Το πρωί της Παρασκευής 26 Φεβρουαρίου, στο πλατό της εκπομπής «Κοινωνία Ώρα Μega» ήταν ο ηθοποιός Γιώργος Ψάλτου ο οποίος κατήγγειλε τον Πέτρο Φιλιππίδη για ξυλοδαρμό κατά τη διάρκεια της παράστασης «Φον Δημητράκης».
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβλήθηκαν πλάνα από την παράσταση ενώ ο Γιώργος Ψάλτου περιέγραψε τις πολύ δύσκολες στιγμές που βίωνε εντός και εκτός σκηνής.
Tι δήλωσε ο ηθοποιός:
«Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής σε αυτά τα οποία ακούσατε και ίχνος ψέματος. Και θα έλεγα ότι ίσως κάποιες φορές είναι και λίγα.
Να σημειώσω ότι εδώ είμαστε στη δεύτερη χρονιά και η σκηνή αυτή είναι light. Αυτό που βλέπετε εδώ δεν είναι τίποτα.
Την πρώτη χρονιά, συνεργάστηκα με τον κύριο Φιλιππίδη για ένα διάστημα περίπου 3 μηνών, όπου ο συγχωρεμένος Χρήστος Σιμαρδάνης με έφερε σε επαφή με τον κύριο Φιλιππίδη, εξωκαλλιτεχνικά, για κάποιες εργασίες που χρειαζόταν, ο άνθρωπος που είχε, είχε κάποιο σοβαρό θέμα υγείας, και βρήκε έναν έμπιστο άνθρωπο για ένα διάστημα τριών μηνών. Από την πρώτη στιγμή, ο κύριος Φιλιππίδης, χωρίς καν ακόμα να δει κατά πόσο είμαι εντάξει απέναντι σε αυτό το οποίο μου ανατέθηκε, άρχισε να μου λέει, θα είσαι μαζί μου το καλοκαίρι. Τότε ήταν να κάνει μια παράσταση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η οποία τελικά δεν έγινε, ομολογουμένως του στοίχισε αυτό, και στη συνέχεια, με την ίδια ζέση, άρχισε να μου λέει θα είσαι μαζί μου τον χειμώνα. Ξέρετε, επειδή ακούμε στον χώρο μας, υποσχέσεις, χαιρόμουν που το έλεγε, αλλά ήμουν πάρα πολύ συγκρατημένος. Όντως σε σύντομο χρονικό διάστημα απ’ όταν έληξε αυτή η συνεργασία, με κάλεσε για να συναντήσω τον παραγωγό και να μιλήσω, εκεί ομολογώ ήταν η πρώτη ψυχρολουσία την οποία πήρα, γιατί από τη μια είχα τη χαρά που θα συνεργαστώ με τον Πέτρο Φιλιππίδη, και από την άλλη, το ποσό το οποίο μας έδιναν και όχι μόνο σε μένα, να το διευκρινίσω αυτό, στους ηθοποιούς με ως επί το πλείστον τους μικρούς ρόλους, σε όλους σχεδόν, ήταν το πενιχρό ποσό των καθαρών 480 ευρώ, αν μπορεί κάποιος να ζήσει με αυτό.
Ως προς τον ρόλο μου, ήξερα αυτό που διάβασα στο θεατρικό κείμενο, το οποίο μου εδόθη. Μια ημέρα πριν την πρεμιέρα, μου ανακοινώθηκε ότι «Α, ξέρεις, πάνω σε αυτή τη σκηνή έχει και ξύλο».
(Παρακολουθήστε τις σκηνές στο 02:50 μέχρι το 10:00)
«Πρόβες δεν κάνατε;» ήταν η ερώτηση της Ανθής Βούλγαρη.
«Δεν κάναμε στο ξύλο. Μέχρι την παραμονή της πρεμιέρας, υπήρχε ένας εκφοβισμός. Ο τρόπος που γινόταν η σκηνή. Την παραμονή μου ανακοινώθηκε ότι θα υπάρχει και ξύλο. Ακούς ξύλο, λες, θεατρικό ξύλο, τι μπορεί να είναι; Το μαρτύριό μου πραγματικά αρχίζει από την επόμενη μέρα. Για τον πρώτο μήνα, υπήρχε ένα τηλέφωνο πάνω στο γραφείο, με το οποίο αν κάποιος φάει μια με το ακουστικό στο κεφάλι, είναι βαρύ… Με αυτό με βαρούσε στους ώμους, σε διάστημα 15-20 ημερών, το σώμα μου ήταν μπλαβί. Βέβαια, αυτό για τον κο Φιλιππίδη ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό, γιατί ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται τι είναι ψεύτικο και τι αληθινό. Το έβλεπε, άνθρωποι γελούσαν. Εγώ εκείνη τη στιγμή κακοποιούμουν, αλλά, δεν το γνώριζε κανείς αυτό. Βάραγε με δύναμη.
Για κάποιο λόγο, το διάστημα ενός μήνα, υποψιάζομαι ότι κάπως έφτασε στα αυτιά του όλο αυτό, γιατί παραπονιόμουν στους συναδέλφους, δεν είναι ότι δεν το συζητούσα και κάποιοι άνθρωποι το είχαν δει κιόλας. Σταμάτησε αυτό. Σημειωτέον ότι είχε ξεκινήσει και το χαστούκι παράλληλα. Το οποίο χαστούκι, όταν το έφαγα την πρώτη φορά, είπα «Τί γίνεται εδώ πέρα;». Αυτό συνεχίστηκε καθ'όλη τη διάρκεια ενός μεγάλου διαστήματος την πρώτη χρονιά, είχα αρχίσει να υποφέρω και να πονάω. Πήγα δύο φορές σε δημόσιο νοσοκομείο στα εφημερεύοντα, προκειμένου να τους πω το πρόβλημά μου, και μια φορά σε ιδιώτη που πλήρωσα φυσικά, και εκεί μου είπαν ότι υπάρχει θλάση και έχει δημιουργηθεί φλεγμονή και είναι κάτι το οποίο πρέπει να σταματήσει να συμβαίνει. Eίχαμε 7 παραστάσεις την εβδομάδα. Από Τρίτη και δύο παραστάσεις το Σάββατο. Κάθε μέρα έτρωγα ξύλο. Κανονικά. Δεν ήθελα να πάω σε αυτό που αγαπώ. Πέρασα στιγμές που δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Ευλόγως θα με ρωτήσετε, «Και γιατί καθόσουν εκεί;». Η ανάγκη είναι ο εχθρός της ελευθερίας. Όπως και η έλλειψη πίστης. Είτε προς τον εαυτό μας, είτε γενικότερα. Οπότε επειδή είχα περάσει δύσκολα και οικονομικά, εξ'ου και πήγα για 300 ευρώ να κάνω τον συνεργάτη του εξωτερικά. Επομένως, υπέμενα αυτό. Στην προσπάθειά μου, κάποια στιγμή, δειλά, να πω, ξέρεις Πέτρο δεν είναι εύκολο αυτό… Δεν διανοείτο να το ακούσει. Μετά από ένα μήνα, ενάμιση, δεν θυμάμαι ακριβώς, έχουν περάσει και 7 χρόνια, τελείωσε η παράσταση και βγήκαμε στο παρασκήνιο, για να κατέβουμε στα καμαρίνια, με πιάνει με το μάτι γυρισμένο, και μου λέει «Κάτσε να τις φας, θα σε χτυπήσω πάνω στη σκηνή πολύ άσχημα». Παγώνω. Έχει τελειώσει η παράσταση. Μέσα στο παρασκήνιο. «Του λέω Πέτρο τι εννοείς; Ότι δεν κάθομαι να τις φάω;». Είναι έτοιμος να μου επιτεθεί και αρχίζει και κατεβαίνει προς το καμαρίνι του, βρίζοντάς με. Αυτό περίπου μετά από έναν μήνα το έκανε πραγματικότητα. Πάνω στη σκηνή άρχισε να με χτυπάει ανελέητα. Δεν ξέρω πώς έβγαλα τη σκηνή σας μιλάω ειλικρινά. Το «Κάτσε να τις φας» σήμαινε ότι και καλά εγώ αντιδρούσα, προσπαθούσα να το αποφύγω. Κι όταν πήγα στα νοσοκομεία, και έφτασα στο σημείο να μου λένε ότι «Ξέρετε θα έχετε συνέπειες με το σαγόνι σας» και δειλά πήγα να του το πω, μου είπε «Μπα, εγώ; Μήπως εσύ κάνεις κάτι λάθος;».
Με έβγαζε και τρελό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε να το διαχειρίζεται με άλλον τρόπο. Άρχισε να με σπρώχνει στο πρόσωπο. Με το τηλέφωνο όπως σας είπα είχε σταματήσει να με χτυπάει, και μετά εφηύρε τον τρόπο να με χτυπάει, με το χέρι του, αυτό που βλέπετε (σσ. στο βίντεο), με όλη τη δύναμή του με μένος.
Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να βάλω επιθέματα. Όταν το πήρε χαμπάρι την πρώτη φορά, έγινε έξαλλος, μου ζήτησε να τα βγάλω, είχα βάλει βάτα. Μετά έβαζα χαρτιά κουζίνας από μέσα, για να προστατεύομαι μέσα από το πουκάμισο.
Υπήρχαν μέρες που υπήρχε κοινό από κάτω που πάγωνε. Υπήρχαν και μέρες, που με εξόργιζε το να βλέπεις κάποιον να υποφέρει και το κοινό να γελά. Βέβαια αυτή ήταν η πρόθεση του κυρίου Φιλιππίδη, θεωρώντας ότι το ζητούμενο είναι να γελάσει ο κόσμος, με κάτι κατά την ταπεινή μου γνώμη φθηνό και επιβαρύνοντας έναν άνθρωπο. Υπήρχαν μέρες με μια παγωμάρα από το κοινό. Δεν έβγαινε γέλιο. Ο τρόπος με τον οποίο ο Πέτρος Φιλιππίδης συμπεριφέρεται στον χώρο του θεάτρου είναι ηγεμονικός και δεν υπάρχεις. Δεν έχεις δικαίωμα λόγου, φυσικά μπορεί να σε «ακούσει», αλλά είναι έτοιμος να σου απαντήσει και με πολύ άσχημο τρόπο ενδεχομένως δεν θα δεχτεί αυτό που του είπες. Έτρεμα τη σκηνή που θα βγω στη σκηνή.
