Είναι μόνοι και παλεύουν με τα λιγοστά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές των νοσοκομείων που δέχονται κρούσματα κορωνοϊού, είναι οι σύγχρονοι ήρωες του πλανήτη.
Δεν φτάνει όμως να χειροκροτάμε στα παράθυρα. Ούτε να βουρκώνουμε κρυφά βλέποντας τα πρωτοσέλιδα με τις νοσηλεύτριες που φεύγουν από τον τόπο τους για να συνδράμουν σε μια πόλη που έχει ανάγκη. Χρειάζονται πράξεις.
Η ιστορία της νοσηλεύτριας του Σωτηρία, την οποία δημοσιοποίησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, αποδεικνύει περίτρανα ότι το DNA μας δεν αλλάζει με μια πανδημία.
Διαβάστε την ανάρτηση της νοσηλεύτριας
Μετράω 9 μήνες που εργάζομαι σε νοσοκομείο αναφοράς. Αρχικά ήταν όλα άγνωστα για όλους μας και ο φόβος επικρατούσε. Γνωστοί και φίλοι, μου έλεγαν πως μπορώ και δουλεύω σε αυτές τις συνθήκες και με ρωτούσαν αν φοβάμαι.
Φοβάμαι έλεγα αλλά προσέχω.
Καθώς οι μέρες περνούσαν έβλεπα τα βλέμματα τους πάνω μου με αγωνία, καχυποψία και φόβο. Όσοι ήξεραν πού δουλεύω έκαναν ένα βήμα πίσω. Δε τους κατηγόρησα ποτέ, τους κατανοούσα.
Πριν λίγο καιρό έψαχνα να βρω σπίτι, βρήκα, το έκλεισα, έδωσα εγγύηση και μια μέρα μετά με πήρε ο ιδιοκτήτης να μου το ακυρώσει γιατι έμαθε η πολυκατοικία ότι δουλεύω σε ΜΕΘ και φοβήθηκαν ότι θα τους κολλήσω. Ξαφνιάστηκα. Στεναχωρήθηκα. Έκλαψα. Έκλεισα το τηλέφωνο και με δάκρυα στα μάτια έφυγα για την δουλειά. Ένιωθα οργή και θυμό.
Οι συνάδελφοι μου και εγώ έχουμε υποστεί αρκετές φορές κοινωνικό ρατσισμό αυτούς τους μήνες και ας προσέχουμε και ας έχει γεμίσει η μούρη μας σπυριά και σημάδια από τις μάσκες.
Είμαι η Βάλια, λοιπόν και είμαι πάλι αρνητική.
