Ενας συνταρακτικός μονόλογος για ένα «Ριγιούνιον» που δεν έγινε ποτέ, αφιερωμένο στον καταδρομέα Χρήστο Χατζόπουλο που έπεσε υπέρ πατρίδος στα 22 του χρόνια.
Μια γυναίκα με μπλε ταγιέρ σε σχολική αίθουσα. Πίσω της ο μαυροπίνακας. Μια γυναίκα επιστρέφει στο σχολείο, στην τάξη της, χρόνια μετά, για το reunion. Φορά στο χέρι της το δαχτυλίδι που είχαν μοιραστεί όλες οι συμμαθήτριες, όταν, τελειώνοντας το σχολείο, υποσχέθηκαν να ξαναβρεθούν στην ημερομηνία που χάραξαν πάνω του. Έχουν περάσει χρόνια –ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄70, χούντα, Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση… Τώρα είναι η εποχή της πανδημίας. Κάτι εμπόλεμο υπάρχει και σήμερα στην ατμόσφαιρα.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «επιστρέφει» στο Α΄Γυμνάσιο Θηλέων της Θεσσαλονίκης για να μιλήσει για το δικό της «Ριγιούνιον», μέσα από το κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη, που γραμμένο ειδικά για την ηθοποιό, παρουσιάστηκε διαδικτυακά στο πλαίσιο των 55ων Δημητρίων και των Δραματοποιημένων Αναγνώσεων. Ο μονόλογος θα παραμείνει διαθέσιμος ως τις 26 Οκτωβρίου.
Οι δύο γυναίκες αντάλλαξαν πολλές τηλεφωνικές συζητήσεις, με την ηθοποιό να μοιράζεται με την συγγραφέα μνήμες και περιστατικά των γυμνασιακών της χρόνων. «Το Πολυτεχνείο μας βρήκε στην 4η Γυμνασίου», θυμάται η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, «και μετά το Κυπριακό, η Μεταπολίτευση. Ήμουν 15-16 χρόνων σε εκείνη την κοσμογονία. Είχαμε όνειρα, ελπίδες, ζήσαμε γεγονότα, ρομαντικές εποχές, διαψευστήκαμε».
