Η Τόρι Σπέλιγνκ μέσα από μια ανάρτησή της στο προφίλ της στο Instagram μίλησε για το bullying που δεχόταν όταν πρωταγωνιστούσε στη θρυλική σειρά «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς».
Την δεκαετία του '90, τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» ήταν μία από τις αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές της νεολαίας. Η Τόρι Σπέλινγκ, κόρη του διάσημου τηλεοπτικού παραγωγού Άαρον Σπέλινγκ, υποδυόταν την Ντόνα και απ΄ ότι φαίνεται, την περίοδο εκείνη, δεν περνούσε τόσο καλά παρόλο που η σειρά είχε γίνει μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία.
«Συνήθιζα να μισώ τα μάτια μου. Όταν ξεκίνησα να παίζω στο 90210 στα 16 μου χρόνια δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση. Τότε τα trolls του internet (ναι, υπήρχαν και τότε!) με αποκαλούσαν βάτραχο και γουρλομάτα. To να βρίσκομαι κάτω από το μικροσκόπιο σε τόσο μικρή ηλικία ήταν εξαιρετικά δύσκολο» σημείωσε στο προφίλ της στο Instagram.
«Πέρασαν χρόνια ικετεύοντας τους make up artist στα shows και τις ταινίες μου να κάνουν τα μάτια μου να φαίνονται πιο μικρά. Έκλαιγα για την εικόνα μου στην καρέκλα των μακιγιέζ» συμπληρώνει η ηθοποιός.
«Ο μπαμπάς μου μού έλεγε “τα μάτια σου είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου”. Δεν το ξέχασα ποτέ αυτό. Λόγω αυτής του της πεποίθησης σπάνια άφηνε τους ηθοποιούς του να φορούν γυαλιά επί σκηνής. Πίστευε ότι τα μάτια αντικατοπτρίζουν τα πάντα. Όλα τα συναισθήματα. Αυτό το κρατάω πλέον σαν μότο στη ζωή μου. Πάντα κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια. Κρατάω το βλέμμα τους πάντα. Έμαθα, λοιπόν, στα παιδιά μου να δείχνουν πάντα στους ανθρώπους σεβασμό και να τους κοιτάζουν στα μάτια όταν τους μιλούν» σημειώνει η Τόρι Σπέλινγκ.
«Το διαδικτυακό bullying υπήρχε τότε και υπάρχει και τώρα, χειρότερο από ποτέ. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος από εσάς με ρωτάει γιατί δεν κοιτάζω ευθεία σε φωτογραφίες ή στα βίντεο, ξέρει πλέον γιατί κάνω αυτή την επιλογή. Είναι πολλά τα χρόνια των επίπονων σχολίων που δεν θέλω καν να τα μοιραστώ γιατί θα τους δώσω αξία και ενέργεια. Κι αυτά τα χρόνια είναι πολύ χειρότερα από τα μάτια ενός βατράχου. Απλώς θυμηθείτε την επόμενη φορά που θα σχολιάσετε στον λογαριασμό κάποιου κάτι σχετικά με το πρόσωπο, το σώμα ή τις επιλογές του, ότι δεν τον γνωρίζετε. Και εκείνος δεν σας γνωρίζει. Η ψυχή του όμως θα θυμάται για πάντα αυτό το άσχημο σχόλιο. Δεν θυμόμαστε ποτέ τον σωματικό πόνο, όσο θυμόμαστε τον λεκτικό και συναισθηματικό. Έχοντας πει τα παραπάνω, είμαι εδώ και κοιτάζω μπροστά. Αγαπώ τα μάτια μου τώρα γιατί με κάνουν μοναδική. Και σπάνια φοράω γυαλιά ηλίου» καταλήγει.
