Ο αδερφός μου πάντα μου έλεγε ότι αλλάζω κινητά σαν τα πουκάμισα. Τα κρατάω για λίγο, ενθουσιάζομαι τον πρώτο χρόνο και από τον δεύτερο και μετά αρχίζω ήδη να χαζεύω τι νέο «παίζει». Βέβαια, για μένα το κινητό δεν είναι απλά μια συσκευή για να απαντάω στα τηλέφωνα και να κάνω scroll down στο Instagram. Είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Και μάλιστα αναπόσπαστο.
Λατρεύω το συναίσθημα όταν φτάνει το ολοκαίνουργιο κινητό στην πόρτα μου, το βγάζω προσεκτικά από το κουτί του και αφαιρώ την προστατευτική μεμβράνη, πριν του βάλω το προστατευτικό γυαλί.
Βλέποντας περισσότερο το κινητό ως εργαλείο, το σημαντικό για μένα είναι να συμπληρώνει ιδανικά τον υπολογιστή όσον αφορά στη δουλειά μου και να αποτελεί τον ιδανικό «σύμμαχο» όσον αφορά το social networking με φίλους και οικογένεια. Θέλω μία συσκευή που, από τη στιγμή που θα τη βάλω στην τσέπη του παντελονιού μου φεύγοντας από το σπίτι έως τη στιγμή που θα τη βάλω να φορτίσει επιστρέφοντας σπίτι, θα είμαι σίγουρος ότι μπορώ να βασιστώ επάνω της. Για οτιδήποτε μπορεί προκύψει μέσα στην ημέρα.
Ίσως αυτό να είναι η τέλεια φωτογραφία για το απαραίτητο πρωινό story, περπατώντας προς το γραφείο (ναι, είμαι αυτός ο τύπος). Μπορεί να χρειαστεί να στείλω φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση για ένα κείμενο, που πρέπει να ανέβει ASAP, αλλά δεν έχω πρόσβαση σε PC. Κάποια στιγμή σίγουρα θα ξεχαστώ για κάμποση ώρα «χαζεύοντας» στα social media και το διαδίκτυο -ψάχνοντας έμπνευση για νέα κείμενα (μερικές φορές φτάνει μια φωτογραφία για να βγει το καλύτερο άρθρο που έχεις γράψει εδώ και μέρες).
Επίσης, βρίσκομαι μόνιμα συνδεδεμένος στους χάρτες γιατί έχω μηδενικό προσανατολισμό… (η ζωή στην Αθήνα είναι δύσκολη για μας που χανόμαστε ακόμα και σε σούπερ μάρκετ). Μέχρι τώρα, κανένα κινητό δεν είχε καταφέρει να γίνει για μένα ο απόλυτος σύμμαχος. Και ως επαγγελματίας, αλλά και απλός χρήστης. Όλο κάτι μου έφταιγε.