Πριν από τρία χρόνια, η Έλλη Στάη είχε μιλήσει στην εκπομπή «Αυτοψία» του Αντώνη Σρόιτερ για την σεξουαλική παρενόχληση που είχε δεχτεί στο ξεκίνημα της καριέρας της.
Σήμερα, και με αφορμή την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη, η εφημερίδα «Τα Νέα» φιλοξενεί άρθρο της δημοσιογράφου στο οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «έρχεται η ώρα της ωριμότητας για την ελληνική κοινωνία να ανοίξει διάπλατα τη δημόσια συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα».
Το άρθρο της Έλλης Στάη για τη σεξουαλική παρενόχληση στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
«Όταν πριν από περίπου δύο χρόνια σε μια εκπομπή του Αντώνη Σρόιτερ στον ALPHA, μιλώντας για τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η γυναίκα στον επαγγελματικό της χώρο, είχα πει αυθόρμητα για την παρενόχληση που είχα δεχτεί από τον εκδοτικό μεγαλοπαράγοντα της εποχής, είχαν περάσει ήδη 35 χρόνια.
Παρόλο που ο δικός μου χαρακτήρας με έκανε να ανοίξω την πόρτα και να φύγω τρέχοντας, να παραιτηθώ κάτω από την απειλή πως δε θα βρω αλλού δουλειά, δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε την αίσθηση πως μπορώ να το καταγγείλω, να το πω οπουδήποτε. Τότε το έθαψα στο πέρασμα του χρόνου, προσπαθώντας να πραγματοποιήσω αυτά που ήθελα στη ζωή μου.
Ούτε όμως, 35 χρόνια μετά, είχα την αίσθηση πως η ελληνική δημόσια σφαίρα (τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, τα επαγγελματικά σωματεία) ήταν έτοιμα να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα με την προσοχή και τη σοβαρότητα που του αξίζουν.
Γι’ αυτό και μόνο το ότι τώρα δεν υπάρχει απλώς η κουτσομπολίστικη διάσταση, όπως μόλις δύο χρόνια πριν υπήρχε, πρέπει να μας κάνει να ελπίζουμε πως έρχεται η ώρα της ωριμότητας και για την ελληνική κοινωνία να ανοίξει διάπλατα τη δημόσια συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα, που αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την ποιότητα της ζωής μας προς το μέλλον».
Παρακολουθήστε τα όσα είχε δηλώσει η δημοσιογράφος στην εκπομπή «Αυτοψία» για την σεξουαλική παρενόχληση που είχε δεχτεί:
«Ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Εγώ το αντιμετώπισα πιο «ύπουλα» να το πω; Πιο έξυπνα; Δεν ήρθε κάποιος να μου πει ευθέως αυτό το πράγμα. Απλά με προσέλαβαν κάπου και μου ανέθεσε ο επικεφαλής απ’τις πρώτες μέρες, παρόλο που ήμουν νέα ακόμα, να κάνω πολύ σημαντικά πράγματα. Μεγάλες συνεντεύξεις τις οποίες εγώ τις έφερνα εις πέρας, Ήμουν πολύ ευτυχής και λέω «Βρήκα δρόμο». Ώσπου άρχισα να δέχομαι κάποιες προσκλήσεις, να πιούμε καφέδες κτλ. Μέχρι εκεί ήταν απλά τα πράγματα. Η δουλειά προχώραγε κανονικά. Μια μέρα με φώναξε στο γραφείο του να συζητήσουμε προφανώς κάτι για δουλειά, έκλεισε την πόρτα και κλείδωσε κιόλας. Εγώ όταν άκουσα το κλειδί είπα ωχ. Το κλειδί δεν είχε νόημα εκείνη την ώρα. Μου επιτέθηκε σωματικά κατευθείαν. Είπα ότι «Αν δεν ξεκλειδώσετε τώρα την πόρτα, θα πατήσω τις φωνές. Θα ουρλιάξω αμέσως». Άνοιξε την πόρτα, βγήκα έξω. Τον αμέσως επόμενο μήνα είχε μια αποκλιμάκωση του επαγγελματικού ενδιαφέροντος. Αντί να συζητάμε τι θα κάνω ως μεγάλο θέμα που είχα αρχίσει κι έκανα, η συζήτηση πια από τους αρχισυντάκτες και όχι από τον ίδιο, ήταν στο επίπεδο των φαρμακείων».
Οι δηλώσεις της για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στον χώρο των μίντια:
«Νομίζω ότι τα ελληνικά μίντια δεν έχουν μεγάλες διαφορές από τα υπόλοιπα των άλλων χωρών. Έχουμε την ίδια παθογένεια κι εμείς εδώ. Θα αναρωτηθεί κάποιος, αν πω τώρα εγώ ότι η γυναίκα βρίσκει δυσκολίες, είναι γεμάτα τα μίντια με γυναίκες. Θα μου πείτε «Τι λέτε κυρία μου; Εγώ βλέπω ότι οι γυναίκες είναι η πλειοψηφία». Ναι, είναι η πλειοψηφία. Κι όσο περνάει ο καιρός, αυτή η πλειοψηφία γίνεται και ποιοτικά καλύτερη, θα έλεγα. Το πρώτο που πρέπει να αποδείξει ένα ωραίο κορίτσι στη δουλειά είναι να αποδείξει ότι δεν είναι μόνο ωραία -άμα μιλάμε για πλάσμα που είναι πολύ όμορφο. Έχει να αποδείξει περισσότερα από μια άλλη, ισοδύναμη νέα κοπέλα η οποία δεν είναι το πρώτο πράγμα που φαίνεται επάνω της η ομορφιά της. Έχει να το αποδείξει και στους άλλους και στον εαυτό της. Η ομορφιά σε αυτές τις δουλειές είναι πολύ συχνά μεγάλη παγίδα. Κι είναι παγίδα και για μας τους ίδιους. Οι γυναίκες που δουλεύουν στα μίντια είναι πολλές πια. Αυτό που έχουν να αποφύγουν και πρέπει να αποφύγουν, είναι να μην τις χρησιμοποιήσουν καταρχήν ως «pretty face». Κάτι το οποίο συμβαίνει πάρα πολύ συχνά. To «pretty face» χρησιμοποιείται πολύ. Βρίσκει εύκολα δουλειά -δουλειά περισσότερο «επιφάνειας», λιγότερο βάθους, οπότε it takes two to tango. Πρέπει και οι δύο πλευρές να μπορούν να ανταποκριθούν σε άλλα κριτήρια. (…) Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να μας αναγνωρίσουν. Θα πρέπει κι εμείς να βάλουμε μπροστά τα χαρακτηριστικά μας τα οποία ανταποκρίνονται στο επάγγελμα που έχουμε διαλέξει.
Έβλεπα πολλά. Κι επειδή δεν θέλω να λέω ψέματα, και δεν θέλω να κλείνουμε τα μάτια. Και δεν φοβάμαι να πω και αλήθειες που αν τις λέγαμε στην Αμερική τώρα, θα είχαν αρχίσει να μας λιθοβολούν. Βλέπω ότι τις μεν γυναίκες, τις χρησιμοποιούν πιο δύσκολα βάση των ικανοτήτων τους, ακόμα. Όσο πάει και λιγότερο, νομίζω. Τα χρησιμοποιούν τα pretty faces. Πάρα πολύ. Είναι στο χέρι κάθε γυναίκας να παλέψει με τον τρόπο της και να επιβάλλει την αξία της από την στιγμή που την έχει».
