Ο σχεδιαστής Alberto Meda και ο γιος του Filippo μεταμόρφωσαν το σπίτι για την πολυμελή οικογένειά τους
«Αρχικά το εξοχικό μας στη Σαρδηνία ήταν ένας αχυρώνας για γουρούνια. Το ανακαίνισα προσθέτοντας έναν χώρο πίσω για δωμάτια εξυπηρέτησης». Με αυτόν τον τρόπο ο Alberto Meda -το έργο του οποίου αποτέλεσε αντικείμενο μιας μεγάλης έκθεσης στο μουσείο σχεδιασμού Triennale του Μιλάνου- ξεκινά την ιστορία του για αυτό το σπίτι.
Ήταν το 1972 όταν ένα αγροτόσπιτο στη Σαρδηνία μετατράπηκε σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι από τον μαέστρο του ντιζάιν και τη δημοσιογράφο σύζυγό του, Doia Giovanola. Δεκαετίες αργότερα, μετά την άφιξη των παιδιών, των εγγονών και την επέκταση της ιδιοκτησίας, αυτό το πρώην αγροτόσπιτιο μεταμορφώθηκε ξανά και εκσυγχρονίστηκε για να φιλοξενήσει ολόκληρη την πολυμελή οικογένεια.
Το σπίτι απέχει περίπου 800 μέτρα από τη θάλασσα στην άγονη ύπαιθρο της Σαρδηνίας. «Στην αρχή ζούσαμε μια πολύ σπαρτιάτικη ζωή εδώ - δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό», λέει ο Αλμπέρτο στο κορυφαίο περιοδικό αρχιτεκτονικής Architectural Digest. «Τα πρώτα δύο χρόνια πήγαινα στο χωριό για να αγοράσω πάγο και να το αποθηκεύσω σε ένα ψυγείο που είχα φέρει από το Μιλάνο. Συνήθιζα να φέρνω το νερό με κουβάδες και το αξιοποιούσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε - μερικά λίτρα μπορούσαν να φτάσουν για πέντε ή έξι μέρες, αν το επαναχρησιμοποιούσαμε αυστηρά- και στη συνέχεια ποτίζαμε τα φυτά με ό,τι είχε απομείνει».
Γεννήθηκε ο πρώτος τους γιος: Ο Filippo, σήμερα αρχιτέκτονας, ο οποίος ανέλαβε την πρόσφατη αναδιαμόρφωση αυτών των δωματίων. Μετά από αυτόν ήρθε ο Φραντσέσκο, που τώρα είναι ένας καταξιωμένος σχεδιαστής - και ο πατέρας τους έχτισε ένα νέο δωμάτιο, επεκτείνοντας την πρόσοψη του σπιτιού.
Μια εξοχική κατοικία 60 τ.μ. μπορεί βέβαια να φαίνεται μικρή για μια τετραμελή οικογένεια, και σίγουρα θα μπορούσε να είναι, αν δεν ήταν τέλεια σχεδιασμένη από έναν μαέστρο όπως ο Alberto, ο οποίος είναι πολιτικός μηχανικός και σχεδιαστής. «Είχαμε αυτά τα μικροσκοπικά δωμάτια και έπρεπε να βρω λύσεις για να επιβιώσουμε», γελάει. Ανάμεσά τους είναι μια υπέροχα μοναδική κουκέτα που αποτελείται από όχι λιγότερα από τρία επίπεδα, κλιμακωτά στον τοίχο - όχι μόνο έξυπνα πρακτικό αλλά και ένα διασκεδαστικό «γυμναστήριο» για τα παιδιά. Ή ο παλιός υπαίθριος φούρνος που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες: Ο Αλμπέρτο τον διατήρησε σε χρήση, τοποθετώντας έναν σύγχρονο φούρνο ψωμιού στο εσωτερικό του, επενδύοντάς τον με τοπική πέτρα και προσθέτοντας ένα τραπέζι από γρανίτη, μετατρέποντας έτσι τον κήπο σε τραπεζαρία.
«Είχαμε έναν μεγάλο μπροστινό κήπο με ελιές, ο οποίος ήταν πάντα το σαλόνι μας. Γύρω μας ζούσαν ακόμα αγρότες, οπότε είχαμε γουρούνια να τρέχουν τριγύρω - ήταν υπέροχα», λέει. «Και στο μεταξύ είχα αγοράσει ένα σκάφος στο κοντινό Πόρτο Τόρες, οπότε αυτό ήταν μια καθημερινή απελευθέρωση από αυτό το μικρό ηλιόλουστο εξοχικό».
Αλλά όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος, και μια μέρα, αυτό το σπαρτιάτικο, βουκολικό μέρος διακόπηκε απότομα από μια καταστροφή στο σπίτι των γειτόνων που κατέστρεψε και το δικό μας. Ήρθε η ώρα για ανακαίνιση - και σε αυτό το σημείο μπαίνει στην ιστορία ο μεγαλύτερος γιος Filippo, αρχιτέκτονας. «Ήταν μια συντηρητική αποκατάσταση, φτιάχνοντας ό,τι μπορούσαμε και διατηρώντας το αυθεντικό», εξηγεί ο Filippo. «Ξαναφτιάξαμε την οροφή, το σοβάτισμα, τα δύο μπάνια και την κουζίνα από την αρχή. Και δημιούργησα έναν ημιυπόγειο χώρο, καλυμμένο από το γκαζόν, για τον λέβητα, τους μετρητές και τα δίκτυα κοινής ωφέλειας». Το αποτέλεσμα είναι μια διαρρύθμιση που περιλαμβάνει ένα σαλόνι με τζάκι, μια μικρή κουζίνα και δύο υπνοδωμάτια με μπάνια.
Η επίπλωση συνάδει με το απλό, σπαρτιάτικο πνεύμα του χώρου, αλλά είναι, φυσικά, όμορφα κομμάτια σχεδιαστών, από αυτά του ίδιου του Alberto μέχρι άλλα των Konstantin Grcic, Michele De Lucchi, Gio Ponti, Masayuki Matsukaze και άλλων. Η οικογένεια χρησιμοποίησε τοπικά υλικά στην ανακαίνιση, όπως τα κεραμίδια από κερί της Σαρδηνίας στην κουζίνα. Προστέθηκε μια εξωτερική κουζίνα, καθώς και ένα ντους ανάμεσα στους βράχους έξω. «Θέλαμε να αντικαταστήσουμε τις τρεις κουκέτες, αλλά τα εγγόνια επαναστάτησαν και έτσι τις κρατήσαμε», συνεχίζει ο Αλμπέρτο.
Εν τω μεταξύ, η οικογένεια μεγάλωνε, με την άφιξη εγγονών. Αυτό το σπίτι των 60 τ.μ., αν και είχε σχεδιαστεί καλά από τον πατέρα και αργότερα επανασχεδιάστηκε από τον γιο, γινόταν όλο και πιο μικρό. «Σπάνια πηγαίναμε εκεί όλοι μαζί - δεν υπήρχε αρκετός χώρος. Αλλά μόλις τελειώσαμε τις εργασίες ανακαίνισης, μάθαμε ότι οι γείτονες πουλούσαν το σπίτι τους σε αξιοπρεπή τιμή», λέει ο Filippo. «Ο πατέρας μου, ο Francesco, και εγώ κουβεντιάσαμε γι' αυτό και το αγοράσαμε δύο ημέρες αργότερα. Αυτή ήταν μια άλλη περιπέτεια».
Μια περιπέτεια που είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την ανακαίνιση της δεύτερης εξοχικής κατοικίας, αλλά και τη μετατροπή ολόκληρου του κτήματος σε ένα μαγικό μέρος.
