Είναι σημαντικό για μένα η μουσική μου να με ακολουθεί παντού. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω… Μόλις ακούσω τις πρώτες νότες από το αγαπημένο μου κομμάτι ή το τραγούδι που ο πατέρας μου έπαιζε στο repeat σε κάθε (μα κάθε) οικογενειακή εκδρομή, νιώθω σαν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, σαν να μπορώ να ανταπεξέλθω λίγο πιο εύκολα σε όσα φέρνει η μέρα.
Σπάνια θα με δεις χωρίς ακουστικά στα αυτιά. Τις σπάνιες εκείνες φορές, οι φίλοι με βγάζουν φωτογραφίες γιατί «έχουν ξεχάσει πώς είναι τα αυτιά μου». Εγώ γελάω και τους κάνω τη χάρη να ποζάρω χαμογελαστός, αλλά μέσα μου φτιάχνω ήδη την επόμενη playlist μου -σειρά έχει τώρα ένα απίθανο 80s mega mix.
Ναι, είμαι εμμονικός με τη μουσική, αλλά και με τον ήχο συνολικά. Δεν αντέχω τον ήχο που δεν είναι κομψός, που δεν είναι καθαρός. Ακόμα και όταν μιλάω στο τηλέφωνο θέλω τη φωνή του συνομιλητή μου να την ακούω πεντακάθαρη, να απολαμβάνω την κουβέντα μου μαζί του. Δεν αντέχω την ηχορύπανση, με αποσυντονίζει.
Ξυπνάω το πρωί και φοράω τα ακουστικά μου, βάζω λίγο τζαζ και φτιάχνω τον καφέ μου, έτσι μου φαίνεται πιο νόστιμος. Κάθομαι στον υπολογιστή και αλλάζω λίστα, ήρθε η ώρα για κάτι πιο δυναμικό, ίσως λίγο ροκ ή λίγη 70s pop, για να αυξηθεί η ενέργεια και η παραγωγικότητα. Οι ώρες κυλάνε πιο όμορφα έτσι. Η δουλειά μού φαίνεται λίγο πιο υποφερτή, όταν μια-μια οι αγαπημένες μου επιτυχίες περνούν από τα αυτιά μου και γίνονται η πιο ευχάριστη συντροφιά μου.