«Στην πόλη, έχουμε πολύ λίγες κοινότητες - μερικές φορές δεν υπάρχει κοινότητα», είπε ο Γιαμαμότο σε μια βιντεοκλήση από τη Γιοκοχάμα, κοντά στο Τόκιο, όπου έχει την έδρα του γραφείου του για σχεδόν 50 χρόνια.
Η κοινωνική απομόνωση αποτελεί πρόβλημα τόσο για την αρχιτεκτονική όσο και για τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Ο Yamamoto είπε ότι στις πόλεις η οριοθέτηση συχνά κρατάει την καθημερινή ζωή και την εμπορική δραστηριότητα μακριά- οι πανύψηλοι πύργοι κατοικιών (ή τα "tower mansions", όπως τα αποκάλεσε, χρησιμοποιώντας μια άμεση αλλά εύστοχη μετάφραση του ιαπωνικού όρου για τα πολυώροφα διαμερίσματα) εν τω μεταξύ ενισχύουν αυτό που αποκαλείται «μία οικογένεια, ένα σπίτι».
«Μερικές φορές μπορείτε να έχετε 5.000 ανθρώπους που ζουν εντελώς ανεξάρτητα από την πόλη, και οι άνθρωποι μέσα (στα πολυώροφα κτίρια) είναι ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον… οι περισσότεροι Ιάπωνες πιστεύουν ότι αυτό είναι το ιδανικό σύστημα διαβίωσης. Δεν συμφωνώ με αυτό».
Διαφάνεια στον σχεδιασμό
Η λύση του Yamamoto είναι η στέγαση που ενθαρρύνει τους γείτονες και το κοινό να συναντηθούν - μια μορφή αρχιτεκτονικής παρέμβασης που «προτείνει αντί να επιβάλλει», όπως το έθεσε η κριτική επιτροπή του βραβείου Pritzker.
Αφού σχεδίασε μια σειρά από ιδιωτικές κατοικίες στην αρχή της καριέρας του, ο Yamamoto ολοκλήρωσε το πρώτο του έργο κοινωνικής κατοικίας, στην παραθαλάσσια πόλη Kumamoto, το 1991. Ελπίζοντας να εμπνεύσει μια αίσθηση ανοιχτότητας, τοποθέτησε τα 110 σπίτια του σε 16 ομάδες γύρω από μια δενδροφυτεμένη κεντρική αυλή. Ο κεντρικός δημόσιος χώρος δεν έχει πύλες και είναι προσβάσιμος μόνο περνώντας μέσα από τις κατοικίες, ένα σχέδιο που έφτιαξε για να αυξήσει την πιθανότητα τυχαίων συναντήσεων.
