Οι μεγάλες επιτυχίες της Μαρίας Σάκκαρη και του Στεφάνου Τσιτσιπά έχουν στρέψει το ενδιαφέρον όλων στο τένις, ένα άθλημα που στην Ελλάδα, μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αποκτάει πιο ευρύ κοινό.
Πριν, όμως, από τον Στέφανο και τη Μαρία, που κατάφεραν αυτό που φάνταζε επιστημονική φαντασία στο παρελθόν, φτάνοντας την ίδια χρονιά στα ημιτελικά του Roland Garros, η ιστορία του τένις στην Ελλάδα ξεκινάει από τις αρχές του 20ου αιώνα, ή μάλλον από τα τέλη του 19ου. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, και τότε υπήρξαν κορυφαίοι αθλητές με αξιοσημείωτες διακρίσεις και σημαντική πορεία στον χώρο, που αξίζει να θυμόμαστε.
Η σπουδαιότερη Ελληνίδα τενίστρια των αρχών του 20ού αιώνα αδιαμφισβήτητα ήταν η Ντιντί Βλαστού, η οποία αγωνίστηκε με τα εθνικά χρώματα της Γαλλίας. Άλλωστε, η Ντιντί γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1903, τιμήθηκε με το γαλλικό μετάλλιο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, με τους δακτυλίους της Γαλλικής Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης (Coq Galois) και το τιμητικό χρυσό μετάλλιο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης. Ήταν κόρη του αρχαιολόγου Μιχαήλ Βλαστού, ο οποίος στήριξε τις προσπάθειές της και πάντα την καμάρωνε, παρά τις αναχρονιστικές αντιλήψεις της εποχής, που δεν ανέχονταν μια δεσποινίδα της καλής κοινωνίας να κυνηγάει μπαλάκια, φορώντας μια κοντή φούστα.
Η Ντιντί τελικά εγκατέλειψε τα γήπεδα για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της, όμως κληροδότησε την αγάπη της για το άθλημα στον γιο της Φρέντι. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, είχε κερδίσει τρεις τίτλους στο διπλό του Ρολάν Γκαρός (1923, 1925 και 1926) με παρτενέρ τη Σουζάν Λενγκλέν και έναν στο απλό το 1924. Το 1925 σταμάτησε στον ημιτελικό από την ΜακΚέιν. Την επόμενη χρονιά, έφτασε έως τον ημιτελικό του Γουίμπλεντον, αποκλείοντας στον προηγούμενο γύρο την Ελένη Κοντοσταύλου-Νικολοπούλου. Η μεγαλύτερη επιτυχία της, όμως, ήταν όταν το 1924 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.