H Στέλλα Κάλτσου είναι ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα.
Κάνει μια δουλειά που θεωρούταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποκλειστικά «ανδρική»: είναι σχεδιάστρια φωτισμών στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η Στέλλα όμως, μαζί με μια νέα γενιά δυναμικών φωτιστριών, απέδειξε ότι και οι γυναίκες μπορούν να κάνουν μαγικά. Η ίδια έχει λάβει διακρίσεις, ενώ έχει πολλές σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό της, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μας αποκαλύπτει τα μυστικά της δουλειάς της και μας αφηγείται στιγμές της καριέρας της που θα της μείνουν αξέχαστες.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θεατρικό φωτισμό;
Σπούδαζα σκηνογραφία στην Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχαν και μαθήματα φωτισμού, τα οποίο αποφάσισα να παρακολουθήσω. Όταν άναψε ο πρώτος προβολέας και είδα τι μπορείς να κάνεις με το φως, ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Από τότε περνούσα πάρα πολλές ώρες στη σχολή και πειραματιζόμουν με τα φώτα. Το φως είναι μαγικό, είναι ζωή.
Τι σημαίνει φωτίζω μια παράσταση;
Φωτίζω σημαίνει προκαλώ συναισθήματα, δημιουργώ χώρο, μεταμορφώνω. Οι φωτισμοί σε μια παράσταση έρχονται να δώσουν υπόσταση στον κόσμο που δημιουργεί πάνω στη σκηνή ο σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς. Αυτό που με ενδιαφέρει σε κάθε παράσταση είναι να αφηγηθώ μια ιστορία μέσα από το φως.
Πώς μπορούμε μπορεί κάποιος να γίνει φωτιστής θεάτρου στην Ελλάδα;
Το πρώτο βήμα είναι οι σπουδές, όχι μόνο πάνω στο φωτισμό αλλά και στο θέατρο. Βέβαια, το πραγματικό σχολείο αρχίζει όταν μπαίνεις στο θέατρο και μέσα σε μια άδεια σκηνή σε περιμένουν τα φώτα.
Κινείσαι σε έναν χώρο ανδροκρατούμενο. Πώς επιβιώνει μια γυναίκα σε αυτό;
Πράγματι, ο σχεδιασμός φωτισμών παραμένει ακόμα ένας χώρος ανδροκρατούμενος, αλλά δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα σε αυτόν. Εκτός Ελλάδας, έχω συναντήσει πολλές γυναίκες σε θέσεις που θεωρούνται απόλυτα αντρικές. Από την πρόσφατη εμπειρία μου στην Όπερα του Χονγκ Κονγκ, εντυπωσιάστηκα με το πόσες γυναίκες εργάζονται σε τέτοιες θέσεις, όπως ηλεκτρολόγοι, τεχνικοί σκηνής, κατασκευαστές, όπου το ποσοστό ήταν πενήντα- πενήντα. Στην Ελλάδα είναι σαφώς μικρότερο. Προσωπικά, δεν πιστεύω σε αυτού του είδους τους διαχωρισμούς -αντρική και γυναικεία δουλειά- γιατί η ικανότητα και η γνώση δεν είναι θέμα φύλου.
Έχεις συναντήσει δυσπιστία;
Όχι ιδιαίτερα πολύ, ίσως κάποιες φορές τον πρώτο καιρό που ξεκίνησα. Δεν ήταν όμως μόνο θέμα φύλου, αλλά και θέμα ηλικίας. Όταν όμως ξέρεις καλά τη δουλειά σου και έχεις τη διάθεση να συνεργαστείς, μπορείς να ξεπεράσεις όλες τις προκαταλήψεις και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη.
