Μια Ιταλίδα ογκολόγος έγινε viralμε μια συγκλονιστική ανάρτησή της, η οποία κάνει τον γύρο του διαδικτύου.
Με μια φωτογραφία ύστερα από το τέλος μιας 12ωρης βάρδιας στο νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni στην πόλη Μπέργκαμο της Ιταλίας, η ογκολόγος Φεντερίκα Μπρένα έγινε viral. Η ίδια επιστρατεύτηκε για να βοηθήσει στον αγώνα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, παρά το γεγονός ότι η ειδικότητά της δεν είναι σχετική, λόγω της ανάγκης επιπλέον «χεριών» στα ιταλικά νοσοκομείο.
Παραλληλίζοντας την κατάσταση που βιώνει η ιταλική χώρα με αυτήν ενός πολέμου, η Φεντερίνα Μπρένα συγκλονίζει με τα λόγια της και εξομολογείται ότι φοβάται.
«Αυτή η φωτογραφία αντιπροσωπεύει το τέλος της χθεσινής μου βάρδιας, όταν, μετά από 12 ώρες που ανέπνεα μέσα από αυτή τη μάσκα, έβγαλα από πάνω μου την πανοπλία πολέμου. Ναι, γιατί μου φαίνεται ότι είμαστε σε πόλεμο. Εγώ δεν το έχω ζήσει ποτέ, αλλά κάπως έτσι τον φαντάζομαι. Έναν πόλεμο εναντίον ενός νέου και άγνωστου εχθρού. Και τότε ξανασκέφτομαι στις εισαγωγές ασθενών, τη μια μετά την άλλη, χωρίς σταματημό, τους ανθρώπους που δεν αναπνέουν και τρίβοντας τα μάτια τους σε κοιτάνε ικετεύοντας καλά νέα, τους ασθενείς που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους αγαπημένους τους γιατί βρίσκονται σε απομόνωση. Όσους πεθαίνουν μόνο και μόνο επειδή είναι θετικοί στον ιό, στους συγγενείς στο σπίτι που δεν μπορούν να δώσουν ένα τελευταίο χάδι στον αγαπημένο τους.
Ξανασκέφτομαι τους ασθενείς που εξέτασα, κάποιοι από τους οποίους δεν ήταν ηλικιωμένοι ή ευαίσθητοι, ωστόσο ήταν ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι και δεν μπορούσαν να ανασάνουν. Ξανασκέφτομαι τη φαγούρα που μου προκαλούσα η μάσκα, τη θαμπή όψη λόγω της προστατευτικής προσωπίδας και το γεγονός ότι τα υλικά προστασίας είναι πλέον λίγο. Ξανασκέφτομαι τους συνάδελφους που με βοήθησαν, τους νοσηλευτές που γίνονται χίλια κομμάτια στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τον συναγερμό, ξανασκέφτομαι τη φράση “θα σε βοηθήσω εγώ να κάνεις αυτήν την εισαγωγή”.
Ξανασκέφτομαι τις προσβολές που δέχτηκα, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και αυτές. Ακόμα και σε μια τέτοια κατάσταση.
Ύστερα, για να είμαι ειλικρινής, ξανασκέφτομαι και τον φόβο. Τον φόβο να κολλήσω και εγώ τον ιό και να τον μεταφέρω στην οικογένειά μου. Τον φόβο ότι θα μας βάλουν να δουλεύουμε χωρίς προστασία. Τον φόβο ότι θα κάνω μια βλακεία, γιατί, ας είμαστε ειλικρινής, μια ογκολόγος δεν καταλαβαίνει και πολλά από λοιμώδεις νόσους.
Όλα αυτά για να πω σε όσους ακόμα αρνούνται ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή, σε όσους λένε ότι είναι απλά μια γρίπη, σε όσους δεν υπακούν στους περιορισμούς, σε όσους συναντιούνται ακόμα σε μεγάλες παρέες, να σταματήσουν. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Το σύστημα υγείας ρισκάρει να καταρρεύσει […] Τι θα γίνει με τους υπόλοιπους αρρώστους; Έχετε καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση;
[…] Πέρα από τους αναισθησιολόγους, τους παθολόγους, τους πνευμονολόγους, υπάρχουν και όλοι οι υπόλοιποι που έχουν βάλει στην άκρη τις δραστηριότητές τους και τους έχουν επιστρατεύσει για να βοηθήσουν τους συναδέλφους που βρίσκουν σε ανάγκη.
Σε αυτόν τον χαμό είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα, μια βάρκα ίσως όχι και τόσο σταθερή, αλλά που προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια, για το κοινό καλό».
