Αν λένε πως οι προσδοκίες μπορεί να φέρουν μεγάλες απογοητεύσεις, αυτό διαψεύστηκε όταν αντίκρυσα την απαράμιλλη ομορφιά του Portofino.
Το όνομα του μου έφερε στο νου την εποχή των ’50s, όταν το γραφικό χωριό της ιταλικής Ριβιέρας έγινε ο τόπος συνάντησης γνωστών συγγραφέων και αστέρων του Χόλιγουντ και με τα χρόνια μετατράπηκε σε ένα καρτποσταλικό, κοσμοπολίτικο θέρετρο, με τα γοητευτικά του δρομάκια, τα γκουρμέ εστιατόρια, τις ακριβές μπουτίκ, τις περιζήτητες βεράντες και τα υπερπολυτελή σκάφη.
Το φως της σελήνης έλουζε τα κρυστάλλινα νερά του και χάριζε μια ατμόσφαιρα ρομαντισμού σε αυτό το τόσο κομψό στολίδι.
Και τα αστέρια; Μέτρησα δώδεκα μικρά διαμάντια, το καθένα τόσο ξεχωριστό, τόσο φωτεινό, τόσο πολύτιμο, κοσμούσαν το νυχτερινό του ουρανό.
« Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Γι’ άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Γι’ άλλους, για τους σοφούς, είναι προβλήματα. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς...»
Αυτό το απόφθευμα από το Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί ήρθε στο μυαλό μου καθώς χανόμουν στο βαθύ μπλε και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, την αθωότητα τους, τα αμέτρητα παιχνίδια μας με μια μπάλα. Μικροί ήρωες κι αληθινοί φίλοι!
