2 Απριλίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης και Αποδοχής του Αυτισμού.
Η Άδα Σταματάτου δημοσίευσε στη σελίδα της «Η ζωή μου με τον Γιάννη», στην οποία διηγείται μέσα από εικόνες κείμενα πώς είναι η καθημερινότητας μιας μητέρας με παιδί με αυτισμό, την ιστορία της φίλης της Ειρήνης και του γιου της, Μιχάλη, που είναι αυτιστικός και σήμερα είναι 16 ετών.
«Απ τα 3 ως τα 6 του, που είχε σταματήσει να μας μιλάει, όταν τον κρατούσα στην αγκαλιά μου του ψιθύριζα στ’ αυτί... "Θέλεις να σου πω ένα «μυστικό»; Το ξέρω ότι έχεις τη δική σου φωνή. Το ξέρω γιατί την θυμάμαι απ όταν ήσουν πιο μικρούλης ακόμα. Έχεις πολύ όμορφη φωνή. Θα περιμένω να την ξανακούσω, όταν είσαι έτοιμος. Και μέχρι τότε, θα σου μιλάω εγώ".
Με κοιτούσε με τον δικό του τρόπο, σαν να πέρναγε από μέσα μου το βλέμμα του και να έβλεπε πίσω από την πλάτη μου... Του άρεσε να του μιλάω έτσι.
Και αργότερα, όταν με την εκπαίδευση ξεκίνησε σιγά σιγά να μιλάει, κυρίως απαντώντας μονολεκτικά σε ερωτήσεις, ή δείχνοντας και ονομάζοντας οτιδήποτε ήθελε, ερχόταν δίπλα μου και μου έλεγε "μυ-τι-κο". Όχι για να μου μιλήσει αυτός, αλλά γιατί ήθελε να του μιλήσω εγώ, ψιθυριστά στ’ αυτί, όπως κάναμε παλιά.
Και μια μέρα, στα 9 του, καθόμασταν στο κρεβάτι μου αγκαλίτσα και βλέπαμε ένα παιδικό της Disney με τον Cuzco. Πιάνει το κεφάλι μου, το στρίβει στο πλάι, πλησιάζει στ’ αυτί μου και μου λέει ψιθυριστά «μυ-τι-κο». Με έπιασε τρέμουλο, πίστεψα ότι θα μου πει «σ αγαπώ μαμά» (δεν το χε πει ως τότε) και ορκίζομαι ότι ακούγονταν ήδη οι ρωγμές στην πανοπλία μου... Και εκείνος είπε ψιθυριστά... "σα-λά-μι".
Δεν είχαμε σαλάμι, πήγα σουπερμάρκετ σε χρόνο ρεκόρ, έκλαιγα κιόλας, αλλά... γέλαγε η ψυχή μου».
Σε συνέντευξή της στο Bovary, η Άδα Σταματάτου είχε πει ότι, όταν ο Γιάννης διαγνώστηκε με αυτισμό ζούσε στο εξωτερικό. «Μου το είπε μια γυναίκα με έναν ξεκάθαρο τρόπο. Μου είπε επί λέξει: “Ο Γιάννης είναι αυτιστικός. Πήγαινε σπίτι, και αν το πιστέψεις, έλα αύριο να κάνουμε δουλειά”. Ηταν σαν ένα μαχαίρι στο στομάχι. Δεν κατάλαβα τι μου είπε. Γύρισα σπίτι και την μισούσα. Με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να το πιστέψω και μετά από λίγες μέρες, όχι αύριο βέβαια, πήγα και τη βρήκα. Μόνον αν το καταλάβεις και το παραδεχθείς μπορείς να πετύχεις κάποια πράγματα» είχε πει συγκεκριμένα ενώ στη συνέχεια τόνισε ότι η ζωή με ένα αυτιστικό παιδί θέλει υπομονή και δύναμη ψυχής
«Η καθημερινότητα είναι πάρα πολύ δύσκολη. Το συνηθίζεις βέβαια. Για να κόψω τα νύχια του Γιάννη, ας πούμε, μπορεί να χρειαστούν σαράντα πέντε λεπτά, γιατί μπορεί εκείνος να μην θέλει να τα αποχωριστεί. Κι αν συμφωνήσει, μπορεί μετά να τα συλλέξει, κομμένα και να θέλει να τα ξαναβάλει στα δάχτυλά του. Πρέπει να του τα μάθεις όλα από την αρχή: Να ντύνεται, να πλένει τα δόντια του. Από τα πιο δύσκολα είναι να κόψει τα μαλλιά του. Ο αυτιστικός έχει μεγάλη ευαισθησία στο πρόσωπο, στα αφτιά».
