που ο λοχαγός Κιντ αποφασίζει να μεταφέρει με ασφάλεια στους ζωντανούς συγγενείς της. Στις αχανείς εκτάσεις του Αμερικανικού Νότου, οι δυο τους θα αντιμετωπίζουν ένα σωρό απειλές, πολλές φορές και χωρίς λόγο, μέχρι τελικά να βρουν τον πραγματικό προορισμό τους.
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Πολέτ Τζάιλς, η ταινία δεν περιγράφει ένα αληθινό περιστατικό όμως και οι δύο άξονές της –ο πλανόδιος αναγνώστης εφημερίδων και το κορίτσι που απήχθη από τους ιθαγενείς– είναι πραγματικά, καθώς εκείνα τα χρόνια και τα δύο ήταν συνήθη φαινόμενα. Ο Γκρίνγκρας εστιάζοντας πάνω σε δύο πλάσματα που ο πόλεμος τους άφησε βαθιές πληγές, πατάει στην κλασική συνταγή του γουέστερν που έχει αργόσυρτους ρυθμούς και μια βαθιά μεγαλαγχολική διάθεση για να καταλήξει σε έναν στοχασμό πάνω στη βία.
Η διαφορά του από τις old time classic ταινίες του είδους είναι πως ο Βρετανός δημιουργός αποφεύγει να τοποθετηθεί σε κάποιο στρατόπεδο -εδώ λοιπόν δεν έχουμε τους κακούς Ινδιάνους που κλέβουν παιδιά- αλλά αποτυπώνει δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, καταγράφοντας τις τραγικές συνέπειες μιας παράλογης διαμάχης, και ταυτόχρονα υπονοώντας τον διαχωρισμό της σημερινής Αμερικής.
Η ιδέα του αφηγητή ιστοριών-ειδήσεων αν και ενδιαφέρουσα θεωρητικά, δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί δραματουργικά κι έτσι η δεύτερη ιστορία της διάσωσης της μικρής Τζοχάνα προσφέρει τα πατήματα που χρειάζεται για να εξελίξει την ιστορία του, όμως δυστυχώς συχνά αυτοί οι δυο πόλοι δεν φαίνεται να συγκλίνουν πάντα. Οπότε έχουμε παράλληλες διαδρομές που κάποια στιγμή τέμνονται, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο το βαθύτερο νήμα που τις ενώνει. Το αποτέλεσμα είναι αρκετές σκηνές να τραβάνε σε μάκρος ή και να μοιάζουν περιττές, ενώ ο Γκρίνγρας εγκαταλείποντας το γύρισμα με την κάμερα στο χέρι που αποτελεί σήμα κατατεθέν του, περιπλανιέται στην Άγρια Δύση αφήνοντας κυρίως τους ηθοποιούς τους να στηρίξουν το όλο του εγχείρημα.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
Και σε αυτό το σημείο ευτυχεί. Από τη μία, ο Τομ Χανκς, που αν και παιδί της Αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας με άπειρους ρόλους στο ενεργητικό του πρώτη φορά κάνει γουέστερν, με ελάχιστα εξωτερικά τερτίπια υποδύεται τον Λοχαγό Κιντ. Με την απλότητα που τον διακρίνει, χαρίζει στον ήρωά του μια σπάνια και συγκινητική ανθρωπιά τόσο παρηγορητική στον σημερινό θεατή που από παντού βάλλεται από εικόνες βίας -και δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια της καλοσύνης, της πίστης και της μετάνοιας.
Στο πλευρό του, η εκπληκτική δωδεκάχρονη Ελένα Ζένγκελ από το Βερολίνο, που είχε ξεχωρίσει και στο «System Crasher», που με το δυναμικό της βλέμμα και την ευαισθησία της δίνει σάρκα και οστά σε αυτό το ατίθασο πλάσμα που προσπαθεί να γιατρέψει τα τραύματά του.
