Λίγο πριν το 1970, όταν το Χαλάνδρι είχε ακόμη αλάνες και γειτονιές, σε ένα δρομάκι κοντά στην Κηφισίας, χτίστηκε ένα τοσοδούλικο φαγάδικο.
Λίγα χρόνια μετά, αυτό το μικρό μαγαζί, πέρασε σε έναν άλλο ιδιοκτήτη, ο οποίος σύστησε στους Χαλανδριώτες μια κόκκινη καυτερή σάλτσα για να συνοδεύσουν το (πεντανόστιμο) κεμπάπ τους.
Δεν ήθελε και πολύ. Σε μια εποχή όπου σχεδόν όλοι είχαν παρατσούκλια, η σάλτσα του κυρίου Εξαρχόπουλου, χαρακτήρισε αμέσως το μαγαζί. Πάμε στον «Καυτερό», έλεγαν οι Χαλανδριώτες και αντί για καφέ και χαρτάκι, στρώνονταν στο κεμπάπ.
40+ χρόνια μετά, ο Καυτερός βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση. Οπως ήταν το 1970. Με το σουηδικό ξύλο στον τοίχο, το μωσαϊκό στο πάτωμα, τη σύζυγο στο ταμείο, τον γιο στο γενικό πρόσταγμα και τον ίδιο να έχει αναλάβει ρόλο οικοδεσπότη.