Ο Δημήτρης Μπαβέλλας έφτιαξε ένα πολύχρωμο και γεμάτο μουσική roadmovie, μια σύγχρονη Οδύσσεια, όπου οι ήρωές της (Μάκης Παπαδημητρίου και Μιχάλης Σαράντης) αναζητούν την Λώρα Ντουράντ, μια σταρ της βιομηχανίας του πορνό, η οποία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Εμείς μιλήσαμε μαζί του για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε στο παρελθόν, τον φόβο για τον χρόνο που περνάει και φυσικά το σινεμά, που για εκείνον παραμένει πάντα ένας «παιχνιδότοπος».
Ποια είναι τελικά η Λώρα Ντουράντ;
Η Λώρα είναι μια γυναίκα που βγαίνει από ένα βρώμικο σύστημα, όταν ο άντρας που την έχει εγκλωβίσει σε αυτό, εκμεταλλεύεται το τελευταίο ελάχιστο κομμάτι ρομαντισμού που είχε απομείνει μεταξύ τους. Και φεύγει μακριά από όλα.
Ίσως τελικά στη Λώρα να αντανακλώνται όλα τα πράγματα που αγαπήσαμε μικροί και τα βλέπουμε σιγά σιγά να χάνονται, να εξαφανίζονται μέσα στον κυνισμό της καθημερινότητας που φέρει η ενηλικίωση... Σαν δάκρυα μέσα στη βροχή, που έλεγε και μια ψυχή.
Η αναζήτησή της έχει κάτι από την ομηρική Οδύσσεια. Ήταν μια συνειδητή επιλογή αυτό;
Ε, ναι. Για την ακρίβεια ήθελα οι δυο βασικοί χαρακτήρες, δυο ιδιαιτέρως καθημερινοί τύποι, να ζήσουν όλο το «ταξίδι του ήρωα» όπως το διατύπωσε ο μυθολόγος Τζόζεφ Κάμπελ και το εφηύρε ο Όμηρος.
Στο φιλμ έχουμε για Ιθάκη τα Κεντρονότια Προάστια των Αθηνών, για Πηνελόπη τη Λώρα, Λωτοφάγους-Χίπηδες, gender fluid Κύκλωπες και λίγο από όλο το σύμπαν της Οδύσσειας αλλά στο πιο... meta.
Γιατί επιλέξατε μια σταρ της βιομηχανίας του πορνό να γίνει η «Ιθάκη» του Χρήστου και του Αντώνη;
Γιατί όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, η πορνοστάρ Λώρα Ντουράντ συμβολίζει τη χαμένη παιδική αθωότητα των δύο ηρώων. Που ενδόμυχα θαυμάζουν την απόδρασή της από τον κόσμο του θεάματος και την ακολουθούν σε αυτή, ξεφεύγοντας έτσι και αυτοί από τη ζοφερή πραγματικότητα που μας καταπνίγει σε ένα κόσμο όπου όλα – μα όλα – μπορούν να συμβούν.
Ο παρατηρητικός θεατής θα αντιληφθεί ότι οι ηθοποιοί στις πορνό VHS με τις συρραφές από τις σκηνές της Λώρα που βλέπουν οι δυο φίλοι, εμφανίζονται διακριτικά και στον «πραγματικό» κόσμο της ταινίας. Γιατί στη Λώρα, φαντασία και πραγματικότητα είναι ένα και το αυτό, δεν υπάρχει διαχωρισμός.