Το κείμενο του δημοσιογράφου Ανδρέα Λουκάκου σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών κάνει το γύρο του ελληνικού Facebook.
Ο δημοσιογράφος Ανδρέας Λουκάκος έγραψε στο προφίλ του στο Facebook ένα συγκλονιστικό κείμενο. Ο ίδιος αναφέρει ότι ένας άνδρας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλάβει τον πόνο μιας γυναίκας που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση, αλλά και τον τρόμο και την ανασφάλεια που νιώθουν όλες οι γυναίκες ακόμα και με το να περπατούν μόνες τους το βράδυ.
Ο Ανδρέας Λουκάκος στέλνει ένα δυνατό μήνυμα συμμαχίας στις γυναίκες, ενώ στους άνδρες ένα μήνυμα αφύπνισης για το πόσο σημαντικό και αναγκαίο είναι να ακούν κάθε καταγγελία και περιστατικό, χωρίς «ναι αλλά».
«Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα. Δεν ξέρω πως είναι να περπατάς και να φοβάσαι, αλλά έχω δει γυναίκα να φωνάζει από τρόμο μόνο και μόνο επειδή βράδυ, πέρασα από δίπλα της περπατώντας.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα. Δεν ξέρω πως είναι να σε πιέζει κάποιος να του κάνεις στοματικό έρωτα ενώ εσύ δεν θες αλλά το ξέρει η γυναίκα που μου είπε ότι της συνέβη.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι κορίτσι. Δεν ξέρω πως είναι να έρχεται σπίτι σου καθηγητής για ιδιαίτερα και να σου βάζει χέρι και εσύ να μην το λες στους γονείς σου, να φοβάσαι την αντίδρασή τους και να υφίστασαι την κακοποίηση ξανά και ξανά. Αλλά το ξέρει η γυναίκα που μου είπε ότι της συνέβαινε.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα. Να σου στέλνουν άγνωστοι χωρίς εσύ να το έχεις ζητήσει γυμνές τους φωτογραφίες, να επιμένουν μεθυσμένοι να σου μιλάνε ενώ εσύ δεν θες και το δείχνεις, να σε ακουμπάνε ενώ δεν θες, να προσπαθούνε να σε φιλήσουν ενώ δεν θες, να προσπαθούν να μπουν μέσα σου ενώ δεν θες, να μπαίνουν μέσα σου ενώ δεν θες, να σου βιάζουν το σώμα, την ψυχή και το μυαλό και μετά να σε αφήνουν διαλυμένη σε μια κοινωνία που ξέρεις πως αν μιλήσεις το πιθανότερο είναι να βρεις τον μπελά σου. Δεν ξέρω πως είναι να τα ζεις όλα αυτά αλλά το ξέρουν τόσες πολλές γυναίκες και το ξέρουν γιατί εμείς, οι άντρες, τις έχουμε κάνει να το ξέρουν.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα αλλά αυτή τη φορά θα κάτσω και θα τις ακούσω όλες, με σκυμμένο το κεφάλι και με ντροπή για το φύλο μου. Δεν θα πω κανένα “ναι αλλά”, ούτε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θα ακούσω και θα προσπαθήσω να γίνω και εγώ καλύτερος. Θα ακούσω και θα μιλήσω στους γιους μου και στους φίλους μου που λένε “ναι αλλά”.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα αλλά όσο περισσότερο προσπαθώ να καταλάβω τόσο περισσότερο ντρέπομαι και τόσο περισσότερο σέβομαι. Δεν ξέρω πως είναι να είσαι γυναίκα αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ξέρουν πως θα τις ακούσουμε, θα σκύψουμε το κεφάλι και θα είμαστε μαζί τους. Μιλήστε, καταγγείλετε. Θα είμαστε μαζί σας, όλο και περισσότεροι, μέχρι ο φόβος να φύγει από εσάς και να πάει στο μυαλό οποιουδήποτε σκέφτεται να πράξει οτιδήποτε εσείς δεν θέλετε να κάνει πάνω σας».
