Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει κατακτήσει τη θέση του μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο κι αυτό το έχει πετύχει με τη δουλειά του αλλά και με την προσωπική του στάση. Φέτος, για ένατη σεζόν, παραμένει ο συντηρητικός Ηλίας της τηλεοπτικής «Μουρμούρας» ενώ ετοιμάζεται για μια ακόμα πρεμιέρα –με την «Παγίδα» στο Ζίνα-, μετρώντας ήδη σαράντα χρόνια στο θέατρο. Κι έχει πολλά να πει για το συνάφι του, για το νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις καταγγελίες, για τις γυναίκες που τιμά και εκτιμά αλλά και για τη δική του που υπεραγαπά. Κι όλα αυτά με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που τον διακρίνει. Δεν είναι τυχαία το πόσο αγαπητός είναι στο κοινό..
Περί πειθαρχίας
«Αν και μέσα μου έχω ένα μόνιμο τσίρκο, προσπαθώ να το πειθαρχήσω και στο τέλος τα καταφέρνω. Εχω τρομερή πειθαρχία, την έμαθα από τον αθλητισμό. Ημουν αθλητής, μπάσκετ, βόλεϊ -στο βόλεϊ έκανα και πρωταθλητισμό. Αυτή η πειθαρχία με ακολουθεί συνέχεια. Βάζω όρια, αν και το μέσα μου επαναστατεί. Ευτυχώς μεγαλώνω κι αρχίζω και μαζεύομαι.
Νομίζω ότι η πειθαρχία διδάσκεται. Βέβαια, αν δεν το έχεις καθόλου, δύσκολα να το μάθεις. Τώρα πια έχω την πολυτέλεια να οργανώνω καλύτερα την ποιότητα της ζωής μου. Γιατί πειθαρχία στο θέατρο και στην τηλεόραση σημαίνει 18 ώρες δουλειά την ημέρα με ένα μυαλό να γυρίζει συνέχεια γύρω απ΄ αυτά. Εχω καταφέρει όμως τα τελευταία χρόνια να αποστασιοποιούμαι, κάτι που μου δίνει άλλη ψυχραιμία για να ρυθμίζω την πορεία μου».
Σαράντα χρόνια θέατρο
«Πορεύτηκα με πρόγραμμα και σχέδιο, αλλά θέλω και να πειραματίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να μπαίνω σ' ένα χρονοντούλαπο και να με τρώει ο σκώρος. Θα μπορούσα να έχω επαναπαυθεί και να μην εξελίσσομαι. Στη δουλειά, ιδίως στο θέατρο. κάνω συνειδητές επιλογές. Για χρόνια έλεγα ότι θα ασχοληθώ μόνο με την κωμωδία, στερώντας μου ίσως ένα κομμάτι που δεν το εκπαιδεύσα. Αλλά το επέλεξα. Εγώ στη δουλειά μου ερευνώ, όπως οι επιστήμονες, οι γενετιστές.
Τώρα νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω μια στροφή σιγά-σιγά, πάλι συνειδητά. Να ανοιχτώ πλέον στο δράμα και όταν μου ξαναγεννηθεί η ανάγκη, να επιστρέψω στην κωμωδία, αλλά σε μια black humour εκδοχή τη».
Το έδαφος είναι έτοιμο αλλά θέλει δουλειά, εκπαίδευση. Δεν θρέφω μόνο την υστεροφημία και τον ναρκισσισμό μου. Δεν λέω ότι, επειδή έχω γίνει πασίγνωστος και όλοι με χαιρετούν ας ανεβάσω μια αρχαία τραγωδία... Οχι. Ξέρω ότι, για να το κάνω αυτό πρέπει να δουλέψω κι όχι να αντιμετωπίσω το οποιοδήποτε δράμα με γενικά συναισθήματα και εφέ. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πολύ στη δύναμη του λόγου. Πρέπει να εξιστορήσω μια ιστορία στο κοινό και ελπίζω ότι θα βγουν τα καλύτερα κάποια στιγμή –ή και τα χειρότερα...».
