Λίγα λόγια για την παράσταση The Doctor
Στο πολυβραβευμένο θρίλερ ιδεών του Robert Icke, οι αντικρουόμενες οπτικές για τον εαυτό μας και τον κόσμο, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Έργο ευφυές και πολυπρισματικό, το «The Doctor» καταπιάνεται με ζητήματα ηθικής, ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά των θεατών απέναντι στα στερεότυπα και προκαλώντας τα όρια των δικών τους προκαταλήψεων. Το φύλο, η καταγωγή, η κοινωνική τάξη, αλλά και η θρησκεία ή η σεξουαλικότητα, με τους αυτοματισμούς και τις «ταμπέλες» που τα συνοδεύουν, λειτουργούν σαν έναυσμα για ένα επί σκηνής παιχνίδι πολλαπλών ρόλων και ταυτοτήτων που κόβει την ανάσα.
Όταν μία έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο Elizabeth μετά από μια αυτοσχέδια έκτρωση, η Καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ (Στεφανία Γουλιώτη) αρνείται την είσοδο ενός ιερέα (Νίκος Χατζόπουλος) στο θάλαμο του κοριτσιού, διότι δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Γύρω από αυτήν την απόφαση, ξεσπά ένα σκάνδαλο που σύντομα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστρεβλώσεις κάθε είδους διαδέχονται η μία την άλλη, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης. Όλοι έχουν γνώμη. Kαι την εκφράζουν με πάθος μέσα σε αυτήν τη δίνη που νομοτελειακά βυθίζει μαζί της όποιον βρεθεί στο επίκεντρό της. Η πορεία προς την αποκαθήλωση φαντάζει μη αναστρέψιμη.
Eίναι καλή εποχή να μιλάμε για Εβραίους; Και γιατί όχι για γιατρούς; Είναι προτιμότερη η διαχείριση από την ηγεσία; Πώς βλέπουμε μια γυναίκα που ασκεί εξουσία; Και … τι χρώμα έχει η θρησκευτική πίστη;
Μέσα από αντιπαραθέσεις και αντιφάσεις η ιστορία ξετυλίγεται σαν ένα καυστικό νοητικό πείραμα, το οποίο αναδεικνύει όχι μόνο τα ηθικά διλήμματα και τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων (identity politics), αλλά και την ανθρωποφάγα «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture), που λογοκρίνει, εξοστρακίζει και αποκαθηλώνει με εργαλείο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το «The Doctor» αποτελεί ένα παγκόσμιο θεατρικό φαινόμενο που θέτει την εποχή μας κάτω από ένα θεατρικό μεγεθυντικό φακό. Παρουσιάστηκε πρώτα στο Λονδίνο (θέατρο Almeida και West End), και στη συνέχεια ανέβηκε μέσα σε τρία χρόνια στα σημαντικότερα θεατρικά κέντρα του κόσμου, από την Νέα Υόρκη και το Armory έως το ιστορικό Burgtheater της Βιέννης και από το Adelaide Festival στην Αυστραλία έως το Internationaal Theater Amsterdam (ITA).
O Guardian το χαρακτήρισε «ιδιοφυή διάγνωση των σύγχρονων (κοινωνικών) ασθενειών».
Ο Βρετανός Robert Icke είναι βραβευμένος συγγραφέας και σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου. Υπήρξε ο νεότερος νικητής του βραβείου Olivier για την Καλύτερη Σκηνοθεσία, ενώ οι διακρίσεις του περιλαμβάνουν δύο Βραβεία Evening Standard «Καλύτερης Σκηνοθεσίας», το Βραβείο Critics' Circle, το Βραβείο Kurt Hübner για την πρώτη του παραγωγή στη Γερμανία. Μέχρι το 2023, ο Icke ήταν ο «Ibsen Artist in Residence στο Internationaal Theatre» του Άμστερνταμ, ενώ έχει χαρακτηριστεί από τους κριτικούς ως «η μεγάλη ελπίδα του βρετανικού θεάτρου».
H Κατερίνα Ευαγγελάτου έχει στο παρελθόν μεταφράσει και σκηνοθετήσει την διασκευή που συνυπογράφει ο Robert Icke με τον Duncan MacMillan πάνω στο 1984 του Τζωρτζ Όργουελ (Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, 2016).
