Οι ταινίες της εβδομάδας: 28 Χρόνια μετά ο Ντάνι Μπόιλ επιστρέφει στο θρυλικό saga, που μας έκανε να δούμε τα ζόμπι αλλιώς

Αυτή την εβδομάδα, ο Ντάνι Μπόιλ και ο Άλεξ Γκάρλαντ επιστρέφουν με το εναρκτήριο κεφάλαιο μιας νέας τριλογίας με ζόμπι, ο Χονάς Τρουέμπα μας εξηγεί πως ακόμα κι ένας χωρισμός είναι αφορμή για πάρτι, ενώ μια βραβευμένη με Goya ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία μιας δυναμικής πράκτορα, που κατάφερε να διεισδύσει στην τρομοκρατική οργάνωση ΕΤΑ.

28 Χρόνια Μετά (28 Years Later)

Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ

Παίζουν: Τζόντι Κόμερ, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Τζακ Ο’Κόνελ, Άλφι Γουίλιαμς, Ρέιφ Φάινς

Περίληψη: Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο ιός ξέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικών όπλων. Πλέον, κατά τη διάρκεια μιας επιβεβλημένης καραντίνας, κάποιοι έχουν βρει τρόπους να ζουν ανάμεσα στους μολυσμένους.

Το εμβληματικό zombie franchise που στοίχειωσε τον κόσμο επιστρέφει με ένα νέο κεφάλαιο.

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο ιός ξέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικών όπλων. Από το Λονδίνο, τώρα η δράση μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο νησί, όπου μερικοί αμόλυντοι ζουν μακριά από την τεχνολογία και τον πολιτισμό, έχοντας βρει τρόπους να αντιμετωπίζουν τους μολυσμένους, αφού το νησί συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα με μια μοναδική, ισχυρά φυλασσόμενη γέφυρα. Ο  δωδεκάχρονος Σπάικ για πρώτη φορά μαζί με τον πατέρα του θα επισκεφτεί την ενδοχώρα σε μια τελετή ενηλικίωσης, όπου θα του ανακαλύψει έναν καινούργιο κόσμο, γεμάτο κινδύνους και θαύματα. Κυρίως όμως θα συνειδητοποιήσει ότι εκεί υπάρχει ένας εκκεντρικός γιατρός, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να του πει από τι πάσχει η αγαπημένη του μητέρα, η οποία υποφέρει από τρομερούς  πονοκεφάλους και παραισθήσεις.

Το 2002, ο οσκαρικός Ντάνι Μπόιλ («Trainspotting», «Slumdog Millionaire») και ο σεναριογράφος Άλεξ Γκάρλαντ άλλαξαν μια για πάντα την αισθητική της κινηματογραφικής μυθολογίας των ζόμπι, προσδίδοντας ντοκιουμαντερίστικο ρεαλισμό στο γύρισμα, που έγινε με ψηφιακές κάμερες, αποδεικνύοντας ότι και οι ταινίες με νεκροζώντανους μπορούν να έχουν σύνθετους χαρακτήρες και πολιτικές αλληγορίες. Αυτή τη φορά, που ο ιός για τον οποίο μιλούσαν έγινε πια πραγματικότητα και η Μεγάλη Βρετανία βιώνει ήδη τον «διεθνή της αποκλεισμό» λόγω του Brexit, επιστρέφουν με ένα sequel, που φιλοδοξεί την έναρξη μιας νέας τριλογίας- ήδη άλλωστε έχει ανακοινωθεί ότι τον Ιανουάριο του 2026 πρόκειται να κυκλοφορήσει και το «28 Years Later: The Bone Temple».

Το δημιουργικό δίδυμο επενδύει για ακόμα μια φορά στον απομονωμένο κόσμο και στον αγώνα ενός ανθρώπου, ενός παιδιού συγκεκριμένα, να επιβιώσει με τους δικούς του όρους. Μέσα από την αθώα, ρομαντική αλλά άκρως ουμανιστική ματιά του μικρού Σπάικ, ο Μπόιλ ακολουθεί αυτό το οδοιπορικό ενηλικίωσης, όπου η αποξένωση και η βία μοιάζουν ως οι μόνες πιθανές διαφυγές. Αντιμετωπίζοντας με χιούμορ τις σύγχρονες τάσεις, όπως τις πλαστικές επεμβάσεις και την εμμονή με τα κινητά, και ένα σπιντάτο μοντάζ που ανεβάζει την αδρεναλίνη όταν πρέπει, ο Βρετανός σκηνοθέτης στο πλαίσιο του βρόμικου ρεαλισμού, που ξέρει καλά, αναπτύσσει τους χαρακτήρες του Γκράλαντ, ανθρώπους αντιμέτωπους με φοβίες, αδυναμίες και κυρίως τη μοίρα της θνητότητάς του, για να μιλήσει τελικά για την αξία της μνήμης και την ηθική της ζωής. Αν και όχι τόσο εντυπωσιακός όσο στο «28 Μέρες μετά», εξακολουθεί να δημιουργεί σασπένς και δραματικές κορυφώσεις, όποτε είναι αναγκαίο, προτείνοντας πάντα τον ανοιχτό ορίζοντα κυριολεκτικά και μεταφορικά-ως διέξοδο.

Πάρτι Χωρισμού (Volveréis /The Other Way Around)

Σκηνοθεσία: Χονάς Τρουέμπα

Παίζουν: Iτσάρο Αράνα, Βίτο Σανθ, Φερνάντο Τρουέμπα

Περίληψη: Ένα αγαπημένο ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει με έναν διαφορετικό τρόπο.

Ισπανική δραμεντί, που έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και απέσπασε το Βραβείο Europa Cinemas Label.

Μετά από 14 χρόνια γάμου, μια σκηνοθέτιδα, η Άλε, και ένας ηθοποιός, ο Aλεξ, ένα αγαπημένο κατά τ’ άλλα ζευγάρι, παίρνουν από κοινού τη δύσκολη απόφαση να χωρίσουν. Θέλουν ο χωρισμός τους να είναι μια αφορμή για εορτασμό και όχι για πένθος. Έτσι, ανακοινώνουν στους πάντες γύρω τους -γονείς, αδέλφια, φίλους, συναδέλφους και γείτονες (ακόμη και στον υδραυλικό τους!)- ότι θα οργανώσουν ένα μεγάλο «πάρτι χωρισμού»-, αν και πολλοί από αυτούς δυσκολεύονται να τους πιστέψουν. Όμως, όσο το σχέδιό τους προχωράει και η προσοχή τους απορροφάται από τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης, ο Άλεξ και η Άλε θα βρεθούν αντιμέτωποι με αναπάντεχα, περίπλοκα συναισθήματα, που απειλούν να διαταράξουν τη σιγουριά τους.

Ο Χονάς Τρουέμπα («Η Παρθένος του Αυγούστου», «You Have to Come and See It»), γιος του μεγάλου σκηνοθέτη Φερνάντο Τρουέμπα, που ερμηνεύει και τον πατέρα της Άλε στην ταινία, σκαρφίζεται μια πανέξυπνη κωμωδία με ρομερικούς διαλόγους για μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες, επώδυνες, αλλά και αναπόφευκτες εμπειρίες της  ζωής, αυτή του χωρισμού. Μόνο που την αντιμετώπιζε ως μια αφορμή για γιορτή, μια και ο πατέρας του συνήθιζε να του λέει «ότι τα ζευγάρια πρέπει να γιορτάζουν όταν χωρίζουν, και όχι όταν σμίγουν», μια φράση που του κόλλησε από την εφηβεία και την επαναλάμβανε συχνά.

Με αφορμή τη φιλοσοφία του Κίρκεγκωρ περί επανάληψης, αλλά και τη ρήση του Χέγκελ ότι η διάλυση μιας σχέσης γεννά παραδόξως μια νέα εγγύτητα ανάμεσα στους ανθρώπους, ο  Ισπανός δημιουργός σκαρφίζεται ένα πανέξυπνο mise en abyme, αφού στην ουσία η ιστορία του χωρισμού, για τον οποίο δεν μαθαίνουμε ποτέ τον λόγο, είναι στην πραγματικότητα η ταινία που φτιάχνει η Άλε. Ο Τρουέμπα αναμειγνύει τη ζωή με τον κινηματογράφο, το προσωπικό βίωμα με την καλλιτεχνική εμπειρία, χρησιμοποιώντας πολλά από τα εργαλεία του μοντάζ- split-screen, μετάβαση σε πάνελ, αλλαγές αξόνων κάδρου- προτείνοντας μια νέα βελτιωμένη εκδοχή της πραγματικότητας.

Συνοδοιπόροι του σε αυτό το ενδιαφέρον πείραμα, οι πρωταγωνιστές Ίτσαρο Αράνα και Βίτο Σανθ, οι οποίοι συνεργάστηκαν ενεργά στη δημιουργία της ιστορίας και της συγγραφής του σεναρίου, καταλήγοντας σε καλοδουλεμένους  διαλόγους που ανιχνεύουν όχι μόνο τν φύση του χωρισμού ως μια επανάληψη χωρίς λάθη, αλλά και μιας ιδέας του Τρουέμπα, ότι τελικά η συζήτηση είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει στη  βελτίωση. Αυτές οι καθημερινές  φιλοσοφικές συζητήσεις δύο αποφασισμένων και συνειδητοποιημένων κατά τα φαινόμενα ηρώων, οι οποίοι όμως στη διαδρομή τους έρχονται αντιμέτωποι με βασανιστικά ερωτήματα και αμφιβολίες, αντικατοπτρίζουν τη γοητευτική αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μάλιστα ο Άλεξ,περιγράφοντας μια ταινία του Μπλέικ Έντουαρντς ,λέειπως «μοιάζει με κωμωδία, αλλά είναι δράμα για την κρίση μέσης ηλικίας και το ζευγάρι», αποτυπώνοντας στην ουσία το πνεύμα του ίδιου του φιλμ, που φλερτάρει με τις screwball κωμωδίες του Παλιού Χόλιγουντ, όπως το «The Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ, χωρίς να φοβάται τις πιο καταθλιπτικές» πλευρές ενός τέλους. Και ο Τρουέμπα, ακολουθώντας τα χνάρια του Γούντι Άλεν, καταφέρνει να μιλήσει για όλα αυτά τα μικρά, αλλά τόσο μεγάλα της καθημερινότητας, που μας πονάνε, και ταυτόχρονα μπορούν να μας κάνουν να σκάσουμε στα γέλια.

Διπλή Ταυτότητα (La Infiltrada /Undercover)

Σκηνοθεσία: Αράντσα Ετσεβαρία

Παίζουν: Καρολίνα Γιούστε, Λουίς Τοσάρ

Περίληψη: Η αληθινή ιστορία μιας πράκτορα της Εθνικής Αστυνομίας, που  διείσδυσε στην τρομοκρατική ομάδα ETA για 8 χρόνια.

 Κατασκοπικό θρίλερ, που απέσπασε το Βραβείο Goya Καλύτερης Ταινίας 2025.

Μετά από αρκετά χρόνια μυστικής δράσης, μια αστυνομικός, η Μόνικα- Αράνθα,  με εντολή του προϊστάμενου της, του μονού που γνωρίζει και την αποστολή της, έρχεται σε επαφή με την οργάνωση των Βάσκων αυτονομιστών ΕΤΑ, η οποία ευθύνεται για τις δολοφονίες 850 ατόμων και διαλύθηκε οριστικά το 2008, αφού τα μέλη της ζήτησαν συγχώρεση από τους συγγενείς των θυμάτων. Αναλαμβάνοντας τον διπλό ρόλο της ερωμένης ενός τρομοκράτη και της αστυνομικού που πρέπει κρυφά να επιτελέσει το καθήκον της, συγκατοικεί με  δυο μέλη του ΕΤΑ, που αν κάποια στιγμή την υποπτευθούν, θα τη σκοτώσουν αμέσως.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Έλενα Τεχάδα, η Αράντσα Ετσεβαρία («Carmen y Lola», «Chinas») στήνει ένα στιβαρό κατασκοπικό θρίλερ, με βασικό άξονα περισσότερο μια γυναίκα που παλεύει μόνη της σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου πρέπει να επιβιώσει πάση θυσία, παρά σε μια περιπέτεια δράσης. 

Η Ισπανίδα δημιουργός, που σαφέστατα υποστηρίζει ένα κράτος δικαίου, κρατώντας δεξιοτεχνικά τις ισορροπίες, επικεντρώνεται κυρίως στο πώς μια γυναίκα χρησιμοποιείται ένθεν κακείθεν ως αναλώσιμη, ενώ παράλληλα διεκδικεί τη δική της ταυτότητα. Μέσα από τη δυναμική ερμηνεία της Καρολίνα Γιούστε, η οποία βραβεύτηκε με Goya για τη δουλειά της, πετυχαίνει μια απολύτως φεμινιστική προσέγγιση του θέματος, ξεπερνώντας έξυπνα τις γκρίζες ζώνες, αναπαριστώντας όμως κάπως επιφανειακά το εκρηκτικό κλίμα της δεκαετίας του ’90, στην Ισπανία, που αν κάποιος δεν γνωρίζει, δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει μέσα από την ταινία.

Παίζεται  ακόμα:

Έλιο (Elio)

Σκηνοθεσία: Μάντελιν Σαραφιάν, Ντόμι Σι και Άντριαν Μολίνα

Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Μιχάλη Ψυχράμη, Τάνιας Παλαιολόγου, Κωνσταντίνου Ανδριόπουλου, Δημήτρη Μάριζα

Περίληψη: Ένας γήινος έρχεται σε επαφή με το διάστημα και η ζωή του ανατρέπεται.

Η νέα sci-fi προσθήκη στο σύμπαν της Disney και της Pixar.

Ένας φανατικός λάτρης του διαστήματος με έντονη φαντασία και τεράστια εμμονή με τους εξωγήινους, ο Έλιο, είναι έτοιμος για ένα επικό εγχείρημα, όταν διακτινίζεται στο Communiverse, έναν διαπλανητικό οργανισμό με εκπροσώπους από μακρινούς γαλαξίες. Εκεί, θεωρείται κατά λάθος ο ηγέτης της Γης και καλείται να δημιουργήσει νέους δεσμούς με εκκεντρικές εξωγήινες μορφές ζωής, να ξεπεράσει μια κρίση διαγαλαξιακών διαστάσεων και να ανακαλύψει με κάποιον τρόπο ποιος είναι και για πού είναι πραγματικά προορισμένος.

Επαναπροβολές:

Η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων (Gycklarnas Afton /Sawdust and Tinsel)

Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Παίζουν: Όκε Γκρένμπεργκ, Χάριετ Άντερσον, Χάσε Έκμαν, Γκούναρ Μπγέρνστραντ

Περίληψη: Μια ομάδα περιπλανώμενων τσιρκολάνων στη Σουηδία του 1900 αντιπαρατίθεται με την εξουσία.

Ένα εξπρεσιονιστικό  αριστούργημα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με φόντο τον κόσμο του τσίρκου.

1900, Σουηδία. 'Ένας θίασος τσίρκου σε παρακμή, που δίνει τον δικό του αγώνα επιβίωσης, σταθμεύει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ο Aλμπέρτι, αρχηγός του θιάσου, εγκατέλειψε τη γυναίκα του και τα παιδιά του τρία χρόνια πριν. Απελπισμένοι από τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και την απώλεια των ρούχων τους κατά τη διάρκεια μια καταιγίδας, ο Aλμπέρτι και η Άννα, η καινούργια του σύντροφος, θα ικετεύσουν τον διευθυντή του τοπικού θεάτρου να τους δώσει κοστούμια. Το τσίρκο ετοιμάζεται για παράσταση, η οποία όμως διακόπτεται πριν καν ξεκινήσει με την άφιξη της αστυνομίας. Ταυτόχρονα, αψηφώντας τη ζήλια της Άννας, ο Aλμπέρτι αποφασίζει να επισκεφτεί την παλιά του σύζυγο και τα παιδιά του.

Ο Μπέργκμαν, με στοιχεία δανεισμένα από τον βωβό κινηματογράφο και την αισθητική των αρχετυπικών κλόουν, σκύβει στον αγαπημένο του κόσμο του θεάματος, φέρνοντας σε αντιπαράθεση δύο μορφές τέχνης: το περιπλανώμενο τσίρκο από τη μία και το επίσημο, αστικό, «σοβαρό» θέατρο από την άλλη –ουσιαστικά δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Το πάθος, η ζήλια και η αποτυχία εναλλάσσονται με το λυτρωτικό γέλιο σε μία ταινία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δημιουργώντας μια ονειρική όσο και εφιαλτική ατμόσφαιρα. Σκηνή ανθολογίας αυτή όπου ο κλόουν Φροστ κουβαλά τη γυναίκα του πάνω του με τον Μπέργκμαν να τον κινηματογραφεί σαν τον Χριστό στον Γολγοθά.

Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (Roma città aperta /Rome, Open City)

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι

Παίζουν: Άννα Μανιάνι, Άλντο Φαμπρίτσι, Μαρτσέλο Παλιέρο

Περίληψη: Ένα σπαρακτικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και μαρτυρίες, που διαδραματίζεται στη Ρώμη του 1944, λίγο πριν από την απελευθέρωση.

Το αριστουργηματικό φιλμ του Ρομπέρτο Ροσελίνι σε επανέκδοση, με αφορμή την 80η του επέτειο.

Ρώμη, 1944. Η πόλη είναι κάτω από γερμανική κατοχή και οι πολίτες της βιώνουν τη βάρβαρη συμπεριφορά των Ναζί. Ο Τζόρτζιο Μανφρέντι, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης, προσπαθεί να διαφύγει από την Γκεστάπο. Έτσι, βρίσκει βοήθεια από απλούς ανθρώπους: τον ιερέα Ντον Πιέτρο, που με αυτοθυσία στηρίζει το αντιστασιακό έργο, και την Πίνα, μια φτωχή, αλλά αποφασισμένη γυναίκα που ετοιμάζεται να παντρευτεί τον σύντροφό της – επίσης αγωνιστή.

Η ταινία, που γυρίστηκε σχεδόν αμέσως μετά από την απελευθέρωση της Ρώμης, με ελάχιστα μέσα και κυρίως με ερασιτέχνες ηθοποιούς και κάμερες από το εμπόριο, αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη φωνή του ιταλικού λαού μετά από τη σιωπή που είχε επιβάλλει η φασιστική λογοκρισία και οι φρικαλεότητες του πολέμου. Στο επίκεντρό της, βρίσκεται η αντίσταση του λαού απέναντι στη ναζιστική κατοχή και η θυσία ανθρώπων της καθημερινότητας – ιερέων, εργατών, γυναικών, παιδιών – που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στον φασισμό.

Ο Ροσελίνι, με αυτή την ταινία εγκαινιάζει το κίνημα του ιταλικού νεορεαλισμού, φέρνοντας την κάμερα στους δρόμους, στις πλατείες, στα κατεστραμμένα σπίτια και στις ψυχές των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο, που συνδυάζει τη συγκλονιστική δραματουργία με την αυθεντικότητα του ντοκιμαντέρ.

Το Παιδί και το Δελφίνι (Boy on a Dolphin)

Σκηνοθεσία: Ζαν Νεγκουλεσκό

Παίζουν: Άλαν Λαντ, Κλίφτον Γουέμπ, Σοφία Λόρεν

Περίληψη: Η Φαίδρα, μια νεαρή Υδραία, ανακαλύπτει εντελώς τυχαία ένα αρχαίο άγαλμα, που απεικονίζει ένα παιδί πάνω σε ένα δελφίνι. Εκμυστηρεύεται την ανακάλυψη αυτή στον Αλβανό σύντροφό της, Ριφ και στον Άγγλο γιατρό του νησιού, τον Δρ. Χόκινς, ο οποίος ταξιδεύοντας στη Δήλο ανακαλύπτει ότι η κατασκευή του πολύτιμου αγάλματος ανάγεται στην περίοδο της ρωμαϊκής εποχής.

Η πρώτη κινηματογραφική ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα (σε Ύδρα, Αθήνα, Ρόδο, Δήλο, Μύκονο, Πόρο, Επίδαυρο και Μετέωρα) από αμερικανικό studio (εκείνο της 20th Century Fox), σε μαγευτικό έγχρωμο CinemaScope.

Στο νησί της Ύδρας, η Φαίδρα κάνει καταδύσεις για να μαζεύει σφουγγάρια από τον βυθό της θάλασσας. Σε μία από αυτές, ανακαλύπτει ένα αρχαίο γλυπτό αμύθητης αξίας, σύμβολο τιμής για τους ντόπιους, εξαφανισμένο για τουλάχιστον 2.000 χρόνια. Στα μάτια της, το άγαλμα αυτό, που απεικονίζει ένα παιδί πάνω σε ένα δελφίνι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν θησαυρό, που θα της χαρίσει πλούτη. Όμως, η τελική της απόφαση διχάζεται ανάμεσα στους υποψήφιους αποδέκτες του: έναν έντιμο αρχαιολόγο, που έχει σκοπό να παραδώσει το άγαλμα στις ελληνικές Αρχές, κι έναν αδίστακτο έμπορο έργων Τέχνης και ιστορικών αντικειμένων, που θέλει να το πουλήσει στο εξωτερικό.

Η ταινία γνώρισε παντού μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και προκάλεσε ένα κύμα μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών της δεκαετίας του ’60, που χρησιμοποίησαν τοποθεσίες της χώρας μας ως φόντο της δράσης τους. Αποτέλεσε δε το αμερικανικό ντεμπούτο της Σοφίας Λόρεν (μετατρέποντάς την σε σταρ παγκοσμίου φήμης), προτάθηκε για Όσκαρ μουσικής και περιέχει το αξέχαστο τραγούδι «Τι ‘ναι Αυτό που το Λένε Αγάπη» του Τάκη Μωράκη, το οποίο ερμηνεύει ο Τώνης Μαρούδας μαζί τη Λόρεν (στα ελληνικά!) σε μία κλασική σκηνή του φιλμ. Επίσης, ο ρόλος του Άλαν Λαντ επηρέασε ουσιαστικά τη δημιουργία του θρυλικού αρχαιολόγο... Ιντιάνα Τζόουνς!

Αλφαβίλ (Alpaville)

Σκηνοθεσία: Ζαν Λικ Γκοντάρ

Παίζουν: Έντι Κονσταντίν, Άνα Καρίνα, Ακίμ Ταμίροφ

 Περίληψη: Ο Λέμι Κόσιον,αναζητώντας ένα συνάδελφό του, ανακαλύπτει ότι μια διαστημική πόλη εξουσιάζεται από έναν παντοδύναμο υπολογιστή.

Ο μυστικός πράκτορας Λέμι Κόσιον φτάνει στη διαστημική πόλη Αλφαβίλ, αναζητώντας έναν συνάδελφό του, που βρισκόταν στα ίχνη ενός επικίνδυνου επιστήμονα. Σύντομα τον ανακαλύπτει σε κάποιο ξεπεσμένο ξενοδοχείο, εθισμένο στο σεξ και στο ποτό, παροπλισμένο νοητικά, όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός. Έτσι, μαθαίνει ότι η σκοτεινή πόλη κυριαρχείται από τον πανούργο υπολογιστή Alpha-60, που ελέγχει ολοκληρωτικά τους κατοίκους. Για καλύτερα αποτελέσματα έχει χωρίσει την πόλη σε ζώνες: υπάρχει η ζώνη της Ημέρας και η ζώνη της Νύχτας, του Θερμού και αυτή του Ψυχρού. Ο κατασκευαστής του Alpha είναι ένας παρανοϊκός επιστήμονας, του οποίου το πορτρέτο βρίσκεται παντού. Η κόρη του, η Νατάσα, αναλαμβάνει να παρακολουθήσει τον Λέμι και έτσι ανάμεσά τους θα γεννηθεί ένα ειδύλλιο.

Στην Άλφαβιλ τα βιβλία απαγορεύονται. Κυκλοφορεί ένα λεξικό, η «Βίβλος», που περιέχει τις επιτρεπόμενες λέξεις, όμως κάθε μέρα εξαφανίζεται κι από μία. Η Νατάσα δεν γνωρίζει τι σημαίνει «αγάπη» και «τρυφερότητα», αφού αυτές οι έννοιες έχουν αφαιρεθεί από το λεξικό. Έχει όμως μαζί της ένα βιβλίο του Πωλ Ελυάρ. Τελικά, αυτό θα βοηθήσει τον Λέμι να νικήσει το κομπιούτερ.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, οι σκηνοθέτες του γαλλικού νέου κύματος αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το sci-fi. Το περίεργο με το «Αλφαβίλ» του Γκοντάρ είναι ότι δεν είναι καθόλου science fiction. Ο Γάλλος auteur, για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, μιλάει για το μέλλον και τον κίνδυνο της υποταγής του ανθρώπου στην «απόλυτη μηχανή». Δεν δείχνει, όμως φουτουριστικά ντεκόρ, αλλά το μοντέρνο Παρίσι του 1965, με τα γυάλινα κτίρια και τα νυχτερινά φώτα. Μιλάει, δηλαδή, για εμάς τους ίδιους, ήδη σκλάβους της μηχανιστικής ζωής και της τύχης μας, αν δεν επαναστατήσει η συνείδηση και το συναίσθημα, η φιλοσοφία, η ποίηση και το σινεμά σαν παιχνίδι – παραμύθι.

 Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης

Παίζουν: Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Καζανάς, Γιώργος Κοτανίδης, Πάνος Θανασούλης, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Τάκης Βαμβακίδης

Περίληψη: Μια σύγχρονη διασκευή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης.

Γιορτάζοντας τα 30 Χρόνια Σινεμά του Δημήτρη Αθανίτη, η New Star παρουσιάζει αποκατεστημένο το cut του σκηνοθέτη.

Σε μια δυστοπική Αθήνα, ένας ταμίας  σούπερ μάρκετ βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας γκαρσόνας, που μόλις αποφυλακίστηκε και δουλεύει σαν γυμνό μοντέλο. Όταν τη χάσει, θα ταξιδέψει μέχρι και την κόλαση για να τη φέρει πίσω.