Η Ναόμι Γουότς τολμά να εκφράσει όσα πολλές γυναίκες ντρέπονται να πουν στην εμμηνόπαυση
Η Ναόμι Γουότς με το βιβλίο «Τολμώ να το πω» κάνει μια θαρραλέα κατάδυση στη γυναικεία εμπειρία της μέσης ηλικίας.
Η συζήτηση γύρω από την εμμηνόπαυση υπήρξε για δεκαετίες ένα από τα τελευταία μεγάλα ταμπού της γυναικείας εμπειρίας. Παρά το γεγονός ότι αφορά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, η κοινωνία εξακολουθεί να τη ντύνει με σιωπή και μυστικοπάθεια. Αυτό ακριβώς αποφασίζει να καταρρίψει η Ναόμι Γουότς στο νέο της βιβλίο «Τολμώ να το πω», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική. Με χιούμορ, ωμότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια, η σταρ του Χόλιγουντ παίρνει θέση στο δημόσιο διάλογο, αποδομώντας στερεότυπα και φωτίζοντας μια περίοδο της ζωής που συχνά αντιμετωπίζεται ως «τέλος» -ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει μια νέα αρχή.
Η Ναόμι Γουότς μοιράζεται στο βιβλίο την κρίσιμη στιγμή που, στα 35 της, άκουσε από τον γιατρό πως οι έντονες εφιδρώσεις και ο άστατος κύκλος της δεν οφείλονταν στην κούραση αλλά στην πρόωρη εμμηνόπαυση. Η είδηση, όπως γράφει, λειτούργησε σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα, αποκαλύπτοντας έναν κόσμο για τον οποίο «κανείς δεν μιλάει». Η ανατροπή αυτή οδήγησε την ίδια σε μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση, μια αναζήτηση που αποτελεί και τον πυρήνα του βιβλίου.
Το «Τολμώ να το πω» δεν είναι απλώς μια αφήγηση διάσημης ηθοποιού, αλλά ένα ντοκουμέντο ευαλωτότητας. Η Ναόμι Γουότς μιλά για τις προσπάθειες ενίσχυσης της γονιμότητάς της, τις αγωνίες της, τη ρήξη στη σχέση της εξαιτίας της προσπάθειάς της να γίνει μητέρα, ακόμη και για την τραυματική εμπειρία μιας αποβολής. Αποκαλύπτει επίσης στιγμές από τα γυρίσματα ταινιών, όπου βρέθηκε να παίζει επικίνδυνες σκηνές ενώ ήταν έγκυος -μια υπενθύμιση της αόρατης πίεσης που συχνά δέχονται οι γυναίκες να «αντέχουν» για χάρη της δουλειάς.
Στα γυρίσματα του θρίλερ «Επικίνδυνες υποσχέσεις» στο Λονδίνο ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί. «Ακόμη ένα παράδειγμα τού πώς οι γυναίκες κάνουμε συχνά πράγματα που μας βάζουν σε κίνδυνο για να “παίζουμε ομαδικά”… Υπήρχε μια σκηνή στην οποία έπρεπε να οδηγήσω νύχτα με τον Βίγκο Μόρτενσεν συνοδηγό, και στις ταινίες πάντα βρέχουν τους δρόμους για να φαίνονται καλύτερα. Φοβόμουν πάρα πολύ. Είχα ένα μωρό μέσα μου και έναν ενήλικα χωρίς κράνος πίσω μου. Αλλά τα κατάφερα και μετά γύρισα σπίτι τρέμοντας και γεμάτη ευγνωμοσύνη που είχα αντέξει άλλη μια μέρα».
Ναόμι Γουότς: «Η εμμηνόπαυση δεν ήταν το τέλος -αλλά έτσι μου φαινόταν»
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ναόμι Γουότς περιγράφει τον φόβο ότι η εμμηνόπαυση την καθιστούσε αόρατη, ανεπιθύμητη, λιγότερο ζωντανή. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση είναι βαθιά κοινή αν και σπάνια εκφρασμένη δημόσια. Η Ναόμι Γουότς εξηγεί πως, σε έναν κόσμο που μετρά την αξία της γυναίκας με βάση τη νεότητα, τη γονιμότητα και την εξωτερική εμφάνιση, η αλλαγή αυτή μοιάζει με «τέλος». Και όμως, τελικά τη βρήκε να μετατρέπεται σε μια νέα μορφή ελευθερίας.
Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης ιστορίες άλλων γυναικών, καθώς και συμβουλές ειδικών, προσφέροντας έναν πρακτικό οδηγό πλοήγησης μέσα στα συναισθηματικά, σωματικά και κοινωνικά κύματα αυτής της μετάβασης.
Μία από τις πιο συζητημένες ιστορίες του βιβλίου -που η Ναόμι Γουότς αφηγείται με αφοπλιστικό χιούμορ- αφορά τη στιγμή που, πριν κοιμηθεί για πρώτη φορά με τον νυν σύζυγό της Μπίλι Κράνταπ, κλείστηκε στο μπάνιο προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεκολλήσει από πάνω της το ορμονικό επίθεμα. Ο φόβος πως εκείνος θα «ανακαλύψει» την εμμηνόπαυσή της αποτυπώνει με ακρίβεια το βάρος των κοινωνικών προσδοκιών που συνοδεύουν τις γυναίκες -ακόμη και τις ισχυρές, διάσημες και επιτυχημένες.
Η σκηνή καταλήγει σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας και τελικά σε αποδοχή, τόσο από τον σύντροφό της όσο και από την ίδια. Η Ναόμι Γουότς χρησιμοποιεί αυτή την εμπειρία ως αφετηρία για να συζητήσει την ανάγκη να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από μια επιτακτική ανάγκη να δείχνουμε «τέλειες».
Το βιβλίο δεν περιορίζεται στις σωματικές αλλαγές. Η Ναόμι Γουότς μιλά ανοιχτά για το άγχος, τις κρίσεις πανικού, τη θλίψη και την περίφημη εγκεφαλική ομίχλη που συνοδεύουν συχνά τις ορμονικές μεταπτώσεις. Μοιράζεται ακόμη και μικρά, ανθρώπινα στιγμιότυπα, όπως το ότι ξεχνούσε πού έκρυβε το Nintendo του γιου της, φωτίζοντας τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει αυτή η περίοδος στην καθημερινότητα.
Παράλληλα, επισημαίνει πόσο συχνά η ιατρική κοινότητα αντιμετωπίζει με επιδερμικό τρόπο τα συμπτώματα των γυναικών. Αναδεικνύει έναν ευρύτερο προβληματισμό για τον τρόπο που η κοινωνία «κανονικοποιεί τον πόνο» ως μέρος της γυναικείας ύπαρξης.
Τελικά, το «Τολμώ να το πω» λειτουργεί ως ένα κείμενο απελευθέρωσης. Η Ναόμι Γουότς μιλά για τη σημασία της ψυχοθεραπείας, του διαλογισμού, της άσκησης, της γιόγκα, για τη δύναμη της αυτοσυμπόνιας, για την αξία να διεκδικείς χώρο. Και, πάνω απ’ όλα, για το δικαίωμα των γυναικών να παύσουν να προσπαθούν να ικανοποιούν όλους τους άλλους.
Η ηθοποιός υποστηρίζει πως η γονιμότητα ως έννοια δεν περιορίζεται στη βιολογική ικανότητα σύλληψης. Μπορεί να είναι δημιουργικότητα, φροντίδα, επένδυση σε ανθρώπους, προσφορά. Μια αντίληψη που μετατρέπει την εμμηνόπαυση από «τέλος» σε νέο πεδίο προσωπικής καρποφορίας.
