Αν θεωρήσουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα μότο, το δικό μου μάλλον θα είχε να κάνει με την ελευθερία και τον τρόπο που αυτή εκφράζεται σε κάθε τομέα της ζωής μου.
Την έχουν υμνήσει, την έχουν τραγουδήσει, την έχουν αποθεώσει και δικαίως, αφού την αίσθηση που μπορεί να σου προσφέρει η ελευθερία, δεν μπορεί να σου την προσφέρει τίποτα άλλο σε αυτή τη μάταιη ζωή. Με αυτό λοιπόν το μότο ξεκινούσα για πολλά χρόνια τη μέρα μου, καταλήγοντας ωστόσο μετά από λίγο να γίνομαι υποχείριο όλων των πραγμάτων που είχα στην κατοχή μου. Για να το πω πιο απλά, έφευγα από το σπίτι έχοντας απόλυτη ελευθερία κινήσεων και μετά από λίγο όλα τα μικροαντικείμενα που είχα στην τσάντα μου βρίσκονταν με έναν μαγικό τρόπο στα χέρια μου.
Κλειδιά, κινητό, μπερδεμένα ακουστικά, πορτοφόλι (και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς). Και καλά όλα τα υπόλοιπα -που με κάποιο τρόπο έβρισκαν ξανά το δρόμο τους προς την τσάντα- Τι γίνεται όμως με το κινητό και τα ακουστικά με το μονίμως μπερδεμένο καλωδιάκι;