Για την δική της εμπειρία από τη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη μίλησε στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1, το Πρωινό, η Κατερίνα Λέχου. Η ηθοποιός, στην εξομολόγησή της, μίλησε για την άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει την περίοδο που μοιραζόταν την ίδια σκηνή με τον Γιώργο Κιμούλη.
«Aυτή τη στιγμή νιώθω ότι έχει ωριμάσει κάτι μέσα μου για να μιλήσω. Γιατί αυτή τη στιγμή; Γιατί αυτή είναι η στιγμή. Έρχεται κάποια στιγμή που κάποιοι άνθρωποι πρέπει να βρεθούν προ των ευθυνών τους. Καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά ότι όλες οι αποκαλύψεις που γίνονται επισύρουν από πίσω τους πολλές συνέπειες, γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν οικογένειες, παιδιά, εννοώ και από τους θύτες και από τα θύματα, και δεν είναι εύκολο. Φαίνεται, όμως, ότι ο πόνος είναι ο δρόμος για την εξυγίανση και για να μην φοβόμαστε πια.
Προσωπικά μέσα μου, αυτό που θα σου πω -γιατί είμαι 53 χρονών πια-, το έχω διαχειριστεί και το έχω συγχωρέσει, όμως, δεν μπορώ να το αποσιωπήσω. Με έτρωγε όλη αυτή την εβδομάδα μέσα μου, και είχα τρομερή ανησυχία να το πω, γιατί δεν θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου, ότι δεν έχω κάνει το καθήκον μου.
To αίσθημα του φόβου ξύπνησε μέσα μου σαν τα αγριόχορτα που τα βγάζεις και ξαναβγαίνουν. Φαίνεται ότι ήταν πολύ έντονο αυτό που έγινε. Αφορά μια επαγγελματική μου συνεργασία, που την διαχωρίζω τελείως από την προσωπική μου εμπλοκή. Αφορά στο έτος 2003-2004. Δεν είναι ότι συμβαίνει μια φορά, φεύγεις, το λύνεις...Παραμένεις στον εργασιακό χώρο, για επτά μήνες άρα πρέπει να υποστείς όλα αυτά τα πράγματα. Αφορά την συνεργασία μου με τον Γιώργο Κιμούλη. Μιλώ για επί σκηνής, αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, που σε φέρνει σε επίπεδο που δεν ξέρεις αν θα ατακάρεις τα λόγια σου, που φοβάσαι ότι θα εκτεθείς μπροστά στον κόσμο, γιατί μία κλαίει και δεν μπορεί να μιλήσει, γιατί κάποιος της μιλά σιγά και την βρίζει ας πούμε, αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνει το κοινό.
Μιλώ μόνο για το επί σκηνής και το διαχωρίζω γιατί εγώ με τον Γιώργο είχα και προσωπική σχέση. Το διαχωρίζω τελείως. Η προσωπική μου σχέση είναι δική μου ευθύνη. Και αν πέρασα άσχημα ή ωραία δεν αφορά τον κόσμο. Για την επαγγελματική σχέση, όμως, έχω και μια ευθύνη απέναντι στο κοινό. Δεν ήξερα κάθε μέρα αν αυτό μπορώ να το αντιμετωπίσω. Mε έβριζε. Η λεκτική βία και η ψυχολογική, επειδή δεν είναι απτή, δεν είναι σαν την σωματική, σε σπρώχνω, σε παρενοχλώ, είναι λίγο σαν ένα άγριο θηρίο, το οποίο παραμονεύει και δεν ξέρεις τι ώρα θα εφορμήσει. Αυτό σημαίνει ότι είσαι συνέχεια σε εγρήγορση το θήραμα. Είσαι σε άμυνα. Αυτό είναι εξουθενωτικό. Σε ενδιαφέρει μόνο η επιβίωσή σου εκείνη τη στιγμή, είναι ένας τρομερός ιστός αράχνης που δεν τον καταλαβαίνεις. Απλώνεται. Είναι κάτι το τρομερό το πώς ξυπνάει ο φόβος μέσα σου. Δεν ξέρω τι φοβόμουν. Φοβόμουν. Να μην χαλάσω τη δουλειά. Να μην χαλάσω τη φήμη μου. Ένιωθα ενοχές, ότι μπορεί να φταίω κι εγώ σε αυτό που συμβαίνει. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, χωρίσαμε, κι έτσι μπόρεσα και συνέχισα τη ζωή μου. Μου κόστισε προσωπικά αλλά αυτό το κομμάτι δεν θέλω να το θίξω, γιατί δεν αφορά τον κόσμο τι πλήρωσα για να ξαναπατήσω στα πόδια μου.
Είναι άλλο η αυστηρότητα, η πειθαρχία, ο επαγγελματισμός, ακόμα και να παραφερθεί κάποιος στον εργασιακό χώρο, κι άλλο ένα καθεστώς που είναι διαρκείας και πλανάται στον αέρα. Πρέπει να προσέχεις κάθε σου φράση. Κάθε σου κίνηση. Εννοείται ότι έπινα, ενώ δεν πίνω ποτέ εν ώρα εργασίας, εννοείται ότι έπαιρνα Lexotanil, εννοείται ότι είχα βγάλει κάτι δερματικά, το οποία υποχώρησαν σε μια εβδομάδα αφότου ξεδιάλυνε η σχέση μου. Ήμουν μεγάλη τότε και ντρέπομαι που το λέω. Ήμουν 34 χρονών. Είχα κάνει και το Είσαι το ταίρι μου και ήμουν σε δημοφιλία. Δεν ξανασυνεργάστηκα ποτέ.
