Ένα εντυπωσιακό διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη από τα '50 επανασχεδιάστηκε με μοντέρνα αισθητική

Οι βυζαντινές, ευρωπαϊκές και αραβικές αναφορές της Θεσσαλονίκης, αλλά και της οδού Αριστοτέλους, όπως την φαντάστηκε ο Ερνέστος Εμπράρ μετά την πυρκαγιά του 1917, χαρακτηρίζουν τα οικοδομήματα στο σύνολό τους γύρω από αυτήν. Έτσι, λοιπόν, οι ενιαίες προσόψεις της οδού-ορόσημο για την ταυτότητα της πόλης, αποτέλεσαν έμπνευση για το σχεδιασμό του διατηρητέου αυτού διαμερίσματος της μεταπολεμικής περιόδου.

Δείτε το εντυπωσιακό διαμέρισμα στην Πλατεία Αριστοτέλους

Η ψηλοτάβανη οροφή με τα εμφανή δοκάρια και το γύψινο διάκοσμο, που αγγίζει τα τέσσερα μέτρα, αποκαταστάθηκε και αναδείχθηκε με τον κατάλληλο φωτισμό. Όλες οι κατασκευές του ενιαίου χώρου της σαλοκουζίνας και του γραφείου αφήνουν περιθώριο στην οροφή να «αναπνέει».

Το αίθριο, χαρακτηριστικό στοιχείο κτιρίων της εποχής, αποτελεί σημείο αναφοράς για το σπίτι, χαρίζοντας φως και χώρο πρασίνου. Τα τσιμεντένια διακοσμητικά πλακίδια που συνδέονται με την ιστορία του κτιρίου δημιουργούν ένα «χαλί» σε όλα τα μπαλκόνια, τα οποία βρίσκονται σε άμεση σύνδεση με το εσωτερικό. To πάτωμα ντύνεται με ένα ξύλινο ψαροκόκαλο, ένα από τα παλαιότερα σχέδια παρκέ στην Ευρώπη, εμπνευσμένο από τον τρόπο τοποθέτησης των τούβλων σε παλιές εκκλησίες και κάστρα.

Στην κρεβατοκάμαρα κυριαρχεί το ξύλο, ενώ το λευκό μάρμαρο ντύνει το χώρο του ιδιωτικού μπάνιου, δημιουργώντας το ιδανικό φόντο για την ελεύθερης τοποθέτησης μπανιέρα. Η διώροφη ντουλάπα κατασκευάστηκε από γυαλί και μέταλλο, όπως ακριβώς και οι συρόμενες πόρτες του ντουζ.

Από την άλλη, στο κοινόχρηστο λουτρό το γκρι μάρμαρο συνδυάζεται με πράσινα κεραμικά πλακίδια και μια αποικιακού στιλ ταπετσαρία, προσδίδοντας στον χώρο θεατρικότητα.

Το γραφείο -σε άμεση σύνδεση με το αίθριο- απομονώνεται από μια μεταλλική κατασκευή με ημιδιάφανα γυαλιά, που αντανακλούν το φυσικό φως στον υπόλοιπο χώρο της σαλοκουζίνας.

Η νησίδα με τη διττή της χρήση -τραπεζαρία και πάγκος- επενδύεται με corian, το οποίο περιμετρικά φέρει διακοσμητικές αυλακώσεις και ξεχωρίζει ως το κεντρικό στοιχείο που συνδέει τους δύο χώρους. Η αρχική κάτοψη του σπιτιού διέθετε ένα ξεχωριστό δωμάτιο που λειτουργούσε ως καπνιστήριο, ένας χώρος που συναντάται κατά κόρον στα αστικά σπίτια της εποχής, ακριβώς δίπλα από το σαλόνι και το φωταγωγό.

«Η τωρινή ανάγκη ύπαρξης τριών υπνοδωματίων μας ώθησε στο να εκμεταλλευτούμε το μικρό και μακρόστενο χώρο του καπνιστηρίου καθ’ ύψος και να τον μετατρέψουμε σε παιδικό δωμάτιο. Κατασκευάστηκε μια μεταλλική πλατφόρμα που επενδύθηκε με ξύλο και πάνω σε αυτήν τοποθετήθηκε το κρεβάτι. Ακριβώς από κάτω αναπτύσσονται η ντουλάπα, το γραφείο και η βιβλιοθήκη» αναφέρει η ομάδα που επιμελήθηκε το πρότζεκτ.

Οι πολυπολιτισμικές αναφορές βρίσκονται σε διάφορες λεπτομέρειες του σπιτιού, από τα υλικά μέχρι τα έργα τέχνης του διαμερίσματος. Όλα τα παραπάνω ισορροπούν σε μία φαινομενική αντίθεση, η οποία προσπαθεί να συγκεράσει τις δεκαετίες των διαφορετικών αρχιτεκτονικών στιλ και του design από την ανέγερση της οικοδομής έως σήμερα.