Χρώμα, καθρέφτες και καμπύλες -Η αναπάντεχη μεταμόρφωση ενός σπιτιού 60 τ.μ.
Ένα παλιό, τυποποιημένο σπίτι του 1966 μεταμορφώνεται ριζικά, διατηρώντας ταυτόχρονα την αίσθηση ενός οικείου και άνετου σπιτιού.
Ο αρχιτέκτονας Ισμαέλ Μεντίνα Μανθάνο, που ανέλαβε την ανακαίνιση του διαμερίσματος στο Σαν Σεμπαστιάν, στη βόρεια Ισπανία, αντιμετωπίζει τον οικιακό χώρο με τρόπο που μοιάζει επαναστατικός αλλά και απόλυτα λογικός.
«Αντί να βλέπουμε την αρχιτεκτονική ως ένα στοιχείο που δομεί και ρυθμίζει, θα έπρεπε να τη δούμε ως μια δυναμική πλατφόρμα που εξυπηρετεί τους ανθρώπους και τις δραστηριότητές τους», λέει ο ίδιος στην ιστοσελίδα Never Too Small. Στη φιλοσοφία του δεν υπάρχουν αυστηροί κανόνες ή προκαθορισμένα στιλ, αλλά μια συνεχής αναζήτηση λειτουργικότητας και προσαρμοστικότητας.
Αυτή η προσέγγιση εφαρμόζεται με συνέπεια σε ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών μέτρων που ονομάζει «Unplanned Domestic Prototype».
Χειροποίητα έπιπλα, χρώμα και κίνηση: Ένα σπίτι 60 τ.μ. μεταμορφώνεται
Ο χώρος, που ήταν σκοτεινός και γεμάτος διαχωριστικά, μετατρέπεται σε ένα ζωντανό, ευέλικτο περιβάλλον, όπου η κίνηση και οι μεταμορφώσεις κυριαρχούν.
Η σύνθεση δεν ακολουθεί κανόνες αλλά τις ανάγκες των ενοίκων, επιτρέποντας στο σπίτι να εξελίσσεται μαζί με αυτούς.
Για να δημιουργηθεί ένας χώρος αλλαγής, πρώτα πρέπει να διαλυθεί η στασιμότητα. Ο Μανθάνο, όταν πρωτοαντίκρισε το διαμέρισμα, το αξιολόγησε ως «ένα παράδειγμα της αυστηρής χωρικής λογικής της εποχής του, με μια αποδοτική αλλά πολύ τυποποιημένη διαρρύθμιση: τρία σαφώς οριοθετημένα δωμάτια με ξεχωριστές λειτουργίες, μια κλειστή κουζίνα, έναν στενό διάδρομο και ένα σκοτεινό καθιστικό».
Οι τοίχοι έφυγαν, ο διάδρομος άνοιξε και ο χώρος του σαλονιού ενώθηκε με την κουζίνα, δημιουργώντας καλύτερη σύνδεση με το μπαλκόνι.
Η βασική επιθυμία του πελάτη δεν ήταν ένα συγκεκριμένο στιλ ή ένα στατικό τελικό αποτέλεσμα, αλλά ένα ευέλικτο πλαίσιο που μπορεί να εξελίσσεται. Ο Μανθάνο εισήγαγε έναν μεγάλο ημικυκλικό τοίχο με πλακάκια, που χωρίζει την είσοδο από το καθιστικό.
Μέσα στην καμπύλη κρύβονται διακριτικά ένα WC επισκεπτών και αποθηκευτικοί χώροι. Ο τοίχος λειτουργεί όχι μόνο ως γλυπτικό στοιχείο αλλά και ως πρακτικό κομμάτι του σπιτιού, μαλακώνοντας τη γεωμετρία του και διευρύνοντας οπτικά τον χώρο.
Η ευελιξία δεν εξαντλείται στην απουσία τοίχων, αλλά ενισχύεται από τη δυνατότητα κίνησης που προσφέρουν τα αντικείμενα. Κάθε στοιχείο είναι σχεδιασμένο για να μετακινείται.
Το χειροποίητο υδραυλικό τραπέζι ανεβαίνει, μετακινείται και επεκτείνεται, λειτουργώντας ως πάγκος, τραπεζαρία ή τρόλεϊ.
Ο καναπές γίνεται κρεβάτι ή διαμορφώνεται για διαφορετικές κοινωνικές περιστάσεις. Τα μεγάλα φυτά τοποθετούνται σε ροδάκια και λειτουργούν ως κινούμενα διαχωριστικά.
Ακόμη και η κουζίνα σχεδιάστηκε έτσι ώστε να «εξαφανίζεται»: καλυμμένη με καθρέφτες, αντανακλά το μπαλκόνι και την πόλη, δίνοντας την ψευδαίσθηση ενός ανοιχτού τοπίου.
Η αίσθηση της κίνησης ενισχύεται από τα υλικά: πλακάκια αγκαλιάζουν την καμπύλη, καθρέφτες διαλύουν τα όρια της εισόδου, γρανίτης προσθέτει βάρος και υφή στο τραπέζι και την κουζίνα, ενώ ψαμμίτης σηματοδοτεί το πέρασμα από την είσοδο στον κυρίως χώρο.
Το πάτωμα, χωρίς αρμούς, επιτρέπει στα έπιπλα να κινούνται αβίαστα μέσα στον χώρο.
Ο Μανθάνο μιλά για την κατοικία με έναν τρόπο που αποκαλύπτει πόσες δυνατότητες μπορεί να κρύβει η καθημερινότητα. «Αντί να επιβάλλουμε σταθερούς κανόνες, βλέπω την αρχιτεκτονική ως μια ευέλικτη πλατφόρμα που υποστηρίζει τόσο τις τρέχουσες όσο και τις μελλοντικές μορφές ζωής».
Η προσέγγισή του αποπνέει γενναιοδωρία, όχι με την έννοια της υπερβολής, αλλά μέσα από τη δυνατότητα εξέλιξης. Το σπίτι δεν περιορίζεται στο να υπηρετεί μία και μόνο εκδοχή ζωής, αλλά ανοίγεται στις αμέτρητες εκδοχές που μπορεί να φέρει το αύριο.
